EL PAÍS, PALADIN DE FALSIMEDIA AO SERVIZO DAS TRANSNACIONAIS E DO DEPARTAMENTO DE ESTADO IANQUI

A continuación a misiva completa:

CARTA DO MINISTRO IZARRA

Javier Moreno

Director, Diario El País

Estimado Sr. Moreno:

Vimos con alarma como a liña editorial do País foi dunha evidente parcialidad xornalística cunha clara manipulación de información en contra de Venezuela e o seu povo. Preocúpanos profundamente a violación do dereito dos lectores do País a recibir “unha información veraz, o máis completa posibel”, principio establecido no libro de estilo do seu diario.

Como exemplo do contido sistematicamente distorsionado sobre Venezuela, tan só durante o ano 2007, El País cualificou ao presidente electo de Venezuela, Hugo Chávez, de autoritario “” 34 veces, 10 de ditador “”, 7 de totalitario “”, máis un sinnúmero de veces “caudillo” e “populista”. O Presidente de Venezuela gañou 3 eleccións presidenciais cun apoio popular e unha participación electoral nunca antes visto durante os últimos 50 anos de democracia. Tamén gañou un referendo revogatorio - mecanismo que moi poucas democracias posúen no mundo - cunha ampla marxe de 20 puntos porcentuais. Ademais, o Presidente Chávez foi o primeiro en recoñecer un resultado electoral adverso, como ocorreu co referendo do pasado 2 de decembro, a pesar do axustado resultado.

Entre o 15 de xaneiro e o 15 de marzo deste ano publicáronse en El País 142 artigos sobre Venezuela, é dicir, unha cobertura asombrosa de 2,4 artigos diarios. Destas publicacións 5 foron editoriais e 21 artigos de opinión, todos eles cunha tendencia claramente negativa e contraria ao goberno venezolano.

No editorial publicado o 27 de xaneiro baixo o título “Operación Balboa” fálase dun “Chávez que por momentos deixa de ser unha mera molestia diplomática para converterse progresivamente nun perigo público latinoamericano”. O 6 de febreiro no editorial chamado “Unión de voces” cualifícase como “inmanexábel” o feito de que o Presidente Chávez converteuse na única canle polo que as FARC van liberando reféns con contagotas”, isto xustamente despois de que Chávez acadase a histórica liberación das primeiras dous reféns, Clara Rojas e Consuelo González.

O 14 de febreiro publicouse outra editorial fóra de lugar co nome “Chávez teno cru” na que se distorsiona gravemente a situación económica de Venezuela ao asegurar que “a cidadanía fai colas como na mellor época da Unión Soviética”, e se calumnia ao goberno de xeito temerario ao falar de como se debe xestionar a produción de petróleo con honradez “e competencia no negocio, valores dos que non parece andar sobrada Caracas”. En Venezuela houbo unha drástica diminución da pobreza, de acordo á CEPAL en 18,4 puntos porcentuais durante o período 2002-2006, levando o desemprego ao seu máis baixo nivel histórico: 6,2%. Isto provocou unha ampliación radical da base de consumo, que trouxo como subproducto escaseza temporal de certos rubros, pero que nada ten que ver con comparacións odiosas como as realizadas por El País, xa que a povoación venezolana nunca estivo tan ben alimentada como o está hoxe día. Esta melloría na calidade de vida dos venezolanos ten unha relación directa coa redistribución equitativa e honrada da maior fonte de riqueza do país, o petróleo.

Os esforzos por relacionar a Chávez coas FARC, para desacreditar o seu rol como mediador de paz, tamén veñen reflectidos en múltiples artigos de opinión entre os que se poden destacar os seguintes: o 16 de xaneiro, Joaquín Villalobos escribiu o artigo “Lexitimidade a cambio de reféns maltratados”, onde alega que Chávez co “recoñecemento político ás FARC, reaviva a violencia colombiana, ábrelle as portas do seu país á cocaína e convérteo en protector duns crueis narcoterroristas.” O 17 de xaneiro, publicouse e reciclouse en El País un editorial de The Wáshington Post "titulado Chávez “aliado” das Farc” onde de xeito ridículo se afirma que Chávez “promociona abertamente a grupos de narcotraficantes e secuestradores". O 23 de xaneiro, Miguel Anxo Bastenier, nun artigo de opinión chama a Chávez “garrulo” e acúsalle de mergullar “no absurdo de pedir á comunidade internacional que retirase ás FARC da lista de organizacións terroristas”.

Estes ataques producíronse despois de que o Presidente Chávez expuxese que para lograr a solución do conflito habería que deixar de acusar aos grupos guerrilleiros (FARC e ELN) como terroristas, a condición de que o proceder destes grupos se axustase aos Convenios de Xenebra que regulan o Dereito Internacional Humanitario. Isto foi igualmente suxerido polo Comité Internacional da Cruz Vermella, Amnistía Internacional e familiares dos reféns, por nomear só algúns dos que apoian esta postura. Con todo, O País non acusou a ningunha destas organizacións e persoas de prestixio de promover o narcotráfico ou o terrorismo.

O editorial do 11 de marzo, "Tregua para Colombia", volta tratar de relacionar a Chávez coas FARC, esta vez dando por certa a información atopada polo exército colombiano nunha computadora que supostamente atoparon no campamento bombardeado en Ecuador, "ao venezolano non lle convén que Bogotá siga escarbando no computador persoal de Reyes, onde poden aparecer as súas concupiscencias cunha guerrilla que se di tan radical, socialista e bolivariana como el mesmo”. Tratar como certa sen verificación algunha a información desa presunta computadora foi a regra en El País, mostra diso é a noticia asinada por Maite Rico o 6 de marzo, “Bogotá denuncia unha "pinza bolivariana"” onde sen escrúpulo xornalístico se afirma: “Os documentos dos computadores incautados a Raúl Reyes…deixan en evidencia non só que as FARC atoparon santuarios perfectos en Venezuela e Ecuador, senón que ademais os presidentes de ambos os países, Hugo Chávez e Rafael Correa, consideran á vella guerrilla marxista como un aliado no seu proxecto ideolóxico-político rexional.” A “veracidade” dos datos da computadora de Reyes tivo que ser posta en cuestión ata polo Secretario Xeral da OEA, José Miguel Insulza, quen declarou o 19 de marzo: “A Interpol vai dicir se esas computadoras tiñan esa información antes do 1 de marzo e se esa non foi manipulada nen alterada (...) Sobre isto pediría que non se perda a cabeza como se fixo nos últimos días. Vin moitas evidencias producidas en bruto e moitas non corresponden á realidade”.

Logo de considerar estes exemplos podemos afirmar sen medo a equivocarnos que o medio que vostede dirixe, Sr. Moreno, violou os principios establecidos no seu propio libro de estilo que asegura a “presentación diariamente dunha información veraz”, a transmisión do “xornalista…aos lectores noticias comprobadas, e a abstención de incluír “nelas as súas opinións persoais.” Finalmente, violou a norma de acudir “sempre ás dúas partes” en casos conflitivos e a obrigación de contrarrestar “a información” con polo “menos dúas fontes”.

O desprezo do seu diario pola verdade e a negación do acceso á información veraz con referencia a Venezuela foi recorrente, e evidencia unha clara campaña contra o Presidente Chávez e o seu goberno. Pregariámoslle que volva a súa liña editorial ao que O País foi nos seus comezos, un referente para a ética xornalística.

Sinceramente,

Andrés Izarra

Ministro do Poder Popular para Comunicación e Información da Republica Bolivariana de Venezuela-ABN

Axencia Bolivariana de Noticias/Insugente

[Voltar ao inicio desta nova]

CARTA AO CAMARADA FIDEL

Reproducimos a seguir esta carta publicada do blogue "Cravo de Avril"

CAMARADA FIDEL:

Li a tua carta na qual anuncias a decisão de não te candidatares ao cargo de Presidente do Conselho de Estado de Cuba. Decisão irrevogável, dizes, e explicas porquê.

