53 ANOS DO M 26-J. 50 DE REVOLUCIÓN CUBANA

Carlos Ramírez Olivares*

Pode dicirse que o Movemento Revolucionario de l952-53, organizouse aproveitando a experiencia de cantos lle precederon (...) na súa máis ampla concepción histórica, percorre unha traxectoria cuxas raíces seus mártires, reafirma os seus obxectivos e perfecciona o seu proxecto que cala nas tradicións de loita do século XIX (...). Tanto nas súas ideas directoras como nos seus métodos, revelan en Fidel Castro, que o concibiu, as condicións do estadista previsor e condutor de povos (...) a súa xestación comeza na alborada de sangue que conforma o extracto máis profundo do noso Acerbo revolucionario, e que transita o extenso camiño de sacrificio e heroísmo percorrido a partir da Demajagua (...) a súa integración está condicionada pola frustración resultante dos gobernos padecidos durante medio século de república mediatizada, na súa última etapa xorde o Partido Ortodoxo como gran vehiculo de masas, e na que trala morte de Eduardo Chibás o seu conductor, en agosto de 1951, Fidel Castro comeza a erixirse como interprete dos intereses desas masas desorientadas (...)

O Golpe de Estado ocorrido o 10 de Marzo de 1952, implanta unha feroz Tiranía, Inmediatamente, unha Inter.-relación de situacións se concatenan para condicionar a formación a través dos preparativos do proxecto revolucionario que Fidel desde a casa de Abel Santamaría en 25 e ou no Vedado, para o inicio da insurrección armada mediante o asalto aos Cuarteis Moncada en Santiago de Cuba e Carlos M. De Céspedes na cidade de Bayamo o 26 de xullo de 1953, sen participación de partidos tradicionais ou outros sectores chamados insurreccionales. (...)

A consolidación da Tiranía no poder, baseada en métodos represivos contra os que se lles opoñen, (...) e as contradictorias situacións que ocorren no denominado sector insurreccional, organizacións que desaparecen, outras en estado de disolución, dirixentes que comezaron a desacreditarse. Doutra parte, mozos forzas que empezan a organizarse (...) Ao mesmo tempo, o Movemento consolídase.

A partir do Moncada, aumenta o seu compromiso co povo e Insurrección, fortalece un núcleo central de cadros imprescindibel para a continuidade na loita.

Fidel desde a cela do Presidio Modelo en Illa de Pinos, imparte instrucións a través de Melba Hernández e Haydée Santamaría que coordinan a Impresión e Distribución da primeira edición de ³A Historia Absolverame² (...) onde di: ³ Se queremos que os homes nos siguan hai que ensinarlles; un camiño e unha meta digna de calquera sacrificio,''O que foi sedimentado con sangue, debe ser edificado con ideas (...)''

Aí está a tarefa á que deben adicarse as enerxias, Fidel precisa desde o cárcere as súas concepcións para a reorganización do movemento (...) incluído un nome propio para nominalo. O 26 de xullo para definilo definitivamente (...). No que á min toca, con paciencia infinita, tentei de conducir o movemento para o lugar decoroso que debe ocupar para os destinos de Cuba, coa vista posta no mañá e con fe cega no éxito (...)

Non é casual que desde a súa saída da prisión, un dos asuntos que Fidel trata con algúns dos seus compañeiros en Nueva Gerona, na travesía do Piñero a Batabáno e nos seguintes días, foi o relacionado co futuro do movemento incluído o seu nome completo, que xa concibira na prisión: Movemento Revolucionario 26 de xullo (...) A colosal tarefa de Fidel, a partir do domingo 15 de maio de 1955, que son excarcerados por unha amnistía acadada por un forte movemento popular, de reestructuración do movemento (...) Este proceso, insire ribetes de singularidade, a reunión efectuada o domingo 12 de xuño de 1955, na humilde vivenda na rúa Factoría # 62 baixos en na Habana. Alí nese momento quedou integrada a primeira Dirección Nacional do Movemento Revolucionario 26 de Xullo. Esa noite atopabanse presentes 11 persoas, 9 homes e 2 mulleres.

Fidel, Melba, Haydée, Antonio Ñico López, Pedro Miret, José A. (Pepe) Suárez, Pedro Celestino Aguilera, Faustino Pérez, Armando Hart, Luis Barreto Milián, Jesús Montané, Juan Manuel Marquéz, tamén pertencían á Dirección nacional, que nese momento a policía acababa de propinarlle unha brutal malleira. (...) O obxectivo desa reunión era deixar constituída a Dirección Nacional do Movemento, cuxa razón fundamental continuaba sendo; ¨o ento da Tiranía e o establecemento dun sistema de xustiza Social, para Armada Popular (...) Agora, xa non só se trataba de derrocar para sempre a tiranía, o Derrocami cal, empregaríase a Insurrección trátase de derrocar un Sistema Caduco. (...)

Esa é unha das ideas directoras do Movemento Revolucionario do 26 de xullo (...) idea cuxo alcance se comprende no acto, con ese firme propósito alentado por Fidel e inspirado en José Martí e que comparte este grupo de Dirección, de procurar que a Revolución continuase nesta nova etapa superior de organización, sen compromiso algún, con Partidos e Organizacións, alleos aos principios establecidos polo Movemento Revolucionario ¨ 26 de Xullo” e moito menos cos veciños do norte.

Xorde así na máis absoluta 'Clandestinidade', en medio dunha Feroz e implacabel Tiranía, Asesorada e Apoiada polos Estados Unidos. (...) A existencia xa desta povoación, Combatentes de Vangarda; Os Moncadistas, avalado polas vidas ofrendadas e a súa disposición a seguir combatendo, cun programa realista de cambios,degoxado polo pobo, unha intelixente táctica e unha certeira visión estratéxica, un efectivo método para atraer ás masas, o Movemento consolídase e expándese. (...)

Oriéntase a criar; as Direccións Provinciais e Territoriais en todo o País. Mentres, grande parte da Dirección do Movemento, teñen que partir para México, encabezado por Fidel, onde se preparan para o futuro Desembarco, producido o 2 de decembro de 1956. (...) Ao saír exiliado o 7 de xullo de 1955, Fidel comezaría a Oficializar publicamente o Movemento (...)

De aí en adiante, o nome completo comezaría a figurar permanentemente na linguaxe coloquial dos seus membros e en toda correspondencia interna da organización.

O Movemento Revolucionario 26 de xullo, continua medrando, organizados en Células Clandestinas, Os grupos guerrilleiros nas Montañas medran coa incorporación de campesiños, loita e o Combate, e ao pobo, obreiros, xentes humildes e unha sólida base Logística; Organizadas nas Cidades polos Grupos Clandestinos do 26 de Xullo.

Xa, a finais do ano 1958, non só había participación dos Grupos Guerrilleiros nas Montanas e as Células do 26 de xullo nas Cidades, senón, tamén, unha importante forza de apoio á loita con simpatizantes, colaboradores, defensores, en contra da Tiranía. Na noite do 31 de decembro de 1958, amencer do primeiro, prodúcese a fuxida do Tirano e os Asasinos.

