A NOSA MÁIS SENTIDA HOMENAXE A VILMA ESPÍN. CONDOLENCIA DO PCPG

Entrañables compañeros y compañeras de Cuba

El Comité Nacional do Partido Comunista do Povo Galego quiere haceros llegar nuestra condolencia por el fallecimiento de la inolvidable heroína y revolucionaria Vilma Espín.

Al mismo tiempo deseamos que transmitan a su familia, dirección y compañeros del PCC, de la Federación de Mujeres Cubanas, al ICAP y amistades nuestro más profunda y sentida solidaridad.

La compañera Vilma Espín, mujer cubana excepcional y representante de los más elevados valores humanos simboliza la generosidad de la Revolución que encabezan Fidel y Raul. Su recuerdo y su ejemplo se mantendrá imborrable en nuestras mentes y vivirá siempre en los corazones de los comunistas gallegos.

Reciban en nombre de todos los militantes de nuestro partido nuestro compromiso de apoyo y el abrazo más fraternal.

HASTA LA VICTORIA SIEMPRE!

20 de junio de 2007

Comité Nacional do Partido Comunista do Povo Galego (PCPG)
voltar ao inicio desta nova

FIDEL:"NON TERÁN XAMÁIS A CUBA"

FIDEL CASTRO RUZ
18 de xuño de 2007

Espero que ninguén diga que arremeto gratuitamente contra Bush. Comprenderán sen dúbidas as miñas razóns para criticar duramente a súa política.
Robert Woodward é un xornalista e escritor norteamericano que se fixo famoso pola serie de artigos publicados no Washington Post subscritos por el e Carl Bernstein, e que finalmente conduciron á investigación e renuncia de Nixon. É autor e coautor de dez best-sellers. Coa súa temibel pluma consegue arrincar confesións do entrevistado. No seu libro Estado de Negación, afirma que o 18 de xuño do 2003, a tres meses de iniciada a guerra de Iraq, saíndo do seu despacho na Casa Branca despois dunha importante reunión, Bush dá unhas palmadiñas no ombreiro de Jay Garner, e dille:
—"Oes, Jay, queres facer o de Irán?
—"Señor, xa os rapaces e máis eu falamos sobre o tema e queremos esperar por Cuba. Pensamos que o ron e os tabacos son mellores. As mulleres son máis belas."
Bush respondeu: "Teralo. Terás a Cuba."

A Bush o traicionouno o subconsciente. Era o que pensaba desde que declarou o que debían esperar decenas de escuros recunchos onde Cuba ocupa un lugar especial.
Garner, un xeneral de tres estrelas recén retirado ao que nomeara Xefe da Oficina de Planificación para a Posguerra en Iraq, creada por unha Directiva Presidencial de Seguridade Nacional secreta, era considerado por Bush un home excepcional para levar a cabo a súa estratexia bélica. Designado para o cargo o 20 de xaneiro do 2003, foi substituído o 11 de maio dese mesmo ano a pedimento de Rumsfeld. Non tivo o valor de explicarlle a Bush as súas fortes discrepancias sobre a estratexia seguida en Iraq. Pensaba noutro con idéntico propósito. Nas últimas semanas miles de infantes de mariña e un grupo de portaavions norteamericanos, coas súas forzas navais de apoio, estiveron maniobrando no Golfo Pérsico a poucas millas do territorio iraniano, en espera de ordes.