E eu, que me habituei desde há muito a ouvir-te a palavra exacta no momento exacto, penso que também desta vez assim é.

Mas tenho pena que assim seja. E estou certo de que não sofro sozinho essa pena.

Sabes, melhor do que eu, que a tua doença preocupou – e preocupa – milhões de homens, mulheres e jovens em todo o mundo; milhões de pessoas que te têm como referência marcante das suas vidas; que guardam nas suas memórias, de forma imperecível, o teu contributo para a luta de libertação e emancipação dos povos, o teu exemplo de revolucionário digno, íntegro, vertical, de corpo inteiro.

Sabes, melhor do que eu, que construíste História – que, sem ti, sem a tua intervenção, sem o teu pensamento, sem o teu exemplo de lucidez, de coragem e de dignidade, a História teria sido diferente - e não apenas no que diz respeito a Cuba.

Sabes, melhor do que eu, que, na situação actual, a luta dos comunistas em qualquer parte do mundo é indissociável da experiência da Revolução cubana na perspectiva que, com a palavra exacta, no momento exacto definiste: «Revolução é sentido do momento histórico; é mudar tudo o que deve ser mudado; é igualdade e liberdade plenas; é ser tratado e tratar os demais como seres humanos: é emanciparmo-nos com os nossos próprios esforços; é desafiar as poderosas forças dominantes dentro e fora do âmbito social e nacional; é defender valores nos quais se crê seja qual for o sacrifício necessário; é modéstia, desinteresse, altruísmo, solidariedade e heroísmo; é lutar com audácia, inteligência e realismo; é não mentir jamais, nem violar princípios éticos; é convicção profunda de que não existe força no mundo capaz de esmagar a força da verdade e das ideias. Revolução é unidade, é independência, é lutar pelos nossos sonhos de justiça para Cuba e para o mundo, que é a base do nosso patriotismo, do nosso socialismo e do nosso internacionalismo.»

Sabes, melhor do que eu, que o papel singular que desempenhaste em todo o processo revolucionário cubano, desde Moncada até aos dias de hoje, constitui uma referência, um estímulo, uma fonte de inspiração para os revolucionários de todo o mundo.

Sabes, melhor do que eu, que nesses tempos longínquos de Moncada – em que caracterizaste com rigor cirúrgico o carácter da ditadura de Baptista e definiste a insurreição armada como a forma de luta decisiva para a derrubar – iniciaste uma caminhada revolucionária que ficará na história da humanidade como um dos seus momentos gloriosos.

Sabes, melhor do que eu, que da longínqua madrugada de 26 de Julho de 1953, os revolucionários de todo o mundo recordam com emoção o que disseste – a palavra exacta no momento exacto - aos 135 revolucionários que, contigo, iam dar o primeiro passo para o derrubamento da ditadura: «Camaradas: dentro de algumas horas, venceremos ou seremos vencidos. De qualquer forma, camaradas, o movimento triunfará. Se vencermos, alcançaremos mais depressa as aspirações de Marti; se formos vencidos, o nosso gesto servirá de exemplo para o povo de Cuba e ele empunhará a bandeira e seguirá em frente. O povo apoiar-nos-á no Oriente e em toda a Ilha. Camaradas, aqui, no Oriente, damos o primeiro grito de Pátria ou Morte, Venceremos!.»

Sabes, melhor do que eu, que desse tempo, guardamos nas nossas memórias esse texto notável – certamente a mais bela proclamação de rebeldia alguma vez produzida - que foi a tua defesa perante o tribunal fascista, onde, com a palavra exacta demonstraste, no momento exacto, o carácter ilegal, imoral, reaccionário, da ditadura; e fundamentaste a razão moral e jurídica da violência revolucionária face à situação; e explicaste a opção pelo caminho das armas; e concluíste que chegara o momento de substituir a arma da crítica pela crítica das armas; e proclamaste que «o direito à rebelião contra o despotismo está na própria raiz da nossa existência política»; e invocaste o direito à liquidação dos tiranos – sempre a palavra exacta no momento exacto, olhando de frente os juízes fascistas, convertendo os acusados em acusadores, desmascarando-os frontalmente como lacaios do Poder estabelecido, dizendo-lhes: «Condenai-me, não tem importância, a História me absolverá».

Sabes, melhor do que eu, todos os passos dados rumo à libertação de Cuba: aquele dia 25 de Novembro de 1956 em que, no Granma superlotado (no barco cabiam umas 25 pessoas e iam lá 82) partiste do México «rumo ao nascer do sol» - procurando levar o maior número de armas e não te preocupando, nem tu nem nenhum dos teus companheiros, com as provisões, cuja enunciação minuciosa leio sempre com lágrimas de comoção: «2000 laranjas, dois presuntos partidos às fatias, 48 latas de leite condensado, uma caixa de ovos, cem tabletes de chocolate e quatro quilos de pão».

Sabes, melhor do que eu, que mais importante do que as provisões era, para ti e para os que te acompanhavam a provisão das vossas fortes convicções revolucionárias, da vossa determinação inabalável, da vossa incomensurável coragem – e de uma muito grande confiança no apoio do povo de Cuba à vossa luta.

Sabes, melhor do que eu, que três anos depois, o povo cubano e os revolucionários de todo o mundo festejavam a vitória da Revolução, a tua entrada em Havana, o início da passagem a uma outra fase da longa caminhada.

Sabes, melhor do que eu, dos ataques de que Cuba foi alvo ao longo dos anos por parte dos sucessivos governos dos EUA: o criminoso bloqueio; os actos terroristas contra bens, equipamentos e pessoas, traduzidos nomeadamente na perda de mais de 3500 vidas humanas; a destruição de colheitas; as tentativas de invasão de Cuba; a intensa e feroz campanha mediática que, recorrendo às mais grosseiras provocações, falsidades e calúnias, é suporte essencial de todas as linhas da ofensiva imperialista contra a revolução cubana; enfim, o vale-tudo que caracteriza a prática do imperialismo norte-americano nas suas ofensivas contra os países e povos que, com dignidade, persistem na defesa da sua soberania e independência e, com dignidade, se recusam a enfileirar o rebanho de fiéis cumpridores das ordens emanadas dos bush’s de todas as épocas – um vale-tudo onde não faltaram as centenas de atentados contra a tua vida.

Sabes, melhor do que eu, da resistência vitoriosa da revolução cubana face à ofensiva que se seguiu ao desaparecimento da União Soviética, nesse tempo particularmente difícil para todos os partidos comunistas e de fragilização do movimento comunista internacional, com o desaparecimento ou descaracterização de vários partidos comunistas - mas também um tempo em que muitos outros partidos, como o Partido Comunista de Cuba – e como, deixa-me que te diga com orgulho, o meu Partido Comunista Português - resistiram, e assumiram e reafirmaram a sua identidade comunista, e proclamaram orgulhosamente que fomos, somos e seremos comunistas.

Sabes, melhor do que eu, desse tempo em que os coveiros de serviço proclamavam a morte do comunismo e a vitória definitiva do capitalismo e decretavam o desaparecimento de Cuba socialista: «é uma questão de dias»,: vaticinavam uns; «é uma questão de semanas»: prognosticavam outros; «é uma questão de meses»: garantiam terceiros – e que tu disseste a palavra exacta no momento exacto: resistir! E, assim, tu e o teu povo tornaram possível o que fora decretado como impossível: proclamaram a resistência e venceram.

Sabes, melhor do que eu, como essa vitória levou a esperança e a confiança a milhões de pessoas em todo o planeta, e foi um incentivo à continuação da luta, e mostrou a importância fundamental de lutar seja qual for a situação que se nos depare.

Sabes, melhor do que eu, da solidariedade internacionalista da revolução cubana com a luta de todos os povos do mundo:

- em Angola, onde os heróicos soldados cubanos destroçaram a ofensiva da África do Sul do apartheid conjugada com o imperialismo norte-americano e os fantoches da UNITA; e em vários outros países onde dezenas de milhares de médicos e professores cubanos, revolucionariamente, desenvolvem uma acção de elevado conteúdo civilizacional, levando os cuidados de saúde a milhões de pessoas que jamais haviam visto um médico, ensinando a ler milhões de analfabetos.