Fidel Castro, Xefe da Revolución, chama a todas as Forzas Revolucionarias a non deter a loita e o Combate, e aos obreiros, labregos e ao pobo, á Folga Xeral, en contra dun posibel Golpe de Estado. Prodúcese así, o Triunfo da Revolución, o primeiro de Xaneiro de 1959, que significou para o povo de Cuba, conquistar por primeira vez na historia, a Independencia e a Soberanía verdadeira, tras un saldo de ao redor de 20 mil mortos nun combate histórico e frontal contra as Forzas dunha Ditadura Militar Adestrada, Armada e asesorada polos Estados Unidos (...)

A Victoria Revolucionaria en Cuba constituíu para Estados Unidos unha das máis humillante derrotas políticas na súa existencia como Gran Potencia Imperialista, o que determinou que o Diferendo Histórico entre ambas Nacións entrase nunha nova e máis aguda etapa de confrontación, que se caracteriza desde entón pola aplicación, polos Estados Unidos dunha brutal política de hostilidade e agresións de todo xénero destinada a destruír a Revolución Cubana, Reconquistar o país e reimplantar o sistema dominante Neocolonial que durante máis de medio século impulsou a Cuba e que definitivamente perdeu fai máis de 45 anos.

Por todo isto, seguimos en 26!

* Director do Museo Abel Santamaría Voltar ao inicio desta nova

AS "DAMAS DE BRANCO": MERCENARIAS DA POLÍTICA

Mercenarias da política. As «Damas de branco» de Cuba

por Salim Lamrani*

En Cuba, un grupo de mulleres, as «Damas de branco», manifestan cada domingo pola liberación dos seus parentes. A propaganda occidental compáraas coas «Nais da Praza de Maio» quen manifestaban polos desaparecidos arxentinos. O seu obxectivo: tratar de comparar ao goberno cubano coa ditadura militar argentina. Pero a verdade é que estas mulleres están ao soldo de Washington para facer o seu espectáculo cada semana.

As «Damas de branco» cubanas adquiriron certa fama na prensa occidental, que informa regularmente das súas actividades. Elevadas ao rango de símbolo da loita pola liberdade, as damas gozan dunha propaganda mediática que faría palidecer de envexa a calquera grupo opositor do mundo, mentres que en Cuba, máis ben suscitan a indiferenza e o rexeitamento da povoación.

«Damas de branco» e Nais da Praza de Maio, a mesma loita?

As «Damas de branco», familiares dos 75 opositores encarcerados en marzo de 2003 por «asociación cunha potencia estranxeira», maniféstanse todos os domingos en Cuba para esixir a liberación dos seus. Para dotarse de certa lexitimidade e ocultar as razóns que conduciron aos seus familiares ao cárcere, as Damas de branco utilizan o método de loita das Nais da Praza de Maio e comparan con moito gusto a loita que levan a cabo ambas organizacións. A prensa internacional tamén se ten apresurado a establecer comparanzas precipitadas, naturalmente sen molestarse en coñecer a opinión das nais arxentinas, as principais interesadas.

Consultada con respecto a este asunto, Hebe de Bonafini, presidenta da asociación Nais da Praza de Maio, universalmente recoñecida e respectada pola súa incansabel loita contra as inxustizas, denunciou a relación falaz efectuada polas Damas de branco e tivo unha resposta bastante mordaz para os xornalistas en cuestión:

«Primeiro, déixeme dicirlle que a Praza de Maio está na Arxentina e en ningún outro sitio. O noso pano branco simboliza a vida mentres que esas mulleres das que vostede me fala representan a morte. Esta é a diferenza máis importante e máis substancial que hai que sinalar aos xornalistas. Non imos aceptar que nos comparen ou utilicen os nosos símbolos para confundirnos. Estamos en total desacordo con elas.

Esas mulleres defenden o terrorismo de Estados Unidos. Defenden ao primeiro país terrorista do mundo, o que máis sangue ten nas mans, o que máis bombas lanza, o que invade máis países, o que impón as sancións económicas máis duras aos demais. Estamos falando da nación que é responsable dos crimes de Hiroshima e Nagasaki.

Esas mulleres non se dan conta de que a loita das Nais da Praza de Maio simboliza o amor polos nosos fillos desaparecidos, asasinados polos tiranos impostos por Estados Unidos. O noso combate representa a revolución, a que os nosos fillos e as nosas fillas quixeron facer. A súa loita é diferente, pois defenden a política subversiva de Estados Unidos, que só contén opresión, represión e morte» (1)

A manifestación do 21 de abril de 2008

O 21 de abril de 2008, as Damas de branco orquestaron unha operación mediática manifestándose fronte á sede do ministerio do Interior, situada en Praza da Revolución en pleno centro de La Habana, e foron levadas a súas casas polas autoridades (2).

Os medios occidentais apresuraronse a denunciar un acto de represión contra unha manifestación pacífica e espontánea. A axencia de prensa Reuters describiu un «ataque violento ás mulleres dos disidentes encarcerados». Outros medios criticaron «unha operación represiva calculada» que dispersou «pola forza» a manifestación (3).

Non obstante, a presenza da prensa occidental desde a 6 da mañá na Praza da Revolución, pon inmediatamente en tea de xuízo o carácter «espontáneo» da manifestación. En canto ao «ataque violento» que describiu a prensa –dando a impresión de que os manifestantes foron vítimas dunha carga dunha policía antidisturbios, inexistente en Cuba–, os vídeos e as imaxes mostran simplemente a unha vintena de mulleres funcionarias do Ministerio de Interior, vestidas con camisa, saia e zapatos de tacón, sen armas, conducindo ás Damas de branco para un autobús de turismo con aire acondicionado. Por outra parte, unha das opositoras, Berta de los Ángeles Soler, declarou a Associated Press que ningunha delas fora vítima de malos tratos: «Non nos mallaron. Non houbo violencia» (4).

Para os medios occidentais, este incidente é unha proba do carácter represivo do goberno cubano. Non obstante, esquécense de subliñar que se prohiben manifestacións todos os días en todos os países do mundo. En Francia, por exemplo, unha manifestación só se pode realizar se a autoriza a prefectura. Tamén abonda lembrar de que forma trataron a unhas estudantes de 15 anos durante as manifestacións estudiantís de 2007 en Francia –arrastradas polo chan violentamente pola policía– para ver as diferencias. Este tipo de actuacións xamais se produciu en Cuba.

Do mesmo modo, a prensa non revelou que ás Damas de branco se lles levou a súas casas respectivas tres horas despois do inicio da manifestación e co fin de evitar calquera enfrontamento coa poboación. En efecto, estouparon tensións entre elas e un centenar de persoas que acusáronlles de promover a política exterior de Estados Unidos.

Grupo independente?

Miriam Leyva, unha das fundadoras do movemento, declarou que a súa acción era só «humanitaria» «Non temos axenda política», afirmou (5). Laura Pollán, a voceira do grupo, defendeu vigorosamente a independencia das Damas de branco. «Somos mulleres libres que non obedecemos ordes de ninguén» (6).

Pola súa banda, o goberno cubano denunciou «unha provocación» orquestada desde Estados Unidos pola congresista de extrema dereita de Florida Ileana Ros-Lehtinen, que «estimulou as actividades destes grupúsculos, como xustificación para recibir o financiamento do goberno ianqui» (7)

Cal é a realidade?