O noso povo está a piques de cumprir 50 anos de cruel bloqueo; milleiros dos seus fillos morreron ou foron mutilados como consecuencia da guerra sucia contra Cuba, único país do mundo ao que se aplica unha Lei de Axuste que premia a emigración ilegal, outra causa de morte de cidadáns cubanos, incluídos mulleres e nenos; perdeu fai máis de 15 anos os seus principais mercados e fontes de subministración de alimentos, enerxía, maquinarias, materias primas, financiamientos a longo prazo e baixo interese.
Primeiro caeu o campo socialista e case de contado a URSS, esgazada anaco a anaco. O imperio arreciou e internacionalizou o bloqueo; as proteínas e calorías, bastante ben distribuídas a pesar das nosas deficiencias, reducíronse aproximadamente un 40 por cento; viñeron enfermidades como a neuritis óptica e outras; a escaseza de medicamentos, igualmente bloqueados, xeneralizouse: só como obra caritativa podían entrar, para desmoralizarnos; estes, pola súa vez, convertíanse en fonte de compravenda e negocios ilícitos.
Sobreveu inevitablemente o período especial, que foi a suma de todas as consecuencias da agresión e as medidas desesperadas que nos obrigou a tomar, potenciado o conxunto de accións nocivas polo colosal aparello propagandístico do imperio. Todos esperaban, uns con tristura, outros con xúbilo oligárquico, o derrubo da Revolución cubana.
Moito dano fixo á conciencia social o acceso ás divisas convertibles, en maior ou menor volume, polas desigualdades e debilidades ideolóxicas que creou.
Ao longo de toda a súa vida a Revolución instruiu ao povo, formou centos de miles de mestres, médicos, científicos, intelectuais, artistas, informáticos e outros profesionais universitarios e posgraduados en decenas de carreiras. Esa riqueza atesorada permitiu reducir a mortalidade infantil a mínimos non imaxinables nun país do Terceiro Mundo e elevar as perspectivas de vida e o promedio de coñecemento da poboación a niveis de noveno grao.
A Revolución Bolivariana de Venezuela, ao ofrecer a Cuba petróleo con facilidades de pagamento cando o prezo deste subía vertixinosamente, significou un alivio importante e abriu novas posibilidades, xa que o noso país comezaba a producir a súa propia enerxía en cifras crecentes.
Desde anos antes, o imperio, preocupado polos seus intereses nese país, xa tiña planeado liquidar aquela revolución, o que tentou en abril do 2002 e tentará de novo cantas veces poida, para o cal preparan a súa resistencia os revolucionarios bolivarianos.
Entre tanto, Bush arreciou os seus plans de ocupar Cuba, ao extremo de proclamar leis e un goberno interventor para instalar unha administración imperial directa.
A partir dos privilexios concedidos a Estados Unidos en Bretton Woods e estáfaa de Nixon ao eliminar o patrón ouro que poñía límite á emisión de billetes, o imperio comprou e pagou con papeis decenas de millóns de millóns de dólares, cifras de máis de doce algarismos. Con iso mantivo o seu insostible economía. Gran parte das reservas mundiais en divisas están constituídas por bonos da Tesourería e billetes norteamericanos. Xa que logo, moitos non desexan unha crise do dólar como a de 1929, que convertería en auga eses papeis. O valor en ouro dun dólar é hoxe, polo menos, dezaoito veces menor que o que tiña nos anos de Nixon. O mesmo ocorre co valor das reservas nesa moeda.
Eses papeis sostiveron o seu escaso valor actual sobre a base de de que con eles adquirir fabulosas cantidades de armas modernas, cada vez máis caras, que nada producen. Estados Unidos exporta máis armas que o resto do mundo. Con eses mesmos papeis o imperio desenvolveu os máis sofisticados e mortíferos sistemas de armas de destrución masiva, coas que sostén a súa tiranía mundial.
Tal poder permítelle impoñer a idea de converter os alimentos en combustibeis e facer cachiza calquera iniciativa e compromiso para evitar o quecemento global, que se acelera visibelmente.
Fame e sede, ciclóns máis violentos e invasións do mar é o que sufrirán tirios e troyanos, como froitos da política imperial. O respiro para a humanidade, que oferece unha esperanza á supervivencia da especie, está nun drástico aforro de enerxía, do cal non se preocupa en absoluto a sociedade consumista dos países ricos.
Cuba continuará desenvolvendo e perfeccionando a capacidade combativa do seu pobo, incluída a nosa modesta pero activa e eficiente industria de armas defensivas, que multiplica a capacidade de enfrontar ao invasor dondequeira que se atope, posúa as armas que posúa. Continuaremos adquirindo o material necesario e as bocas de lume pertinentes, aínda que non medrase o famoso Produto Interno Bruto do capitalismo, que tantas cousas inclúe, como o valor das privatizacións, as drogas, os servizos sexuais, a publicidade, e tantas que exclúe, como os servizos de educación e saúde gratuítos para todos os cidadáns.
Dun ano para outro o nivel de vida pode elevarse se incrementan os coñecementos, o amor propio e a dignidade dunha vila. Abonda con que a dilapidación se reduza e a economía medre. A pesar de todo, iremos medrando o necesario e o posibel.
«A liberdade costa moi cara, e é necesario, ou resignarse a vivir sen ela, ou decidirse a comprala polo seu prezo», dixo Martí.
«Quen intente apropiarse de Cuba recollerá o po do seu chan anegado en sangue, se non perece na loita», proclamou Maceo.
Non somos os primeiros revolucionarios en pensar así! E non seremos os últimos!
Un home pode ser comprado, nunca unha vila.
Durante moitos anos puiden sobrevivir, por azar, á máquina de matar do imperio. Pronto se cumprirá un ano desde que enfermei e, cando estaba entre a vida e a morte, expresei na Proclama do 31 de xullo do 2006: «Non albergo a menor dúbida de que o noso pobo e a nosa Revolución loitarán ata a última gota de sangue».
Non o dubide vostede tampouco, señor Bush!
Asegúrolle que non terán xamais a Cuba!
(Voltar ao inicio desta nova)