Sabes, melhor do que eu, que a ofensiva imperialista contra a revolução cubana vai prosseguir e intensificar-se e que o povo cubano vai continuar a viver momentos difíceis.

Mas – e essa é a questão crucial - sabes, melhor do que ninguém, que a determinação do teu povo de, com coragem e dignidade revolucionárias, continuar a resistir a essa ofensiva e a superar as suas consequências, constitui o dado mais relevante da situação cubana actual. E sabes, melhor do que ninguém, que a Revolução criou gerações de quadros revolucionários que prosseguirão a luta que tu iniciaste.

E por tudo isto, sabes, melhor do que ninguém, que o povo cubano está preparado para, 55 anos depois, repetir em uníssono o grito de Moncada.

E sabendo tudo isto melhor do que ninguém, sabes, camarada Fidel, quanto te devem o Partido, a Revolução, o Povo de Cuba, os revolucionários de todo o Planeta.

Sabes, por isso, que nos fazes muita falta, mas sabes que tudo o que nos deste é parte da nossa força, porque é património inalienável do nosso ideal comunista e da nossa determinação de lutar até à vitória final.

Camarada Fidel: em todo o mundo, milhões de homens, mulheres e jovens sentem como sua a revolução cubana e nela encontram os valores, os princípios, os objectivos da luta que travam todos os dias nos seus próprios países.

Alguém escreveu, que «a grandeza da revolução cubana pertence-nos a todos».

Se assim é – e é - tu, camarada Fidel, artífice maior dessa Revolução, pertences-nos, és nosso.

E serás sempre o nosso «Comandante en Chefe».

Até à vitória final.

A luta continua. [Voltar ao inicio desta nova]

NOVO ATAQUE ANTIDEMOCRÁTICO Á KSM

Este 19 de marzo de 2008, ás 9 horas, na rúa Hybernska, en Praga, iniciouse un xuízo que decidirá sobre o estatus legal ou ilegal da Unión da Mocidade Comunista (KSM), organización que foi prohibida por decisión do Ministerio do Interior da República checa en outubro de 2006. O xuízo comezou un ano e seis meses despois de que a KSM interpuxese recurso contra a decisión do Ministerio do Interior e só 3 días antes do inicio do 8º Congreso da Unión da Mocidade Comunista (KSM), en Praga.

O ataque do Ministerio do Interior contra a existencia legal da KSM comezou en novembro de 2005 baixo o pretexto de que os fins da actividade da KSM entraban en colisión coas materias reservadas aos partidos políticos, segundo as cales, por interpretación do Ministerio do Interior da república Checa, non poden ser tratadas polas asociacións cívicas. Este argumento é completamente infundado porque, segundo o sistema legal checo, a única materia reservada exclusivamente aos partidos políticos é a participación nas eleccións parlamentarias e A KSM non participou nesas eleccións.

A segunda liña de ataque do Ministerio do Interior vai directamente dirixida contra o carácter marxista da KSM. O Ministerio do Interior tentou obrigar á KSM a renunciar ao seu programa político, a súa identidade comunista, fins e base teórica nas ideas de Marx, Engels e Lenin, o cal significaría renunciar completamente ao os seus fundamentos e ideoloxia.
Ao longo do posterior debate entre a KSM e o Ministerio do Interior, o Ministerio abandonou todos os argumentos iniciais e na súa decisión final sobre a prohibición da KSM a finais de 2006, utilizou un novo argumento: o obxectivo programático da KSM de substituír a propiedade privada dos medios de produción pola propiedade colectiva dos medios de produción.

A KSM rexeitou firmemente a política anticomunista e antidemocrática e as medidas do poder estatal checo, organizou unha grande campaña informativa na república Checa e no estranxeiro, interpuxo recurso contra a decisión do Ministerio e intensificou as súas actividades públicas. Neste período crítico a KSM realizou, entre outras actividades, unha moi exitosa campaña contra o plan para construír unha base militar norteamericana na república Checa (a petición da KSM, a máis importante das peticións, que foi asinada por 150.000 cidadáns); a KSM tamén levou a cabo unha loita contra o anticomunismo, en defensa da educación gratuíta para todos (agora de novo ameazada por outro plan para aplicar taxas aos estudos universitarios) e organizou actos públicos contra as desastrosas políticas económicas e sociais do actual goberno de dereita.

Fonte: Mocidade Comunista Checa (KSM) [Voltar ao inicio desta nova]

Vº ANIVERSARIO DO COMENZO DA GUERRA E OCUPACIÓN DO IRAQUE

O Iraque, unha chamada á consciencia*

A guerra, o sufrimento non nos debe deixar indiferentes. Hai que apoiar á resistencia iraquí, á palestina ou a libanesa. A todas as resistencias. E nos nosos países, mantendo o que albiscamos de como o poder se aferra ás razóns de Estado, denunciar a eses Gobernos servidores do imperialismo, negador do dereito dos pobos a vivir independentemente. Transformando as tomas de consciencia en acción solidaria.

Hai un verso desgarrador de León Gieco que nos serve de revulsivo do que foi a invasión do Iraque no seu quinto aniversario. Di ..“só lle pido a Deus que a guerra non me sexa indiferente, …”. Oímolo aínda na voz de Mercedes Sosa.

A invasión do Iraque e a coloniaxe posterior, o fomento do sectarismo até lograr a desaparición como Estado independente; os case 13 anos previos dun embargo criminal que ocasionaron centos de milleiros de mortes; a guerra fratricida contra Irán estimulada polos estrategas da xeoestratexia imperial estadounidense, aplaudida polas petromonarquías; a guerra polo control do petróleo e o castigo directo ou interposto ás nacións que pretendesen un aproveitamento interno e non unhas regalías ás multinacionais e aos gobernantes locais serviu de aprendizaxe político a unha xeración de como as gastan no imperio do capital.

Porque este conflito tivo a virtualidade, diante da obcecación do entón Goberno do PP, presidido por Aznar, de explicitar o determinismo do capital por dominar e complementariamente destruír a opcións enfrontadas e que supuxesen problemas estratéxicos. A acumulación de tensión, incluíndo un apoio ideolóxico a unha normalización de Israel por riba do dereito internacional, a mudanza de moeda nas transaccións comerciais, do dólar ao euro; o control e botín do petróleo, e unha dependencia maior dos réximes das petromonarquías ao Tío Sam, precipitouse nunha invasión catastrófica para a poboación iraquiana.

Os burdos pretextos, as mentiras empregadas para confundir ás opinións públicas e ao conxunto dos gobernantes feitas polos adaís da invasión Bush, Blair, Aznar apoiadas polo sistema anfitrión das Azores, o actual Presidente da Comisión Europea, Durão Barroso, non conseguiron convencer e as súas formulacións ficaron espidas. Mágoa que, unha vez producida a invasión, diante dun fenómeno estendido de insurrección das consciencias, os Gobernantes europeus voltasen ás andadas de lexitimar as accións militares, e por cuestións de Estado, voltaran a utilizar a ONU e recompuxeran as relacións cos agresores, deixando a coherencia, porque no fondo hai unha relación ideolóxica moi estreita, sen valores de xustiza, de interese capitalista. O exemplo sería o Goberno de Rodríguez Zapatero que aproba un Tratado militar bilateral cos EEUU, facilita medios logísticos para afortalar a invasión coas Bases de ‘utilización conxunta', apoia o envío de tropas ao Afganistán ou Líbano, reducindo o esforzo militar estadounidense, permite o paso de avións con presos de Guantánamo, ten unha fragata ao mando dos operativos estadounidenses, etc.