Os elementos dispoñibeis poñen en tea de xuízo as afirmacións de independencia das Damas de branco. O representante estadounidense na Habana, Michael Parmly, reniuse regularmente con este grupo, como o demostran varias fotos difundidas na televisión cubana. Tamén fixo pública unha conversa telefónica do 18 de abril de 2008 con Ileana Ros-Lehtinen que demostra, sen ningunha ambigüidade, que a operación do 21 de abril foi organizada en Florida pola congresista e a Fundación Nacional Cubano Americana (FNCA) (8).

Convén lembrar quen son Ileana Ros-Lehtinen e a FNCA. A congresista é unha partidaria acérrima da man dura contra Cuba. Participou no secuestro do pequeno Elián González no 2000 e defendeu con vigor aos coñecidos terroristas Orlando Bosch e Luis Posada Carriles. Tamén se declarou partidaria do reforzo das sancións económicas. En marzo de 2006, lanzou un chamamento a favor da eliminación física do ex presidente cubano Fidel Castro, declarando nunha entrevista para o documental británico 638 Ways to Kill Castro: «Aprobo a posibilidade de que alguén asasine a Fidel Castro» (9).

No que fai á FNCA, a súa implicación no terrorismo contra Cuba, particularmente nos atentados sanguentos de 1997, está amplamente demostrada. Unha fonte indiscutible demóstrao de maneira inequívoca. O 22 de xuño de 2006, José Antonio Llama, ex director da organización, revelou esta realidade. Segundo el, a FNCA tivo ao dispor dun helicóptero de carga, 10 avións ultralixeiros con control remoto, sete embarcacións, unha lancha rápida Midnight Express e unha cantidade ilimitada de material explosivo. «Estabamos impacientes pola supervivencia do réxime de Castro tralo derrubamento da Unión Soviética e o sistema socialista. Queriamos acelerar a democratización de Cuba empregando calquera medio para logralo», confesou (10).

Que país do mundo aceptaría que os seus cidadáns se asociasen cunha persoa que lanzou un chamamento ao magnicidio contra o presidente da República? Que nación aceptaría que certos individuos se vinculasen cunha organización terrorista? Que ocorrería en Francia se algunhas persoas se asociasen con Al Qaeda, por exemplo? A prensa occidental cualificaríaos de «disidentes»? Estarían libres?

A reunión de Miami

O 8 de abril de 2008, organizouse unha mesa redonda no hotel Biltmore de Coral Gables, en Florida, en presenza do secretario de Comercio estadounidense Carlos Gutiérrez, o embaixador da república Checa en Washington Petr Kolar e varios membros da extrema dereita cubana co fin de debater do futuro de Cuba. «O firme protexo á disidencia cubana é o mecanismo adecuado para propiciar un troco democrático na illa», concluíron finalmente, o que non é nada máis que un chamamento á subversión, contrario ao dereito internacional e á lexislación cubana (11).

Washington é perfectamente consciente de que os grupúsculos de disidentes cubanos están completamente illados no país. A povoación percebe a súa actitude como de colaboracionismo cunha potencia inimiga. Por iso Gutiérrez e os demais participantes insistiron no feito de que «o esencial [era] que os opositores non se sentisen illados na súa loita». O secretario de Comercio lembrou que hai un orzamento de 80 millóns de dólares, desde xullo de 2006, dedicado ao apoio dos disidentes cubanos (12).

A FNCA tamén publicou un informe de 21 páxinas sobre a axuda que proporciona Washington aos disidentes cubanos. Segundo a organización, menos do 17% dos 65 millóns de dólares destinados aos opositores cubanos no 2006 chegaron realmente a eles (13).

Conversa dos opositores co presidente Bush

O 6 de maio de 2008, o presidente estadounidense George W. Bush, que declarou varias veces a súa intención de derrocar ao goberno de La Habana, incluso tomou o tempo para entrevistarse directamente con Berta Soler de las Damas de branco, Martha Beatriz Roque e José Luis «Antúnez» García, por videoconferencia. Estes se atopaban na Sección de Xuros Norteamericanos (SINA) de La Habana con Michael Parmly, para recibir as directrices do seu principal mecenas, acompañado da secretaria de Estado Condoleezza Rice e de Gutiérrez, durante 45 minutos (14).

Berta Soler indicou que Bush os «felicitou» polo seu labor e mesmo aproveitou a ocasión para pedir máis fondos a Washington: «Agradecémoslle a axuda que nos dan os exiliados cubanos, pero non nos acada» (15). A data do 6 de maio non é casual pois trátase exactamente do cuarto aniversario do plan de Bush adoptado no 2004 contra Cuba cuxo obxectivo é mandar de novo a Cuba ao estatus de neocolonia.

Durante o seu discurso na reunión do Consello das Américas o 7 de maio de 2008, Bush repetiu que o seu principal obxectivo era a illa do Caribe. «Unha nación na rexión aínda se acha baixo o xugo da tiranía dunha época anticuada. Trátase de Cuba». Aproveitou a ocasión para subliñar «a extraordinaria oportunidade» que lle permitiu dirixirse directamente a algúns opositores e reiterou a súa intención de facer todo o que fose posible para romper a orde establecido en Cuba (16).

Así, a obsesión cubana da Casa Branca case relegou a guerra de Iraq, a crise económica, a debilidade do dólar, a debacle alimentaria, os graves cambios climáticos e a explosión do prezo do petróleo a un segundo plano das prioridades estadounidenses. Bush tomou o tempo da súa axenda, sumamente cargada, para dialogar cos opositores cubanos. As intencións de Washington están claras (17).

Resposta do goberno de La Habana

O Ministerio cubano de Relacións Exteriores emitiu unha declaración na que denunciaba a actitude de Estados Unidos que «alenta a subversión no país», e «acusa ao goberno de Estados Unidos de fabricar e promover estes e outras provocaciones contrarrevolucionarias e as conseguintes campañas mediáticas contra Cuba» (18).

O comunicado estigmatiza o «Plan subversivo, en virtude do cal, só entre os anos 1996 e 2006, subministraron á contrarrevolución interna [...] máis de 23.000 aparellos de radio de onda curta, así como millóns de libros, boletíns e outros materiais informativos, segundo recoñeceu o informe publicado o 15 de novembro de 2006 pola Oficina de Auditoría do goberno de Estados Unidos (GAO).

Só neste ano 2008, o goberno de Estados Unidos dispón de 45,7 millóns de dólares para pagar aos seus grupos mercenarios en Cuba e para montar provocaciones [...]. Este importe forma parte da factura total de 116 millóns que terán sido destinados durante a administración de Bush para alimentar a industria da subversión e a contrarrevolución interna en Cuba, a expensas do contribuínte norteamericano.

A Sección de Intereses dos Estados Unidos en La Habana (SINA) deveu-se puntal da política subversiva do goberno norteamericano e fortaleceu o seu papel como Estado Maior da contrarrevolución interna. De acordo co citado informe da GAO, entre os anos 2000 e 2005 as importacións da SINA aumentaron case nun 200%, correspondendo o 50-70% deste volume a materiais para entregar aos seus grupos mercenarios [...]

A SINA dirixe permanentemente aos elementos contrarrevolucionarios, a quen contacta e imparte instrucións de forma sistemática. Soamente durante o ano actual, organizou decenas destas reunións cos seus mercenarios en Cuba [...]

Un dos grupúsculos que foi particularmente apadriñado, apoiado e financiado pola SINA é precisamente o das chamadas ‘Damas de Blanco', escollido nestes momentos polo presidente George W. Bush e os seus servizos especiais, como punta de lanza contra Cuba [...].