COMUNICADO DO PCC CON MOTIVO DO PASAMENTO DA COMPAÑEIRA VILMA ESPIN

19 de xuño de 2007

Con profunda dor, a Dirección do noso Partido e Estado comunica ao povo que a compañeira Vilma Espín Guillois, heroína da clandestinidade e combatente destacada do Exército Rebelde e incansable loitadora pola emancipación da muller e a defensa dos dereitos da nenez, faleceu neste capital este luns, ás 4:14 p.m., logo do agravamento, nas últimas semanas, da longa doenza que lle afectaba

Nada en Santiago de Cuba o 7 de abril de 1930 no seo dunha familia que cultivou tempranamente nela os valores éticos que distinguiríanlle e inculcó os hábitos do saber, desde moza Vilma asumiu posicións políticas revolucionarias, participando activamente en manifestacións estudiantís logo do golpe de estado batistiano de 1952.

Foi desde entón inseparable colaboradora do inesquecibel Frank País, militando nas organizacións fundadas por el na loita contra a tiranía, até que formando parte da entón Acción Nacional Revolucionaria, os seus integrantes se sumaron ás filas do Movemento 26 de xullo.

A súa casa abriu as portas para protexer aos compañeiros asaltantes do cuartel Moncada, perseguidos polas tropas do réxime opresor sedentas de sangue; xa nos preparativos da nova etapa de loita e logo de concluír un curso de postgrado en Estados Unidos, por orientacións da Dirección do Movemento, fixo escala en México para entrevistarse con Fidel, recibir as súas instrucións e mensaxes; baixo as ordes directas de Frank participou no alzamento armado de Santiago de Cuba o 30 de novembro de 1956, en apoio aos expedicionarios do Granma, converténdose a súa vivenda, despois desta acción relevante, en cuartel xeral do movemento revolucionario en Santiago de Cuba.

Integrante da Dirección Nacional do Movemento 26 de xullo, pouco antes de ser asasinado Frank País foi nomeada por el Coordenadora Provincial da organización clandestina en Oriente, labor que desempeñou con particular capacidade e valentía até que, diante do axexo e a persecución constantes, se incorporou ao Exército Rebelde, en xuño de 1958, converténdose na lendaria guerrillera da II Fronte Oriental Frank País e eficaz coordinadora do movemento clandestino de Oriente co territorio da Fronte.

Ao triunfo da Revolución en 1959, inmersa en distintas tarefas, por encarrego de Fidel encabezou a unificación das organizacións femininas e a constitución da Federación de Mulleres Cubanas, a cuxa organización, a partires da súa máxima dirección, se consagrou con senlleiro desvelo até o último minuto de seu fecunda vida.

Integrou o Comité Central do Partido a partires da súa fundación en 1965, condición en que foi ratificada en todos os seus Congresos. No 1980, en ocasión do Segundo Congreso del Partido, resultou elixida membro suplente do Buró Político, e no Terceiro foi promovida a membro efectivo desa instancia de dirección, responsabilidade que desempeñou ata 1991. Foi Deputada á Asemblea Nacional a partir da súa primeira lexislatura e membro do Consello de Estado a partir da súa constitución.

Vilma presidiu a partir da súa creación a Comisión Nacional de Prevención e Atención Social, e a Comisión da Nenez, a Mocidade e a igualdade de dereitos da Muller, da Asemblea Nacional do Poder Popular.

O seu nome estará vinculado eternamente ás máis significativas conquistas da muller cubana na Revolución e ás máis relevantes loitadoras pola emancipación da muller no noso país e no mundo.

Polos seus relevantes méritos recibiu múltiples condecoracións, títulos e ordes nacionais e internacionais, entre as que se salienta o título honorífico de Heroína da República de Cuba.

Atendendo á súa vontade, a compañeira Vilma Espín foi cremada. As súas cinzas serán depositadas, en cerimonia estrictamente familiar e con honras militares de inhumación en data que será precisada, no Mausoleo da II Fronte Frank País, onde repousan os restos dos heroicos combatentes desa audaz e intrépida Fronte, que tivo nela a un de súas máis sobresaíntes integrantes.