A guerra, o sufrimento non nos debe deixar indiferentes. Hai que apoiar á resistencia iraquiana, á palestina ou libanesa. A todas as resistencias. E nos nosos países, mantendo o que albiscamos de como o poder se aferra ás razóns de Estado, denunciar a eses Gobernos servidores do imperialismo, negador do dereito dos povos a vivir independentemente. Transformando as tomas de conciencia en acción solidaria.

*Santiago González

Comité de Solidariedade coa Causa Árabe

.........................................................................................

IRAQUE… CINCO ANOS Ângelo Alves Membro da Comissão Política Partido Comunista Português

Assinalam-se hoje os cinco anos do início da Guerra do Iraque. Uma guerra de ocupação sustentada por mentiras e manipulações, que levou ao Iraque uma colossal tragédia humana e a ameaça constante de guerra a toda a região do Médio Oriente. «Nesta hora difícil, Portugal reafirma o apoio aos seus aliados, com quem compartilha os valores da liberdade e democracia e faz votos de que esta seja uma acção tão rápida quanto possível e que cumpra todos os seus objectivos.» Foi com estas palavras que Durão Barroso, então primeiro-ministro de Portugal, selou o vergonhoso envolvimento do governo português na guerra imperialista. Declarações feitas na sequência dos bombardeamentos a Bagdad da madrugada de 20 de Março e quatro dias após a tristemente célebre cimeira dos Açores que ligou o território português à história de mais um grande crime imperialista. Passados cinco anos, a história e a realidade evidenciam por si só a carga de hipocrisia e o carácter criminoso de tais declarações. O milhão de vitimas mortais da guerra; os dois milhões de iraquianos que foram obrigados a fugir do seu país; os assassinatos selectivos de grupos específicos da sociedade iraquiana (como os intelectuais); as armas proibidas como o fósforo branco são, entre muitos outros exemplos, testemunhos do cortejo de horrores que é esta ocupação imperialista. Um crime cometido com o recurso às mais descaradas mentiras. As armas de destruição massiva de Saddam não existiam e o que se veio a revelar é que foram as provas sobre as supostas armas que foram «massivamente» manipuladas e forjadas. Sobre a ligação ao terrorismo, afirmada mil vezes, é agora pelas mãos da própria nomenclatura militar norte-americana que surge mais uma confirmação do que era já há muito conhecido. Não existiam ligações entre o Iraque e a Al-Qaeda, afirma um relatório do Pentágono que a actual administração tentou já em cima da hora e sem sucesso esconder dos norte-americanos e do mundo. Entretanto os «valores da liberdade e da democracia» referidos por Barroso e o «respeito pelos direitos humanos e uma visão humanista» de que José Sócrates considerou serem os EUA «um exemplo», traduzem-se no recurso à tortura, nos voos da CIA, nas prisões clandestinas espalhadas pelo mundo, na nomeação de um governo fantoche, etc, etc. Crimes e hipocrisias De facto a História encarregou-se de demonstrar a essência criminosa desta guerra e sobretudo a sua real razão – a sede de domínio do imperialismo na região do Médio Oriente e claro… o petróleo. Uma realidade mais do que evidente desde o início da guerra e que milhões de pessoas denunciaram nas ruas em todo o Mundo em poderosas jornadas mundiais de luta pela paz e que em Portugal se traduziram, entre outras, na célebre manifestação de 100 mil pessoas no Rossio. E é importante lembrar, passados cinco anos, que enquanto o povo português se manifestava nas ruas contra a guerra com uma participação dedicada e activa do PCP, o PS, então na oposição, fazia uma manobra de malabarismo político e inventava um encontro de última hora com Durão Barroso para tentar esconder a sua posição de conivência com a guerra como o bem demonstrou a posição do Presidente da República - à data o socialista Jorge Sampaio – de aceitação do envolvimento de Portugal na guerra. A história da guerra do Iraque é de facto a história da postura criminosa da direita, da hipocrisia da social-democracia e da chamada «comunidade internacional». Depois de espezinhado o direito internacional, o Conselho de Segurança das Nações Unidas viria, numa acção de submissão aos EUA, a aprovar uma resolução de branqueamento do crime imperialista que provou cabalmente que as posições iniciais de algumas potências europeias contra a guerra tinham sido tudo menos posições de princípio. A prová-lo estão hoje as propostas de resolução apresentadas pela maioria do Parlamento Europeu que visam uma maior participação da União Europeia na ocupação do Iraque. Mas, a história da guerra do Iraque é também a história de resistência do seu povo. Os desejos de Durão Barroso de que «a acção» fosse «tão rápida quanto possível» e que cumprisse «todos os seus objectivos» nunca estiveram tão longe de serem realizados e o povo iraquiano e a sua resistência provam em cada dia que mesmo frente aos mais poderosos exércitos do mundo, mesmo pressionado pela chantagens do terrorismo e da violência sectária, se um povo tomar nas suas mãos a defesa da soberania do seu país, dificilmente é derrotado. E isso é uma grande lição… para o imperialismo e para todos os povos do Mundo. O imperialismo não está derrotado, como o está a provar a abertura de novas frentes de guerra um pouco por todo o mundo, mas o povo iraquiano resiste e com ele somos solidários. [Voltar ao inicio desta nova]

NO 50 ANIVERSARIO DA FRONTE ORIENTAL "FRANK PAIS": A FORZA NON RADICABA NO NÚMERO

A FORZA NON RADICABA NO NÚMERO, TIÑAMOS A CONVICCIÓN DE QUE A VICTORIA ERA POSIBEL

Os revolucionarios cubanos non se permitiron un só minuto de tregua, e contaron co apoio dun pobo unido

Discurso de José Ramón Machado Ventura, membro do Buró Político, e Primeiro Vicepresidente dos Consellos de Estado e de Ministros, no acto polo Aniversario 50 da IIª Fronte Oriental Frank Pais.

Compañeiro Raúl;

Fundadores e demais combatentes da Segunda Fronte Oriental Frank Pais García;

Compañeras e compañeiros:

Celebramos o aniversario 50 da Segunda Fronte Oriental Frank Pais, ao igual que outros moitos fitos da nosa historia, pese aos cincuenta anos de agresións incesantes en todos os terreos, dun inimigo sumamente poderoso e carente de moral, que fixo canto estivo ao seu alcance no seu afán de derrotarnos.

Nesa férrea vontade e capacidade de resistencia que foron garantías de cada unha das nosas vitorias, dúas razóns teñen presenza invariabel: os revolucionarios cubanos non se permitiron un só minuto de tregua e contaron sempre co apoio decidido e consciente dun povo unido, durante estas máis de cinco décadas de traballo e combate permanentes.

Só ese constante accionar para un claro obxectivo, baixo a certeira condución dun líder brillante, valente e decidido, explican que o 11 de marzo de 1958, a Columna Num. 6 Frank País, procedente da Sierra Maestra, arribara a Piloto do Medio para deixar constituída a nova fronte de combate e cumprir así a primeira fase da misión encomendada polo Comandante en Xefe do Exército Rebelde.

Transcorreran exactamente 14 meses e 22 días, desde o histórico momento en que diante dos primeiros 8 guerrilleiros con 7 fusiles reunidos tra-la derrota de Alegría de Pio, Fidel exclamase seguro: "¡Agora si gañamos a guerra!".

Tan contundente afirmación foi recibida cunha mestura de incredulidade e decisión por aqueles homes esfameados, abrumados polo cansazo físico e o constante perigo, a quen non pasou sequera pola mente que apenas os safastaban dous anos e uns días da victoria definitiva sobre o exército da tiranía, que entón os acosaba por todas partes.

A imborrabel escola de esforzo e sacrificio da Sierra Maestra, reafirmada tras meses de vencer cotidianamente a fame, o frío, o cansanzo das longas marchas e as tensións de numerosos combates, chegou a este lugar do Oriente cubano con aquela tropa á vez feliz e exhausta.