Unha delas recibiu, incluso, unha carta de recoñecemento do propio presidente George W. Bush, así como financiamento e apoio para publicar un libro sobre as experiencias contrarrevolucionarias do seu esposo, un dos mercenarios sancionados por servir aos intereses do goberno que nos agrede. O ‘lanzamento' dese libro fíxose en presenza do funcionario da Sección de Xuros yanki en La Habana, Thomas Hamm.

O propio Bush deu a benvida, o pasado 24 de xaneiro, na mesma Casa Branca, a unha integrante deste grupo e esposa doutro coñecido mercenario, tamén sancionado. O Presidente dos Estados Unidos non soamente lle ofreceu o seu apoio, senón que pediu ao mundo que ‘apoie' a causa da contrarrevolución en Cuba.

Cuba reafirma o seu dereito a impedir, neutralizar e responder a estas accións provocadoras concibidas, financiadas e estimuladas polo Goberno dos Estados Unidos e a súa Sección de Xuros en La Habana» (19).

As «Damas de branco» financiadas por unha organización terrorista de Florida

O goberno cubano tamén revelou que Martha Beatriz Roque e as Damas de branco recibían emolumentos que chegan a 1.500 dólares ao mes –¡case 100 veces o salario medio en Cuba!– por parte da organización «Rescate Xurídico» (RJ) de Florida, mentres que as sancións económicas impiden a calquera cubano de Estados Unidos que mande máis de 100 dólares mensuais á súa familia no país (20).

O presidente desta asociación é, nada menos, Santiago Álvarez Fernández Magriñat, coñecido terrorista, amigo íntimo do tristemente famoso criminal Luis Posada Carriles –responsable, entre outros, do sanguento atentado contra o avión de «Cubana de Aviación» o 6 de outubro de 1976, que custou a vida a 73 persoas–, e que actualmente cumpre unha pena de prisión por posesión ilegal de armas en Estados Unidos (fusís automáticos, granadas, lanzagranadas...). Esta entidade depende ela mesma de fondos gobernamentais (21).

A implicación de Santiago Álvarez en actos de terrorismo internacional é obvia. A Interpol difundiu o dosier desta criminal en alerta vermella e lembrou que estivo implicado no intento de asasinato de Fidel Castro na Universidade de Panamá no 2000. Segundo a Interpol, Álvarez é responsable da organización, o financiamento e a introdución dun equipo terrorista en Vila Clara, no centro de Cuba, o 21 de abril de 2001 co obxectivo de sabotar as instalacións turísticas (22).

As autoridades cubanas tamén publicaron unha conversa telefónica entre Álvarez e un dos seus axentes infiltrados, Yhosvani Sury, na que lle pedía que puxese dúas bombas no cabaret Tropicana (23). Associated Press lembra que Álvarez recoñeceu publicamente varias veces o seu pasado de «militante violento contra Cuba realizando ataques e infiltrando grupos armados» (24). Álvarez foi reclutado pola CIA nos anos 60 e participou en diversas accións criminais, particularmente no ataque de Boca de Samá, en Cuba, o 12 de outubro de 1972 no que morreron asasinadas dúas persoas e unha nena pequena perdeu unha perna (25).

A cambio dos emolumentos percibidos, Martha Beatriz Roque escribiu unha carta ao xuíz James Cohn recoñecendo a colaboración da fundación «Rescate Xurídico» coa oposición cubana. Nun correo electrónico destinado a Roque, Carmen Machado, tesoureira da entidade, explicaba a importancia da devandita carta: «A carta sería dirixida ao xuíz James Cohn. Este xuíz é o que vai ter a última palabra nos anos que lle van caer ao noso amigo [Santiago Álvarez]». Segundo o xornal de extrema dereita O Novo Herald de Miami, «en xuño do 2007, o xuíz federal James I. Cohn decidiu cortar nun tercio as sentencias de 46 meses de cárcere a Alvarez e de 30 meses ao seu colaborador Osvaldo Mitat» (26).

Así, a cambio dunha substanciosa retribución económica, os opositores permitiron a un notorio terrorista, cuxas mans están manchadas de sangue inocente, conseguir unha rebaixa de condena en Estados Unidos. Que pasaría en Francia se un «opositor» fose financiado, por exemplo, polo responsabel dos atentados terroristas de París no 1995? Estaría libre? Ou estaría encarcerado e acusado, con razón, de asociación cunha organización terrorista?

Felipe Pérez Roque, o ministro cubano de Relacións Exteriores, expuxo as mesmas preguntas: «¿Que pasaría se a dona Martha Beatriz Roque [e as Damas de branco] [...] vivisen en Estados Unidos e fosen acusadas de recibir diñeiro dun grupo terrorista que actuase contra Estados Unidos? [...] Que prevé a lei norteamericana? (27).

Implicación dos diplomáticos estadounidenses

Despois dunha investigación, as autoridades cubanas descubriron unha situación aínda máis grave. O mesmo xefe da misión diplomática de Estados Unidos, Michael Parmly, encargábase de entregar os fondos procedentes de «Rescate Xurídico» a Martha Beatriz Roque e Laura Pollán de las Damas de branco, violando flagrantemente o dereito internacional e particularmente a Convención de Viena, de 1961, para as relacións diplomáticas e consulares, cuxo Artigo 41 subliña que os diplomáticos están obrigados «a non inmiscirse nos asuntos internos» dos países anfitrións (28). Nun correo electrónico ao seu sobriño Juan Carlos Fuentes, enviado o 26 de abril de 2007 ás 20:27, Martha Beatriz Roque transmitía as seguintes directrices ao seu contacto:

«Rógoche chames en Washington a este teléfono […] a Bérengère Parmly, é a filla de Parmly e seu papá vai estar por alá nestes días e pode ser o carteiro a través de ela, eu teño outra posibilidade que se puidese fariamos antes, pero esta é segura. O carteiro sae o 10 de maio para Washington por problemas médicos e estará alí dúas semanas» (29).

A SINA, lonxe de desmentir as acusacións do goberno cubano, confirmounas nun comunicado: «A política estadounidense, desde fai moito tempo, é proporcionar asistencia humanitaria ao pobo cubano, especificamente a familias de presos políticos. Tamén permitimos que o fagan as organizacións privadas» (30). Que país do mundo aceptaría semellante comportamento sen reaccionar?

Laura Pollán tamén recoñeceu nunha declaración que recibira a suma de 2.400 dólares de «Rescate Xurídico» a través de Martha Beatriz Roque (31). «Aceptamos a axuda, o apoio, desde a ultradereita ata a esquerda, sen condicións», xustificouse Pollán (32). O opositor Vladimiro Roca tamén confesou que a disidencia cubana está subvencionada por Washington alegando que a axuda financeira recibida era «total e completamente lícita». Para o disidente René Gómez, o apoio económico por parte de Estados Unidos «non é unha cousa que faia que ocultar ou da que teñamos que avergonzarnos» (33).

Do mesmo modo, o opositor Elizardo Sánchez confirmou implicitamente a existencia dun financiamento por parte de Estados Unidos. «A clave non está en quen envía a axuda, senón en que se fai coa axuda» (34). Agence France-Presse informa de que «os disidentes, pola súa banda, reivindicaron e asumiron esas axudas económicas» (35). A axencia española EFE, alude aos «opositores pagos por Estados Unidos» (36). No que fai á axencia de prensa británica Reuters, «o goberno estadounidense proporciona abertamente un apoio financeiro federal para as actividades dos disidentes, o que Cuba considera un acto ilegal» (37).