Na súa memoria, o noso povo, con profundo sentimento de dor, poderálle render homenaxe de recoñecemento e agarimo no Memorial José Martí desta capital, e no Salón dos Vitrales, na base do monumento a Antonio Maceo da súa cidade natal e heroica, Santiago de Cuba, hoxe de 9:00 a.m. a 5:00 p.m., e, nese mesmo horario, tamén se lle tributará homenaxe de lembranza no resto das provincias.

No seu honor, a Dirección do Partido e o Estado cubano decidiron efectuar unha velada solemne no teatro Karl Marx, ás 06:00 p.m., encabezada por dirixentes, a Dirección Nacional da FMC e do Secretariado das provincias desa organización feminina, así como mulleres da capital e representantes dos diversos sectores da sociedade cubana.
----------------------------------
O Consello de Estado da República de Cuba declarou dó oficial con motivo do falecemento da destacada combatente revolucionaria Vilma Espín Guillois, a partir das 8:00 p.m. de hoxe día 18 de xuño ata as 10:00 p.m. de mañá 19 de xuño. Mentres estea vixente o duelo oficial, a bandeira nacional será izada a medio mastro nos edificios públicos e estabelecementos militares.
(Premer aquí para ir ao inicio desta nova)

A FPLP e a FDLP mobilízanse contra a loucura sanguinaria e fractricida en Gaza

A FPLP (Fronte Popular de Liberación de Palestina) e a FDLP (Fronte Democrática de Liberación de Palestina) organizaron unha manifestación masiva denunciando os tráxicos acontecementos que se desenvolven na banda de Gaza e o conxunto de violencias que se están a dar entre Al Fatah e Hamas. Numerosos persoeiros nacionais, as institucións da sociedade civil e centenares de cidadáns participaron nunha manifestación a cuxa cabeza marcharon os cadros, partidarios e membros das dúas frontes.

Os manifestantes berraron consignas que chamaban á unidade nacional, denunciando ao tempo todo tipo de divisións así como o recurso ás armas no seo de Palestina, no momento en que o inimigo sionista eleva a súa cruel ofensiva contra o pobo palestino.

A multitude reiterou o seu chamamento ás direccións de Hamas e de Al Fatah, ás institucións da presidencia e do goberno a fin de que declaren unha posición clara e definitiva para os crimes perpetrados nas rúas. Os participantes esixen pola súa banda un alto o fogo inmediato, a retirada dos combatentes armados das rúas e o comezo inmediato dun diálogo nacional total, no que participe o conxunto das forzas e das partes/seccións palestinas, as institucións da sociedade civil a fin de fixar o principio de unidade nacional sobre base dunha verdadeira participación nas decisións palestinas. Isto servirá ao conxunto do noso pobo e garantirá a non continuidade destes enfrontamentos.

O membro do comité central do FPLP, o compañeiro Jamil Mazhar, afirmou que a causa principal destes combates é o acordo de Mekke, que consolidou o dualismo e o reparto dos intereses e influenzas no poder.

Mazhar insistiu na necesidade dun diálogo nacional total e dunha reconsideración das institucións de seguridade sobre bases igualitarias e profesionais. Esta debe facerse lonxe da clase política dos homes de influencia e dos responsabeis do aparello de seguridade, considerando que a misión principal deste aparello debe ser o mantemento da seguridade nacionais e dos cidadáns e a confrontación co inimigo israelí.

http://pcdopg.blogspot.com/2007/06/fplp-e-fdlp-mobilzanse-contra-loucura.html

Sobre a grande folga xeral acontecida en Portugal

Os números aí estão, fortes como punhos: feito o balanço da grande jornada de luta de 30 de Maio, apurou-se que mais de um milhão e quatrocentos mil trabalhadores participaram na Greve Geral.

Por isso, vale a pena e é necessário repetir: a Greve Geral da passada quarta-feira constituiu uma impressionante manifestação da força organizada dos trabalhadores, da sua elevada consciência de classe, da sua coragem e determinação em enfrentar com êxito os muitos e poderosos obstáculos a que o governo do grande capital, num vale-tudo sem margens democráticas, recorreu, tentando desesperadamente evitar o inevitável. Dito de outra forma: a Greve Geral foi um êxito notável dos trabalhadores portugueses e da sua central de classe, a CGTP – IN - e as tentativas do Governo para a fazer fracassar traduziram-se num retumbante fracasso. Ou, se quisermos ver outro ângulo das coisas, atentemos neste dado igualmente incontestável, sublinhado pelo secretário-geral do PCP na intervenção proferida no passado domingo, na Festa da Fraternidade, em Grândola: esta Greve Geral «foi a maior e mais forte luta com que o Governo PS foi confrontado nestes mais de dois anos de mandato. Foi a luta maior com que qualquer governo do PS (e foram muitos, em mais de década e meia de governação) foi alguma vez confrontado».