A FORZA NON RADICABA NO NÚMERO, TIÑAMOS A CONVICCIÓN DE QUE A VICTORIA ERA POSIBLE

A súa forza non radicaba no número pois integrabámola só 78 homes, entre os cales só 50 estaban armados, pero contabamos con algo decisivo para acadar a victoria: a convicción de que esta era posibel e a dureza de carácter acadada na forxa de rigor e disciplina que constituíu a Columna Nai do Exército Rebelde.

O xefe do nova fronte guerrilleira, o recén ascendido Comandante Raúl Castro Ruz, era xa, como ata hoxe, un firme convencido de que o revolucionario dirixe en primeiro lugar co exemplo e de que a inercia e a inactividade son os peores inimigos dunha Revolución verdadeira.

O superior desenvolvemento económico, social e político do novo territorio permitiu que as ideas acerca da condución da guerra revolucionaria, xa materializadas nas montañas da Sierra Maestra, atopasen terreo fértil e puidesen levarse á práctica con elevada eficacia, grazas á condución certeira e creadora do seu xefe.

O compañeiro Fidel, na entrevista que Tomás Borge reseñou no libro “Un grao de millo”, resúmeo así:

"O primeiro comandante que sae a abrir unha fronte fóra da Sierra Maestra é Raúl, e demostrou notabeis capacidades de xefe e de organizador, un grande sentido da responsabilidade, moita firmeza revolucionaria. Realiza un grande traballo político entre os campesiños, desenvolve unha influencia moi positiva en todos os cadros e todos os xefes", concluíu.

É unha opinión que sei compartimos todos os seus compañeiros de loita, aínda que ningún o diga en público porque sabe que o aludido responderá seguramente cunha reprimenda.

Pero contraeriamos unha imperdoabel débeda coa verdade e deformaríamos ademais a historia, se polo menos non mencionamos, neste aniversario 50 da Segunda Fronte Oriental Frank País, o decisivo papel desempeñado polo seu xefe, o compañeiro Raúl Castro.

Só o especial momento que lle tocou vivir explica que con 27 anos, fose capaz de asumir con éxito tan complexa tarefa sen dar a menor sinal de vanidade ou encumbramento, que con frecuencia afectan aos que sendo tan mozos asumen altas responsabilidades.

Invariabelmente tratounos a todos por igual, xa fósemos os seus contemporáneos ou compañeiros maiores, demostrando unha madurez que xeralmente se espera dun xefe de moitos máis anos.

Soubo combinar a esixencia estrita co afecto e a capacidade de escoitar dun irmán. Todos o vimos como un apoio e tivemos suficiente confianza para plantearlle calquera problema, en lugar, tempo e forma, como el afai a dicir. Desde entón, quen tivemos o privilexio de traballar xunto a el, nos esforzamos en seguir o seu exemplo no noso traballo, aínda que non sempre con éxito.

Cando os integrantes da Columna 6 chegamos a este lugar fai 50 anos, percibimos de contado que pisabamos terreo fértil. Os que moraban nos 12 000 quilómetros cadrados que chegou a abarcar posteriormente o territorio da Segundo Fronte, sufriran en carne propia ou coñecida de familiares próximos, a desapiadada explotación dos grandes monopolios norteamericanos, propietarios do groso das mellores terras e os recursos mineiros, aos que se sumaban con métodos semellantes os latifundistas do patio. Iso explica a inmediata disposición popular a cooperar co Exército Rebelde.

O compañeiro Raúl, un día coma hoxe do ano 1978, neste mesmo sitio, resumiu a axuda de labregos e traballadores con estas fermosas palabras:

"Compartiron connosco súas poucos alimentos, abrigáronnos baixo o humilde teito dos seus bohíos, curaron os nosos feridos, lavaron as nosas roupas; eles ofrecían voluntariamente a súa contribución económica á Fronte, alertábannos sobre os movementos do inimigo, guiaban ás tropas por carreiros só por eles coñecidos; e como exemplares discípulas de Mariana Grajales, moitas nais entregáronnos aos seus fillos e non poucas reclamaron empuñar, elas, o arma do fillo caído en combate ao que acababamos de sepultar", fin da cita.

Non podía esperarse outra actitude das mulleres e homes nados nestas montañas, onde cada amencer parece que o clarín libertador chama novamente ao combate.

Nesta terra o indio enfrontou a peito limpo a espada do conquistador e o cimarrón preferiu morrer na súa cova antes que volver a ser escravo.

Estes carreiros e montes atesoran as pegadas de José Martí, Máximo Gómez, Antonio e José Maceo, Flor Crombet, Guillermón Moncada e tantos outros próceres á fronte dos seus heroicos mambises.

Este foi o cenario de incontabeis batallas campesiñas e obreiras por dereitos esquilmados durante a república burguesa.

FAI MEDIO SÉCULO OS HUMILDES TRABALLADORES COMPRENDERON QUE O EXÉRCITO REBELDE REPRESENTABA AS VERDADEIRAS TRANSFORMACIÓNS

Aquí, fai medio século, os humildes traballadores do campo, as minas e os enxeños azucareiros pronto comprenderon que o Exército Rebelde representaba a firme decisión de levar adiante verdadeiras transformacións en favor das humildes, e con paixón patriótica sumáronse a ese empeño.

No propio transcurso da guerra comezaron a transformarse as pésimas condicións de saúde e hixiene responsables da morte de miles de seres humanos, fundamentalmente nenos, nun territorio carente de atención médica e de suficientes escolas, cun dos máis altos índices de analfabetismo do país.

O incesante batallar do Exército Rebelde no terreo militar estivo acompañado, tan pronto existiron as condicións mínimas, do exercicio eficiente do poder popular e revolucionario a través da Comandancia Central e os mandos das columnas.

A povoación gozou por primeira vez de servizos de saúde, educación e xurídicos, entre outros beneficios; na penas algo máis de 9 meses de campaña e baixo os golpes da aviación inimiga, foron feitos transitabeis 274 quilómetros de camiños e instaláronse 88 quilómetros de liñas telefónicas e 13 plantas de radio.

Cando diante dos perigos da guerra e as medidas adoptadas polo tirano, deixaron de acudir ao territorio liberado a inmensa maioría dos mestres, o Exército Rebelde garantiunos con combatentes e sobre todo con povoadores seleccionados da zona, en cifra superior aos 400, que impartiron aulas a máis de 4 500 alumnos, entre as escolas que existían e algunhas que se criaron. Na fronte da saúde, fundáronse 20 hospitais con servizos de laboratorio e algúns con equipos de raios X.

Os transmisores instalados na Fronte multiplicaron a potencia de Radio Rebelde, o xornal Surco estabilizou a súa publicación e a Escola Política de Tumba Sete sobresaíu no labor político-ideolóxico coa tropa.

Mención especial merecen os Comités de Campesiños Revolucionarios. Estes deron un decisivo apoio material e nas tarefas de vixilancia, que tivo como colofón a celebración do Congreso Labrego en Armas en setembro de 1958.

Pouco despois, o 8 de decembro, o territorio liberado foi sede tamén do Congreso Obreiro en Armas.

E todo iso foi só o preludio das transformacións ocorridas tralo triunfo revolucionario. Se alguén dos que chegamos a este lugar en marzo de 1958 non regresase ata hoxe, sinxelamente non recoñecéseo.

É imposibel sequera relacionar os logros nos distintos frontes, a partir da vitoria acadada o primeiro de xaneiro de 1959. Mencionarei só uns poucos exemplos.

No territorio que entón incluíu a Segunda Fronte, o índice de mortalidade infantil é hoxe de 5,1 falecidos por cada mil nados vivos, un dos mellores do país e por tanto superior ao dos Estados Unidos. Actualmente a esperanza de vida supera os 76 anos neste lugar onde fai medio século moitos eran vellos, física e psicoloxicamente, con a penas catro décadas de vida.

Nos centos de centros das ensinanzas primaria, media e universitaria construídos pola Revolución, graduáronse nestes anos miles de profesionais e hoxe é unha realidade a universalización do ensino superior.