O que omite a axencia Reuters é que o dereito internacional prohibe formalmente o financiamento dunha oposición interna por outra nación. Do mesmo modo, dito acto é ilegal non só en Cuba senón tamén en calquera outro país do mundo. Todos os códigos penais castigan severamente calquera asociación cunha potencia estranxeira co obxectivo de atentar contra os xuros da nación, en Estados Unidos (38), en Francia (39), en España (40), en Bélgica (41), en Italia (42), en Suíza (43), en Suecia (44) ou en calquera outro lugar.

Martha Beatriz Roque

Martha Beatriz Roque é unha opositora especial. Pronunciouse abertamente a favor do mantemento das sancións económicas inhumanas e anacrónicas que afectan a todas as categorías da poboación cubana. Tamén afirmou durante unha conversa telefónica gravada polos servizos de intelixencia cubanos que pouco lle importaba se os Estados Unidos invadisen a Cuba (45).

O conservador diario de Florida The Miami Herald sinala que «está considerada como unha partidaria da man dura, que apoia abertamente a George Bush e que ata unha vez, simbolicamente, votou por el. Roque está estreitamente asociada á misión diplomática estadounidense de La Habana, adonde asiste a eventos especiais, usa Internet e conéctase a Radio Martí de Miami, financiada por Estados Unidos, para expresarse contra o goberno de Castro» (46). Roque é tan íntima de Parmly que este lle deu o seu número de teléfono persoal en Washington (47).

Domingo Amuchastegui é un ex axente dos servizos de intelixencia cubanos que se exilóu en Miami no 1994. A propósito dos disidentes, fixo as seguintes declaracións: «¿Acórdanse do bico da morte? Para min, calquera disidente que entra en contacto coa Sección de Intereses ou cos exiliados de Miami perde toda posibilidade de lexitimidade». Respecto a Roque fustigóu o seu oportunismo: «Martha Beatriz era un dos altos funcionarios máis odiados no Ministerio do Azucre durante anos. Era unha extremista. Non a tomei en serio cando era unha comunista leal e non a tomo en serio agora» (48).

A opinión de Wayne S. Smith

Wayne S. Smith é un ex diplomático que foi xefe da SINA en La Habana de 1979 a 1982. Segundo el, é completamente «ilegal e imprudente mandar diñeiro aos disidentes cubanos». Agregou que «ninguén debería dar diñeiro aos disidentes e menos aínda co obxectivo de derrocar ao goberno cubano». Referíndose á actuación de Michael Parmly, Smith cualificouna de contraria ás leis internacionais pois «se inmiscúe nos asuntos internos doutra nación e porque Santiago Álvarez está acusado de terrorismo» (49).

As «Damas de branco» son axentes ao servizo dunha potencia estranxeira

Os disidentes cubanos e as Damas de branco teñen todo o dereito a opoñerse ao goberno de La Habana. É lexítimo criticar ao poder e incluso expresar abertamente o seu desacordo sen temor a represalias, o que non deixan de facer por outra parte os opositores cubanos.

En cambio, é ilegal desde o punto de vista da lexislación cubana, da lei de todos os países do mundo e do dereito internacional, asociarse cunha potencia estranxeira co obxectivo de promover a súa política exterior. Ao facelo, as Damas de branco deixan de ser opositoras para converterse en axentes dunha potencia estranxeira e violan a lei.

Desde un punto de vista moral, ético e patriótico, é inaceptabel que certos individuos se asocien co inimigo histórico de Cuba –o goberno de Estados Unidos– que fixo todo o posible para impedir que a illa accedese plenamente á súa independencia, que orquestóu unha campaña terrorista que custou a vida a 3.470 cubanos e paralisou de forma definitiva a 2.099 inocentes, que invadiu militarmente o país en abril de 1961, que ameazou con desintegrar a nación, con bombas nucleares, en outubro de 1962, que impón sancións económicas crueis e inhumanas que afectan gravemente ao benestar de toda a poboación desde o 6 de xullo de 1960, e que libra unha guerra política, diplomática e mediática sen descanso contra Cuba.

Os medios occidentais violan tamén a deontología xornalística ocultando esta realidade e persistindo en cualificar ás Damas de branco e a Martha Beatriz Roque de simples opositores. Enganan grave e deliberadamente á opinión pública co fin de facerlle crer, en caso de reacción das autoridades e da xustiza cubanas, nunha nova onda de represión arbitraria contra «pacíficos militantes dos dereitos humanos».

Notas

(1) Salim Lamrani, «As chamadas ‘Damas de Blanco' defenden o terrorismo de Estados Unidos e as Nais da Praza de Maio simbolizamos o amor aos nosos fillos asasinados por tiranos impostos por Estados Unidos», Rebelión, 28 de xuño de 2005. http://www.rebelion.org/noticia.php?ide=17055 (sitio consultado o 31 de outubro de 2005).

(2) Luisa Yáñez, «Cuban Police Break Up Dissident Sit-In», The Miami Herald, 22 de abril de 2008.

(3) O Novo Herald, «Atropelan ás Damas de Blanco», 22 de abril de 2008.

(4) Will Weissert, «Cuban Police Break Up Women's Sit-In For Release of Husbands», The Associated Press, 21 de abril de 2008.

(5) Mark Frank, «Cuba Lashes Out at Wives of Jailed Dissidents», The Associated Press,22 de abril de 2008.

(6) Wilfredo Cancio Isla, «As Damas de Blanco acusan de espionaxe ao goberno cubano», O Novo Herald, 22 de abril de 2008.

(7) Granma, «Fracasa provocación contrarrevolucionaria», 22 de abril de 2008.

(8) Wilfredo Cancio Isla, «As Damas de Blanco acusan de espionaxe ao goberno cubano», op. cit.

(9) Lesney Clark, «Ros-Lehtinen : Kill-Castro Vídeo a Trick», The Miami Herald, 9 de decembro de 2006.

(10) Wilfredo Cancio Isla, «Revelan un plan para atentar contra Castro», O Novo Herald, 22 de xuño de 2006.

(11) Granma, «Non haberá espazo para a subversión en Cuba», 16 de abril de 2008; The Associated Press, «Cuba's Communist Party Says Changes Will Not Lead to Subversion», 17 de abril de 2008; The Associated Press, «Party: Non Room In Cuba For ‘Subversion'», 16 de abril de 2008.

(12) Ibid.

(13) Alfonso Chardy, «Exile Group: Not Enough Money Getting to Cuban Dissidents», The Miami Herald, 15 de maio de 2008.

(14) Agence France Presse / O Novo Herald, «Bush fala con disidentes cubanos», 6 de maio de 2008.

(15) Reuters, «Bush fala por teléfono cos disidentes cubanos», 6 de maio de 2008.

(16) Office of the Press Secretary, «President Bush Attends Council of the Americas », Department of State, 7 de maio de 2008. http://www.whitehouse.gov/news/releases/2008/05/20080507-4.html (site consultado o 8 maio 2008).

(17) Orlando Oramas León, «A pagar alá», Granma, 12 de maio de 2008.

(18) Ministerio de Asuntos Exteriores da República de Cuba, « Declaración do Ministerio de Relacións Exteriores », Granma, 23 de abril de 2008, http://europa.cubaminrex.cu/Declaracións/2008/16-04-22.html (sitio consultado o 24 de abril de 2008).