É a consciência dessa realidade que está na origem da colossal operação de manipulação iniciada logo no dia da greve e no decorrer da qual o Governo se desdobrou em declarações papagueadas por porta-vozes amestrados que, iludindo a realidade, difundiam os números que melhor serviam os seus desejos Da mesma forma que foi o receio, aliás fundado, de que a Greve Geral viesse a ser um êxito, que levou o Governo a avançar com um vasto conjunto de medidas intimidatórias, ilegais, chantagistas, repressivas – violando princípios democráticos e direitos sindicais e humanos consagrados na Constituição.

A operação manipulatória do Governo teve o seu natural complemento na intervenção dos média dominantes que se mostraram tal como são: veículos fieis de difusão da verdade que serve os interesses do grande capital seu proprietário. Os títulos e noticiários desses média, mais as prosas dos comentadores e analistas políticos de serviço, ficam como exemplo de como a liberdade de informação conquistada no 25 de Abril pode ser transformada em liberdade de desinformar – no total desrespeito pela democracia, pelos direitos, pela inteligência e pela sensibilidade dos cidadãos.

Na mesma linha e ao serviço dos mesmos interesses falou, sem surpresa, o chefe da UGT – e foi também sem sombra de surpresa que ouvimos a mesma fala na Convenção do Bloco de Esquerda. A confirmar que nos momentos cruciais da luta de classes a separação das águas se faz com a simplicidade da água que corre.

Sublinhe-se que os atropelos democráticos cometidos no decorrer da preparação e da concretização da Greve Geral, não são obra do acaso nem medidas avulsas de quem, em desespero de causa, quer evitar o inevitável: eles inserem-se na ofensiva mais geral e mais vasta – e extremamente grave - contra o conteúdo democrático do regime saído da revolução de Abril.

Duas perguntas devem colocar-se: quantos milhares de trabalhadores não aderiram à Greve Geral com medo das consequências que daí lhes adviriam?; e: quantos milhares de trabalhadores aderiram à Greve Geral com a consciência plena de que estavam a pôr em risco o seu posto de trabalho? Muitos milhares, certamente, num caso e noutro. Mas sejam quais forem as respostas encontradas, o que releva destas perguntas é esta brutal realidade: usar o direito constitucional de fazer greve é, neste tempo de Governo PS/José Sócrates, um acto de heroísmo que exige uma elevada coragem cívica, uma elevada consciência de classe e política – e que comporta riscos incompatíveis com a democracia. E tudo isto é revelador do estado de precariedade a que três décadas de política de direita praticada pelo PS e pelo PSD conduziram a democracia no nosso país.

Nenhuma luta dos trabalhadores é um ponto de chegada – e todas elas são pontos de passagem para outras inevitáveis lutas. Assim é, portanto, com esta Greve Geral. As razões que obrigaram os trabalhadores a recorrer a esta forma superior de luta – desemprego, emprego precário, flexigurança, condições de trabalho e de vida todos os dias agravadas, o direito à saúde e ao ensino postos em causa, etc, etc. - são as razões que impõem a continuação da luta no futuro imediato. Só que o êxito da grande jornada de luta do dia 30 veio dar nova força e nova dimensão a essas lutas futuras, que contarão não apenas com todos os trabalhadores que participaram na Greve Geral mas com muitos e muitos outros que, apoiando-a e estando com ela, não tiveram condições para a integrar. Porque a Greve Geral – Geral porque o milhão e quatrocentos mil trabalhadores que, em todo o País, a ergueram pertenciam a todos os sectores de actividade - pelas condições em que foi construída, constituiu um poderoso factor de consciencialização social, cívica, política.

Os milhares de jovens com vínculos de trabalho precário que, em muitos casos fazendo greve pela primeira vez, tiveram a coragem de enfrentar o grande capital - e os seus homens de mão instalados no governo, na comunicação social dominante, em sindicatos fantoches, nos partidos da política de direita – deram, no dia 30 de Maio, um exemplo de notável coragem e vieram confirmar a certeza de que a luta continua. [Voltar ao inicio]