Esa xigantesca obra de amor e xustiza constitúe, como expresase o compañeiro Raúl en ocasión do vixésimo aniversario do Segundo Frente:

"O máis transcendente, perdurabel e grandioso monumento que o noso povo erixe aos heroes".

É deber dos revolucionarios de hoxe continuar avanzando polo camiño que eles nos trazaron co seu sangue e esforzo. Non sentarse a pedir que outros fagan, senón por o ombro xunto aos que achegan cotidianamente suor e intelixencia, sen reclamar nada a cambio, no esforzo por perfeccionar canto fixemos até o presente, para "mudar todo o que debe ser mudado", como nos ensina Fidel, de cara a afortalar cada vez máis o noso socialismo.

Nas súas Reflexións e nos recentes discursos do Segundo Secretario del Partido, temos unha precisa guía para a acción.

Se chamanos en cada lugar e coa participación de todos, a medrar na produción, especialmente de alimentos, e a prestar un mellor servizo; a incrementar as nosas exportacións e reducir importacións; a investir os recursos alí onde máis necesarios sexan e reporten superiores beneficios ao país, que é igual a dicir ao povo; á procura incesante da eficiencia cunha maior organización e aforro; a elevar a orde e a disciplina laboral e social, sen os cales todo o anterior é imposibel de acadar.

É o único camiño realista para continuar elevando paulatinamente o nivel de vida da povoación, un dos obxectivos do socialismo, onde os ingresos deben corresponder á achega á sociedade que realiza ou realizou na súa vida laboral o cidadán, agás os imposibilitados de facelo que serán invariablemente beneficiarios da solidariedade dos seus compatriotas.

Os nosos mortos gloriosos reclámannos, con todo dereito, non abandoar o empeño de preservar a patria libre

Os nosos mortos gloriosos reclámannos, con todo dereito, non cexar no empeño de preservar a patria ceibe, independente e digna que hoxe temos e por conquistar para o noso povo toda a xustiza que soñou Martí. É un ineludibel compromiso cos heroes e mártires de onte e de hoxe.

Así nolo esixen día a día desde estas tumbas, os centos de irmáns caídos no campo de batalla en beneficio da liberdade que hoxe gozamos e por facer posibel o soño de construír un mundo mellor.

A iso nos chaman tamén os inesquecibeis compañeiros e compañeras que tiveron a sorte de gozar o momento sublime da victoria e logo entregaron á causa todas as súas enerxías, mentres tiveron forzas e vida para facelo, como a nosa inesquecibel e querida Vilma Espín, exemplo de muller, revolucionaria e patriota.

Fronte a cada unha das moitas e complexas tarefas do presente, perante cada dificultade material ou subxectiva, teñamos presente o exemplo imborrabel dos nosos irmáns caídos, que entregaron o máis prezado, a vida, polo ben da Patria.

Aos veteranos combatentes da Fronte que aínda hoxe, despois de 50 anos, xunto ás novas xeracións manteñen en alto as bandeiras da Revolución, a aperta de Raúl, a aperta de Fidel.

Gloria eterna aos nosos heroes e mártires!

Viva o aniversario 50 da Segunda Fronte Oriental Frank País!

Viva Fidel!

Viva Raúl!

Viva a Revolución!

14.03.2008 [Voltar ao inicio desta nova]

.

PARTIDOS COMUNISTAS E OBREIROS CHAMAN Á SOLIDARIEDADE DO POVO PALESTINO

Chamamento de partidos comunistas e obreiros en solidariedade co povo palestino de Gaza e Cisxordania.

"Os crimes que se cometeron contra o povo palestino en Gaza e Cisxordania son unha vergoña para a humanidade.

Nos últimos días, desde o comezo desta guerra de agresión contra Gaza, decenas de mártires e centos de feridos cairon, a maioría deles nenos e mulleres. Israel está usando nesta guerra armas prohibidas internacionalmente. Tamén está ocupando o territorio palestino, construíndo novos asentamentos, tronzando árbores e plantas, erguendo o muro da segregación e desafiando decisións internacionais lexítimas. Toda esta tiranía israelíta é apoiada económica, militar e moralmente pola administración ianqui, apoio que se demostra polo envío de buques de guerra norteamericanos á cunca oriental do Mediterráneo, ante as costas de Siria e o Líbano.

Ë claro que a intención deste movemento norteamericano non é manter a seguridade rexional, tal como afirmaron, senón interferir directamente nos asuntos internos dos países da rexión e preparar unha guerra de agresión tendente a impor as súas condicións pola forza na rexión árabe por medio do Consello de Seguridade.

Denunciamos a guerra brutal e agresora, que é devastadora tanto para as persoas como para as infraestruturas en Gaza e Cisxordania, así como o asedio e a política do bloqueo, e chamamos aos grupos palestinos a estar unidos fronte á agresión e a deter o baño de sangue. Tamén chamamos aos gobernos árabes a romper o seu silencio e dar axuda financeira, moral e informativa ao povo palestino.

Chamamos aos movementos populares, sindicatos, movementos de solidariedade e da mocidade, aos partidos políticos de todo o mundo, a denunciar as masacres diarias en Gaza e Cisxordania, a fame negra e o asedio mortal imposto sobre o pobo de Gaza, que non pode obter medicamentos, comida ou combustibel.

Esiximos aos governos que urxentemente adopten posicións de apoio político e humanitario cara ao povo palestino e que denuncien a mobilización dos buques de guerra norteamericanos, que teñen a misión de apoiar a Israel na súa guerra de agresión contra o pobo palestino e ameazar a Siria e ao Líbano.

Marzo de 2008.

Os partidos asinantes:

1. Partido Comunista de Bohemia e Moravia, 2. PADS-Argelia, 3. Tribuna Democrática Progresista-Bahrain, 4. Partido Comunista de Bangladesh, 5. Partido do Traballo de Belxica, 6. Partido Comunista do Brasil, 7. Novo Partido Comunista Británico, 8. Partido Comunista do Canada, 9. Partido Comunista de Chile, 10. Partido Socialista dos Traballadores de Croacia, 11. Partido Comunista en Dinamarca, 12. Partido Comunista de Exipto, 13. Partido Comunista de Finlandia, 14. Partido Comunista de Grecia, 15. Partido dos Obreiros Comunistas de Hungria, 16. Partido Comunista de Irlanda, 17. Partido Comunista de Israel, 18. Partido Socialista de Lituania,19. Partido Comunista do Líbano, 20. Partido Comunista de Luxemburgo, 21. Partido Comunista de Malta, 22. Partido Comunista de México, 23. Novo Partido Comunista dos Paises Baixos, 24. Partido Comunista de Noruega, 25. Partido Comunista do Perú, 26. Partido Comunista Filipino, 27. Partido Comunista Portugês, 28. Partido da Alianza Socialista da Romenia, 29. Partido Comunista da Federación Rusa, 30. Partido Comunista de África do Sul, 31. Partido Comunista dos Povos de España, 32. Partido Comunista da Suecia. [Voltar ao inicio desta nova]

MARCHA MUNDIAL CONTRA O TERRORISMO DE ESTADO EN COLOMBIA

Vellos, mulleres, mozos e nenos camiñaron onte durante horas co propósito de evidenciar o apoio a todas as vítimas da violencia en Colombia e o seu inconformismo diante da crecente onda de desprazamento forzado. Ao medio día o centro de Bogotá recibiu aos marchantes. Alí os seus mortos e os seus desaparecidos por fin parecían ter relevancia e protagonismo.

“Doen os secuestrados das Farc, pero tamén doen os nosos familiares, sepultados en fosas e no esquecemento”, berraba Susana López, familiar dunha das vítimas do paramilitarismo no Magdalena Medio. Os familiares dos once desaparecidos do Palacio de Xustiza clamaban a verdade e a devolución dos restos de súas seres queridos, así ese dereito chegará despois de 23 anos. As mulleres viúvas da violencia, esixían recoñecemento por parte do Estado. Os desprazados querían devolta as súas terras e a súa tranquilidade, os familiares das vítimas do paramilitarismo e do abuso da forza pública, clamaban xustiza e reparación.