Vexase tamén The Associated Press, «Cuba Accuses U.S. of Fomenting Dissent», 24 de abril de 2008; The Associated Press, «Cuba Accuses U.S. Officials of Fabricating Protest in Havana», 24 de abril de 2008.

(19) Ibid.

(20) Alberto Núñez e Pedro de la Hoz, «Compromiso visceral entre terroristas, mercenarios e autoridades de EE.UU. Rescate Xurídico ou instigación criminal?», Granma, 19 de maio de 2008. Véxase tamén Alfonso Chardy, «Fundación caritativa de Miami na mira de La Habana», The Miami Herald, 20 de maio de 2008.

(21) Ibid.

(22) Ibid.

(23) Ibid.

(24) The Associated Press/O Novo Herald, «Cuba: EEUU debe tomar ‘medidas' contra diplomáticos», 19 de maio de 2008.

(25) Alberto Núñez e Pedro de la Hoz, «Compromiso visceral entre terroristas, mercenarios e autoridades de EEUU. Rescate xurídico ou instigación criminal?», Granma, op. cit.

(26) O Novo Herald, «La Habana vincula a diplomáticos de Estados Unidos con disidentes», 20 de maio de 2008.

(27) Felipe Pérez Roque, «Conferencia íntegra concedida por Felipe Pérez Roque», Mocidade Rebelde, 23 de maio de 2008.

(28) Andrea Rodríguez, «La Habana acusa a diplomáticos estadounidenses», The Associated Press/O Novo Herald, 19 de maio de 2008.

(29) Alberto Núñez e Pedro de la Hoz, «Mulas, cipayos e criminais: triloxía da desvergüenza», Granma, 22 de maio de 2008.

(30) The Associated Press/O Novo Herald, «Cuba: EEUU debe tomar ‘medidas' contra diplomáticos», op. cit.

(31) The Associated Press, «Cuban Dissident Confirms She Received Cash From Private US Anti-Castro Group», 20 de maio de 2008.

(32) O Novo Herald, «Disidente cubana teme que poida ser encarcerada», 21 de maio de 2008.

(33) Patrick Bèle, «Cuba accuse Washington de payer lles dissidents», Lle Figaro, 21 de maio de 2008.

(34) Agence France-Presse, «Prensa estatal cubana fai inusual entrevista da rúa a disidentes», 22 de maio de 2008.

(35) Agence France-Presse, «Financement da dissidence: Cuba ‘somme' Washington de s'expliquer», 22 de maio de 2008.

(36) EFE, «Un deputado cubano propón novos castigos a opositores pagos por EEUU», 28 de maio de 2008.

(37) Jeff Franks, «Top Ou.S. Diplomat Ferried Cash to Dissident: Cuba », Reuters, 19 de maio de 2008.

(38) Ou.S. Code, Title 18, Part I, Chapter 45, § 951, § 953, § 954.

(39) Código Penal francés, Libro IV, Capítulo I, Sección 2, Artigo 411-4.

(40) Código Penal español de 1995, Capítulo II, Artigos 589, 592.

(41) Código Penal belga, Capítulo II, Artigo 114.

(42) Código Penal italiano, Libro II, Título I, Capítulo I, Artigos 243, 246.

(43) Código Penal suízo, Artigo 266.

(44) Código Penal sueco, Capítulo 19, Artigos 8, 13.

(45) Alberto Núñez e Pedro de la Hoz, «Mulas, cipayos e criminais: triloxía da desvergüenza», Granma, op. cit.

(46) Frances Robles, «Cuban Dissident Facing Scrutiny in Cuba and Miami », The Miami Herald, 21 de maio de 2008.

(47) Alberto Núñez e Pedro de la Hoz, «Mulas, cipayos e criminais: triloxía da desvergüenza», Granma, op. cit.

(48) Frances Robles, «Cuban Dissident Facing Scrutiny in Cuba and Miami », The Miami Herald, 21 de maio de 2008, op. cit.

(49) Radio Habana Cuba , «Former Chief of US Interests Section in Havana Wayne Smith Says Sending Money to Mercenaries in Cuba is Illegal», 21 de maio de 2008.

Salim Lamrani

Salim Lamrani é profesor, escritor e xornalista francés especialista das relacións entre Cuba e Estados Unidos. Publicou os libros: Washington contre Cuba edicións Pantin: Lle Temps deas Cerises, Francia 2005, Cuba face à l'Empire (Cuba contra o Imperio) edicións Timéli, Suíza, 2006 e Fidel Castro, Cuba et lles Etats-Unis (Pantin: Lle Temps deas Cerises, 2006). [Voltar ao inicio desta nova]

DECLARACION A PROL DA LIBERDADE DOS 5 DA ASEMBLEA NACIONAL DO PODER POPULAR DE CUBA

“ANO 50 DA REVOLUCION”

DECLARACION DA ASEMBLEA NACIONAL DO PODER POPULAR DE CUBA

11 de Xullo 2008

Cando o 9 de agosto de 2005, o Panel de 3 xuíces da Corte de Apelacions de Atlanta, determinou unanimemente revogar as condenas e ordenar un novo xuízo para os Cinco Antiterroristas cubanos presos nos cárceres de Estados Unidos, ao considerar que Miami non era unha sede aceptabel para xulgalos, semellaba que ao fin o sistema xudicial norteamericano faría xustiza neste longo proceso cheo de arbitrariedades e manipulación.

Un ano despois o Pleno da Corte, en inédito veredicto na historia xudicial norteamericana, fallou en contra do ditame dos seus tres xuíces, validou o xuízo celebrado en Miami e remitiu de novo o caso ao Panel para considerar o resto dos asuntos impugnados pola defensa.

Logo de 22 meses de espera, o pasado 4 de xuño, o Panel de tres xuíces, rexeitou case todos os argumentos de apelación alegando que os mesmos “carecían de mérito” e ratificou os veredictos de culpabilidade dos Cinco antiterroristas cubanos e dúas sentencias, as de René González (15 anos) e Gerardo Hernández (dúas cadeas perpetuas, máis 15 anos).

Así mesmo, anulou tres das sentencias: Ramón Labañino (cadea perpetua máis 18 anos), Antonio Guerrero (cadea perpetua máis 10 anos) e Fernando González (19 anos) enviándoas ao Corte de Miami para que sexan revisadas pola mesma xuíza, Joan Lenard, que impuxo as desmesuradas penas que agora a Corte superior declara contrarias á lei. Ao indicar erros nas sentencias do cargo de “conspiración para cometer espionaxe” os xuíces recoñeceron, despois de 10 anos, o que o propio Goberno ao inicio do proceso recoñecera a través da súa Secretaría de Defensa: que non había nada na información obtida polos Cinco que tivese carácter secreto nin afectase a seguridade nacional de Estados Unidos.

A decisión 2-1 de ratificar a condena a Gerardo Hernández polo cargo de “conspiración para cometer asasinato” ignora o confesado pola Fiscalía durante o xuízo e diante da Corte de Apelacions ao admitir que non puidera demostrar ese cargo e que “á luz das probas presentadas” iso constituía un “obstáculo insuperable” que debería conducir ao fracaso da acusación. A xuíza Kravitch en opinión discrepante se opuxo no Panel á ratificación deste cargo considerando que o Goberno non había presentado evidencia algunha para fundar a súa acusación.

A decisión de 99 páxinas foi redactada, polo xuíz, William Pryor, designado pola Corte para formar parte do Panel no 2007, quen cunha linguaxe cheo de prexuízos anti-cubanos favorece explicitamente a posición do Goberno e incluso cambia feitos mencionados por ese mesmo Panel na súa decisión anterior a favor dos acusados e manipula outros que forman parte do expediente do caso.

O nomeamento de Pryor como Xuíz Federal polo Presidente Bush foi altamente controversial polas súas posicións de ultradereita e xerou denuncias en importantes círculos políticos e da opinión pública norteamericana, que afirmaron que os seus criterios legais extremos e equivocados farían que o nivel federal de xustiza tivese menos habilidade para protexer os dereitos constitucionais. Este xuíz, foi confirmado no cargo polo Senado co voto en contra de 45 lexisladores, mediante un arranxo negociado polo hoxe candidato presidencial republicano, John McCain.

Chama a atención que esta decisión se dá a coñecer no contexto do actual proceso eleitoral norteamericano, e en momentos en que o goberno de Estados Unidos intensifica as súas manobras para dar permanente protección, negándose a extraditalo a Venezuela, ao connotado e confeso terrorista Luis Posada Carriles, fugado dun cárcere de venezuela, cando era xulgado pola destrución en pleno voo dun avión civil cubano con 73 persoas a bordo, violando así convenios internacionais contra o terrorismo.

Os nosos Cinco patriotas próximas a cumprir 10 longos anos de inxusto e cruel encarceramento, sometidos a inhumanos castigos, privados das visitas regulares dos seus familiares, e dous deles sen ningunha visita das súas esposas, só gardan prisión por ser cubanos que loitaban contra os grupos terroristas asentados no sur da Florida coa protección das autoridades norteamericanas.

A Asemblea Nacional do Poder Popular, facendo súa a xusta indignación de todo o pobo cubano e dos familiares dos nosos Cinco compañeiros, condena esta absurda decisión e a continua manipulación de que é obxecto este arbitrario proceso. Nese sentido saúda e apoia a Declaración e os acordos adoptados no Encontro Parlamentario Latinoamericano-caribeño realizado en Panamá o 7 e 8 de xullo de 2008 e chama aos parlamentos de todo o mundo a sumarse a esta iniciativa e a emprender outras accións ata acadar a liberación dos nosos cinco compatriotas.

Asemblea Nacional do Poder Popular da República de Cuba

“ANO 50 DA REVOLUCION” [Voltar ao inicio desta nova]

NIN SEQUER INGRID BETANCOURT PODERÁ SALVAR URIBE

por Johnson Bastidas

ABN/RESISTIR.INFO

Não podemos esquecer que Ingrid Betancourt poderia ter estado junto aos seus desde há muito, mas que a falta de vontade política do regime, comprometido com o resgate militar e a saída militar para o conflito, pôs em perigo a sua vida e a dos outros prisioneiros de guerra do conflito. Hoje o ex-governador de Antioquia e o ex-ministro da Defesa Echeverry não estão com o seus, nem tão pouco os deputados do Valle del Cauca, os quais morreram devido à cegueira do regime que se negou a dar uma saída civilizada para o intercâmbio de prisioneiros. A alegria do resgate não pode apagar o facto de que o governo bombardeou, várias vezes, o acampamento onde se encontravam os retidos, sem se importar com as suas vidas. A única coisa importante para o regime corrupto é o desprestígio da insurgência.

Os polícias e soldados que regressam às suas casas, depois de terem sido feitos prisioneiros em operações militares, onde estavam armados, combateram e foram vencidos e as suas vidas respeitadas, têm hoje uma segunda oportunidade para continuar a viver, deste vez novamente junto aos seus. Mas este acto não nos pode fazer esquecer que são cidadãos de terceira categoria, esquecidos pelo Estado e pelo regime que eles defenderam. Ontem, nenhum lagarto queria perder o seu lugar na foto ao lado de Ingrid Betancourt, era o troféu do governo. Os outros, os polícias e soldados eram simplesmente os outros. Esperemos que o governo, passada a comoção da vitória, não os deixe à deriva como sempre aconteceu.

O regime não pode embriagar-se com este resgate. Recordamos a história de Fujimori, que em certo momento embriagou-se com o resgate da embaixada do Japão em 1997 e deu-se um banho de massas a passear-se triunfante pelas ruas de Lima. A seguir mostrou o comandante do Sendero Luminoso com o uniforme de presidiário e declarou a morte deste grupo maoista. Nesse instante, o ditadorzinho peruano com o seu Montesinos a bordo acariciou a possibilidade de perpetuar-se no poder. Hoje os dois respondem perante a justiça por todos os seus crimes. Até aí chegou-lhes a soberba. Por isso não cremos que a libertação de Betancourt, dos estado-unidenses e dos soldados/polícia possa fazer-nos esquecer que Uribe Vélez é o pai das "Convivir", que foi eleito a ponta de massacres e que a maioria da sua coligação de governo está no cárcere.

Este facto não pode levar-nos a cair na simplificação da realidade colombiana, como faz Gustavo Petro. Cito-o: "O Presidente pode escolher entre dois caminhos: ou perpetuar-se no poder, porque não vai ter adversário, ou terminar seu segundo período e ficar na história como o homem que pôde dobrar as FARC". Temos de recordar a Petro que o adversário principal de Uribe é o povo colombiano, o qual não aparece nos inquéritos, o qual é afectado pela privatização da Saúde e da Educação, os milhões de deslocados e refugiados, muitos deles condenados à mendicidade nas grandes cidades. Nem uma coisa nem outra, senhor Petro, Uribe tem sim adversário, o qual obviamente não está nos conversos, nem nos Luchos Garzon que tem a pseudo esquerda colombiana. Petro está a mendigar a não candidatura de Uribe à presidência para candidatar-se ele.

Embriagados com últimos factos, o regime e seus áulicos pedem a desmobilização da insurgência, caindo na preguisa mental de não fazer a análise da situação colombiana. Se considerarmos a hipótese da desmobilização da insurgência, perguntemos aos que a apregoam se a desmobilização do M-19, do Quintín Lame, PRT, nos trouxe mais paz ou mais justiça social. A resposta clara e contundente é NÃO, é um não maiúsculo. Ah, mas que nos trouxe a constituição de 91 nos dirão alguns. Então, perguntamos, o que resta dessa constituição? Não nos enganemos, o fim da insurgência não é o caminho da paz. O melhor caminho da paz é antes de tudo a vontade política de lutar por ela e de construí-la.

Um Estado corporativo, somado a um regime fascista como o actual, que nem respeita a regras mínimas da divisão de poderes, sobre os quais recai a democracia, digamos liberal, é impossível que construa a paz com justiça social. Se alguém se der ao trabalho de ler os programas das FARC-EP e do ELN, digamos da insurgência colombiana no seu conjunto, estas não estão a levantar nada do outro mundo, não são programas metafísicos ou irreais. São entre outras coisas programas terrenos: democracia, respeito ao direito sindical, salários dignos, direito à greve, programas de substituição de cultivos, convenções nacionais par buscar saídas para os problemas do país e escutar os que não têm voz, reforma agrária, etc.