Bos Aires. Por unhas horas, os nomes e as fotos de Jorge Enrique Vargas, desaparecido en San Martín (Meta) no 2003, Alejandro Martínez, asasinado e torturado polo bloque paramilitar “Martín Llanos” e Jenner Alfonso Moncaleano, vítima da masacre de Mondoñedo a mans da Dijin, vestiron a praza. Houbo berros, panos brancos, fotografías xigantes e sobre todo, moita dor. A dor da desesperanza, de non ter máis remedio que esperar para que a impunidade non siga o seu curso.

“Nós xa non temos a oportunidade de volver a ter a nosos seres queridos, só esiximos a verdade”, comentaba Rene Guarín, mentres sostiña a fotografía da súa irmá, Cristina del Pilar Guarín, torturada e asasinada polo Exército na toma do Pazo de Xustiza no 1985. “Non cremos na lei de Xustiza e Paz, non cremos nas audiencias onde os paramilitares narran como mataron as nosas familias, sen demostrar un asomo de vergonza e dor”, reclamaba Enrique Ramírez, quen perdeu ao seu fillo na masacre da Gabarra, Norte de Santander.

Berlín“Non sabemos se con esta marcha se logrei algo. Pero se só unha persoa viu a foto do meu amigo e soubo que o seu crime é tan repudiable como calquera outro, entón ireime tranquilo”, comentaba Juan Carlos Díaz, mentres envolvía a pancarta coa foto de Jenner Moncaleno.

Tamén moitas cidades do mundo foron escenario de protestas e vixilias en homenaxe aos centos de miles de vítimas dos paramilitares e da violencia do estado colombiano. Os manifestantes en EEUU, Alemaña, Estado Español, Australia, Suecia, Venezuela, Ecuador, Austria, Francia, Italia e moitos países máis renderon tributo aos millóns de desprazados que a violencia narco-paramilitar e estatal causou e pediron pola paz e o intercambio humanitario.

Desde diferentes puntos do territorio nacional, os venezolanos uníronse á marcha internacional. Caracas, Nova Esparta, Monagas, Carabobo, Aragua, Barinas, Zulia, Táchira, Mérida, Barquisimeto, Yaracuy, Trujillo e Anzoátegui, uníronse no seu chamado de paz para o irmán país.

A xornada en favor das victimas do terrorismo de Estado en Colombia iniciouse ben temperán en Suíza, na cidade de Xenebra. A cidade testemuña da sinatura de moitas convencións internacionais aloxou ao medio día, na Universidade de Xenebra un posto de información sobre a situación dos DDHH en Colombia. Os estudantes suizos tiveron a oportunidade de formular preguntas sobre a situación colombiana e escoitaron moitos testemuños de colombianos presentes, contrario á versión oficial, segundo a cal os estranxeiros teñen unha visión errada da situación do país, pero non, farto se sabe sobre Colombia, sobre todo que temos un mafioso de presidente, “son uns heroes vostedes para exercer a oposición nese réxime” díxonos unha estudante.

Venezolanos e colombianos xuntos na fronteira. Xa na tarde, en Suíza desenvolvéronse dous puntos de encontro, un en Berna e outro en Xenebra, a pesar do forte vento que fixo na Comunidade Helvética, a xente cumpriu a cita coa solidariedade polas victimas do terrorismo de Estado. En Berna a presenza de máis de cen persoas, que berraron consignas antiimperialistas, contra a doutrina uribista de persecución en quente. Moitos ecuatorianos participaron no evento para rexeitar a violación á súa soberanía. Uribe fascista, vostede é o terrorista!, Uribe fascista, vostede é o terrorista! foi o berro de dos presentes.

En Xenebra unha multitude fíxose presente na rúa de Mont-Blanc fronte ao belo edificio do correo, esta xornada foi dunha chea de internacionalismo, uruguaios, arxentinos, dominicanos, ecuatorianos, venezolanos, curdos, suízos e moitos colombianos e colombianas berraron presentes contra o terrorismo de Estado colombiano. A sobrevivente ao xenocidio da Unión Patriótica (UP) Aída Avella, berrou un a un nomes dos mártires colombianos, e os presentes respondían cun presente! Presente!, Polos nosos mortos nin un minuto de silencio, toda unha vida de loita berraba outro, nunca máis foxas comúns, nunca máis paramilitares, nunca máis desaparecidos, berraron os presentes.

En Nova Yorke, EEUU, ao redor de 200 persoas xuntáronse fronte á Misión Colombiana diante das Nacións Unidas, con pancartas e alzando a súa voz en solidariedade coas miles de victimas da violencia estatal – e a violencia paramilitar apoiada polo estado. Nos Estados Unidos, leváronse a cabo reunións en Chicago, Boston, Miami, San Francisco, Madison e Minneapolis.

En Alemaña, centos de persoas concentráronse en Berlín, Frankfurt e outras cidades para manifestar a súa solidariedade coas victimas do terror de Estado.

Fontes: Indymedia Colombia, Aporrea.org, RNV, ANNCOL, El Espectador / Rede Globe

[Voltar ao inicio desta nova]

UN PARLAMENTO SEN MILLONARIOS

Por Rafael Emilio Cervantes Martínez
Cuba Socialista

No sistema capitalista transnacional actual, financeiro e especulativo, onde a conformación das institucións de poder está absolutamente determinada por egoístas intereses económicos dunha reducida minoría que a duras penas pode pretender facer pasar estes organismos políticos por representantes dos intereses da sociedade en xeral, podería parecer un sono gratificante ou unha escena saída da fértil mente dalgún socialista utópico, de xulgarse liberados de prexuízos, que nalgún lugar do mundo se poida constituír un Parlamento onde ningún membro investiu un centavo na súa elección, non se empregou un minuto de radio ou televisión en campaña por algún candidato ou candidata e o povo aprobe de forma directa a composición das asembleas de goberno a todas as instancias. Esta sensación dunha especie de mundo paralelo ao real dominante afianzaríase se agregamos á información inicial que mais do 90 % dos electores aprobaron en bloque unido as propostas das comisións de candidatura ás dúas instancias superiores, as Asembleas Provinciais e a Asemblea Nacional, os mesmos millóns de cidadáns que recén terminaban de examinar de forma crítica os problemas que se propoñen resolver na súa sociedade. Ese país é Cuba Socialista hoxe.

A quen non se deteña a pensar de onde vimos e cal é a natureza de clase de moitos Parlamentos no mundo poderálle parecer natural que o noso Parlamento sexa unha fiel expresión da rica diversidade social do noso país. Mais botémoslle unha mirada ao contexto internacional. Salta á vista a confirmación da tese marxista da determinante dependencia da política dos intereses económicos, particularmente nunha etapa de podremia moral do imperialismo que reduciu, en ocasións a política nacional, e a certos políticos nacionais á tristeira condición de mercenarios da política transnacional nos seus propios países, vulgares comerciantes do patriotismo sen que xa que logo sufran unha crise de pudor, cando a corrupción política é unha epidemia global e as institucións representativas cairon nun descrédito tal que moitos perderon a fe na idea mesma da representatividade, e dubidan con forza que haxa persoas que poidan defender os intereses doutros no seu nome en diferentes instancias, non só de goberno senón gremiais, clasistas e territoriais, pois tan reiterados enganos e manipulacións leváronos a crer que non hai na natureza humana espazo para a solidariedade e que toda representatividade non é mais que un pedestal para acadar fins estrictamente persoais.

A nova Asemblea Nacional formouse na escola de Fidel, onde a consagración ás responsabilidades que se asumen, o altruísmo e a modestia, entre outros valores, danlle un contido novo, en termos históricos, á política revolucionaria. Este terreo é en extremo árido para que floreza o egoísmo, as ansias de protagonismo e de enriquecemento.

Se se quere ter unha proba da fortaleza da Revolución Cubana, só hai que observar como respondeu o pobo diante da imprevista doenza do seu máximo líder, Fidel, e como apoiou e apoia ao compañeiro Raúl e a toda a dirección colectiva da Revolución, sabendo que están preparados para comandarlo. Cando un pobo é capaz de converter os seus sentimentos de preocupación pola saúde do seu líder histórico, en unidade, firmeza, enerxía e disposición de loita contra o seu inimigo imperialista e as súas propias dificultades, ese povo é invencibel.

A nova composición do Consello de Estado, o seu presidente, o compañeiro Raúl, o primeiro vicepresidente, o compañeiro Machado e demais vicepresidentes, gozan dunha autoridade no pobo cubano gañada polos seus méritos de loita e de traballo abnegado no período revolucionario. Só aos inimigos da Revolución Cubana llee pode molestar un Consello de Estado representativo da Asemblea Nacional, que pola súa vez é representativa do pobo cubano, con case o 50% de delegados de base, mais do 40% de mulleres e equilibrada en composición por idades. Se tiraran outro cálculo na situación actual, ben poderían os contribuíntes norteamericanos demandar ao seu goberno por gastar sumas millonarias de diñeiro en análises que non acertan a entender a natureza do noso proceso revolucionario.

Na campaña mediática montada contra Cuba xa se observan cables que subliñan o inicio dunha suposta etapa de ruptura co mandato anterior. É unha proba máis de que carecen do máis elemental escrúpulo cando de lograr os seus intereses se trata. É unha versión actual dun vello truco para dividir aos revolucionarios. Cansáronse de contrapoñer a Carlos Marx e seu entrañabel amigo e compañeiro de loita, Federico Engels e pola súa vez a estes clásicos fundadores do marxismo co seu xenial continuador, Vladimir Ilich Lenin, logo a Gramsci, leninista por definición, con Lenin, e así sería interminabel a relación de patrañas e mentiras inventadas.

Pero no noso caso actual indigna que se apresente o avance da Revolución, a adopción de medidas para perfeccionala, e calquera outra decisión, baleiradas do pensamento de Fidel. A proposta de Raúl, aprobada por unanimidade pola Asemblea Nacional de consultar con Fidel as decisións de especial importancia para a Revolución, no terreo da defensa, a política exterior e o desenvolvemento socioeconómico do país, demostra o ética e apegada ao dereito que é a política da nosa máxima dirección.

A Revolución Cubana, vitoriosa fronte a colosais obstáculos continúa o seu rumo trazado por Fidel, a súa vangarda política, o Partido Comunista e o seu povo. Ninguén debe confundir o que coincida no tempo a criación das condicións internas e externas necesarias para a toma de importantes decisións coa nova lexislatura e a conformación dos máximos órganos de poder, ao ir deixando cada vez máis atrás as extraordinariamente difíceis condicións internacionais que enfrontou o país logo do derrubo do campo socialista a inicios da década dos anos noventa que impuxeron a necesidade de adopción de medidas para salvar a Revolución. Non imos cair na trampa de ter que demostrar que a nova lexislatura e o seu Consello de Estado son fidelistas.

[Voltar ao inicio desta nova]

SOLIDARIEDADE COA ASOCIACIÓN DE SOLIDARIEDADE CON KURDISTAN

O día 31 de Novembro do 2006 dous membros da A.S.K foron sancionados durante o partido de fútbol que disputaban o Celta de Vigo e o Fenerbaçhe turco. Durante este partido, foi despregada unha pancarta co lema “FREEDOM FOR KURDISTAN”, denunciando o xenocídio que as autoridades turcas levan a cabo contra a poboación kurda.

Aos quince minutos de comenzar o partido de futbol, a policía decidiu quitar do estadio e sancionar a estas dúas persoas, que estaban na mesma grada mais lonxe da pancarta en apoio ás lexítimas reivindicacións que o povo kurdo ven reclamando ao longo de toda a súa historia.

Durante máis de un ano, a Asociación de Solidariedade con Kurdistán, intentou probar o ridicula que resultaba esta sanción (¡8000 euros!), e o absurdo de acusar de conducta “violenta” aos que reclaman xustiza, respeito e democracia para un povo que conta con centos de miles de mortos por reclamar os seus direitos máis fundamentais.

En todo este tempo, a Subdelegación do Governo en Pontevedra, ignorou os recursos do avogado até o punto de non respostar a ningunha das súas razóns; limitándose a denegar os nosos recursos sen ningún tipo de consideración xurídica.

Esgotados os tres recursos perante a subdelegación, o asunto caiu en mans do Ministerio de Interior do estado español.

Despois de un silencio administrativo de máis de catro meses, este ministerio ven de resolver que mantén as acusacións tal e como foron realizadas pola policía e ratificadas pola Subdelegación de Pontevedra.

De novo, os motivos para ratificar a sanción non gardan ningunha relación con as alegacións que fixo a ASK.

Os fundamentos xurídicos nos que se apoia o ministerio son básicamente:

- “la cuestión planteada se circunscribe a cual de las dos versiones de los hechos descritos debe tenerse en cuenta” si o seu ou o da policía. Desde o punto de vista dos compañeiros da ASK, debera ser o denunciante quen probara a nosa participación nos feitos que denuncian. Non o fan, porque é imposibel. Os dous membros sancionados non participaron do despregue da pancarta nin chegaron a situarse detrás da mesma, como se pode apreciar nas fotos da prensa. As detencións foron totalmente arbitrarias e producíronse bastante tempo despois de que a pancarta fora retirada pola policía.

- “los hechos que se le imputan se encuentran probados en el expediente administrativo”. O tal expediente, ademáis de ser unha burla para o sentido común, non aporta ningunha proba máis que a versión dos policías. No momento da detención, os propios policías recoñecen que non saben que é o Kurdistán. Admiten que descoñecen os símbolos que estes dous compañeiros portaban: unha bandeira e unha camisola co anagrama da asociación. Por certo que a A.S.K. (e os símbolos que emprega) é unha asociación legal, constituída e rexistrada na Xunta de Galiza desde o 8 de Xuño de 1998.

Ao día seguinte do partido, todos os xornais publicaban diferentes fotografías da pancarta e os nosos compañeiros non aparecían por ningunha parte.

- A sentencia conclúe que “por la norma administrativa relativa a la prevención de la violencia en los espectáculos deportivos, los altercados producidos y su participación en los mismos son constitutivos de infracción grave”. O que se traduciría en dúas multas de 4000 euros. E todo isto tendo en conta que o expediente policial recoñece que en ningún momento se producíron actos violentos, nin por parte dos sancionados nin polo resto da xente que se atopaba nas gradas. Por isto, nos preguntamos a que “altercados” estánse a referir.

Visto todo isto, a A.S.K., amósase convencida do carácter político de todo este asunto e, polo tanto, da intención represiva de estas sancións.

En conclusión, case un ano e medio despois, a A.S.K. enfróntase a un xuízo por reclamar xustiza e liberdade para un povo non recoñecido polo estado turco. Estado que ven de ser cuestionado polos informes de Amnistía Internacional e por moitos dos países europeos, xustamente por non garantir os máis mínimos direitos civís.

E todo isto, dentro de un estado que se declara a cada momento democrático e respetuoso con as distintas opcións políticas de todos os seus cidadáns. Sobre todo, ou iso din, se por medio non hai violencia de ningún tipo.

Por todo isto, facemos un chamamento á solidariedade con todos aqueles que están sendo vítimas do crecente recorte de liberdades dentro do estado español.

Para recibir máis información das súas actividades, podedes enviar enderezo electrónico a utopiaforo@nodo50.org , ou consultar calquera dúbida no 652 57 47 52.

Para colaborar económicamente cos gastos de avogados, multas… a ASK abriu unha conta con nº 2080 0000 7 2 0003017604.

Caixa dos correios da ASK :: utopiaforo@nodo50.org

http://www.nodo50.org/utopiaforo

[Voltar ao inicio desta nova]