Este regime militarista, mafioso e corrupto soube jogar com sua ambivalência de pseudo democracia com altas doses de populismo, por um lado, e terror sistemático e militarismo, por outro, fórmulas combinadas para impedir que outras forças participem nas decisões políticas. Não se fecha nenhum sindicato, nem nenhum jornal é censurado, nem nenhuma personalidade jurídica cancela partido algum, mas milhares de sindicalistas sucumbiram ao terrorismo de Estado, muitos jornalistas foram assassinados e outros desterrados, e remetidos ao silêncio os que ainda restam na Colômbia. Candidatos a presidência assassinados, três numa só campanha eleitoral, dão conta do regime de terror em que vivemos. E tudo isto é independente da insurgência, simples e claramente, porque é política de Estado.

Os últimos factos devem ser objecto de análise por parte da insurgência colombiana. A gravidade da situação não é uma simples contenda entre o Tribunal Supremo e o narco-presidente como diz a miopia dos politólogos oficiais. É a decomposição moral de um regime já putrefacto e inviável para as gerações futuras. As insurgências, divididas, chegando inclusive aos tiros fratricidas, devem ler, em unidade, o país que têm pela frente. Um país urbanizado, com uns 85% da população a viver nas grandes cidades, com a profissionalização / reengenharia das forças militares, com a concentração mais implacável da riqueza e o desaparecimento da classe média, mais o poder mediático das oligarquias que impõem a realidade, conforme os inquéritos, realidade virtual para a maioria dos colombianos. Passámos de "a economia vai bem enquanto o país vai mal" para os negócios marcham bem, a especulação bem obrigado, mas o regime está podre por dentro mais o terrorismo de Estado. Citando o legendário Bochicha, comandante do movimento JEGA, que referindo-se à luta armada dizia: "as pessoas não estão cansadas da luta, estão cansadas é da sua falta de efectividade". A circulação de mercadorias continua seu rumo imparável como se estivesse fora do conflito social e político, quando na realidade é a raiz da concentração da riqueza e a fonte da nossa pobreza.

Quem pretendeu, com leituras fáceis da complexidade social, que apenas a insurgência é garantia da tomada do poder pelo povo, bons dias senhores, levantamo-nos tarde. O movimento insurgente é uma parte do povo, mas no essencial é o movimento social e político do povo unido e organizado quem garante a tomada do poder. Outros sectores estão à espera de que o Tribunal Supremo nos resolva o problema, outros sectores da esquerda não fizeram o trabalho de bairro, no sindicato, na universidade, no colégio, à espera de que a guerrilha por si só salve o povo. Outros, mais ingénuos, crêm que Lucho Garzón ou Gustavo Petro podem ser a solução. Todos nos equivocámos.

Sem pretensões de pitoniso e tão pouco pretendendo descobrir a Aspirina, só o povo salva o povo. Unidade, organização e luta para que tenhamos uma segunda oportunidade sobre a terra.

[Voltar ao inicio desta nova]

UN ARTIGO MOI INTERESANTE SOBRE A REVOLUCIÓN NEPALÍ

Este artigo apareceu na edición do 16-30 de xuño do xornal Maoísta nepalí Estrela Vermella. Escrito polo camarada Netrabikram “Biplap” Chand (Membro do Secretariado do Comité Central PCN (Maoísta).

A nosa revolución está en fase de negociación e o noso partido contempla o compromiso como outro aspecto da loita de clases. A cuestión de se a revolución se logrará mediante o compromiso ou será empurrada para a contrarrevolución, aínda non está pechada. Existe unha dura e incesante loita entre dúas visións do mundo diferentes que atrae a atención nacional e internacional.

O marxismo acepta a opción de chegar a compromisos; sen embargo considera imposible lograr unha revolución a través de demasiados compromisos. Pode ser útil no momento en que a revolución intenta conquistar o poder pero é imposible asegurar ese poder para o proletariado só a través dos compromisos. As tendencias reformistas e oportunistas en cambio, conceden a esta vía toda a importancia. Cren que a sociedade e o poder do Estado poden ser cambiados a través da “negociación” en vez da revolución.

O noso partido, o PCN (Maoista), e o Congreso Nepalí (CN) atópanse en puntos distintos no que fai á negociación. Desde o punto de vista da loita de clases, o CN non ve a necesidade dunha revolución en Nepal. Desexa negociar co PCN (maoísta), o PCN (UML) e outros partidos, repartindo os ministerios. Segundo o CN isto é suficiente para avanzar economicamente. A revolución política non é necesaria.

Segundo o CN, o debate lóxico e a planificación da revolución son actividades extremistas. Suxiren que PCN (Maoísta) non debería facer a revolución senón que debería contentarse con compartir a tarefa de goberno. Pero o obxectivo último do PCN (Maoísta) é o comunismo mediante unha República Popular pasando polo socialismo. Para iso, o Estado debe estar baixo o liderado do Partido Comunista. Polo tanto, nós, os maoístas, opoñémonos ao “negociacionismo” aínda que non estamos en contra de chegar a certos compromisos.

Debido ao impacto da loita de clases, están xurdindo no partido diferentes formas de ver esta tendencia aos pactos e á negociación. Isto non debe sorprendernos. A tendencia negociacionista estase estendendo como unha doenza no noso partido. A través da chamada “revolución” económica e o reparto de poder se acabará coa revolución política. Non se pode depender dos elementos hostís ignorando as bases para asegurar o poder.

O CN quere empurrar ao país a unha contrarrevolución. Pretenden que un partido comunista científico e unha revolución proletaria se afundan nas augas estancadas do vello estado. Incluíron unha demanda de sete puntos na que se propón a disolución do YCL, o PLA e un retroceso dos logros da guerra popular.

Só se o PCN (M) acepta esas condicións previas poderá entrar no goberno. O propósito de impoñer esas condicións é o de empurrar ao país para a contrarrevolución. Xa que logo debemos difundir os medios e fundamentos da revolución. Consolidemos o partido, o PLA e a Fronte Unida a un novo nivel. Establezamos unha visión política e económica clara para tomar o poder.


Xa disolvemos os centros de poder popular, os xulgados populares e as milicias populares. As nosas comunidades, cooperativas, as institucións sanitarias e educativas establecidas durante a guerra son agora máis febles. Nesta situación, se aceptamos os sete puntos do CN, directa ou indirectamente estariamos declarando o fin da revolución. Non houbo un debate importante sobre isto pero moitos pensan que non é determinante o feito de que aceptemos os sete punto ou non. Isto axudará aos intereses do CN.

O compromiso é unha condición pouco habitual para unha revolución. As cousas aparecen como tranquilas nos períodos de acordo e negociación pero isto é só unha ilusión. Dúas formas de pensamento, tendencias e forzas rivais están loitando terribelmente tras unha cortina. Baixo o disfrace do compromiso ambas intentan gañar, destruír á contraria. Cando unha parte cre que vai ser destruída pola outra empeza a protexerse. Se non o logra dará comezo a confrontación entre revolución e contrarrevolución. Entón ráchase o equilibrio. Isto xa ocorreu no noso país. Até agora o CN e os imperialistas crían poder acabar co PCN (M) antes das eleccións. Moita xente e organizacións amigas pensaron que o lograrían mais o povo protexeu ao PCN (M) como ao seu propio fillo. Ao fracasar entón o CN, queren agora intentar a estratexia dos sete puntos. Vencemos nas eleccións mais se non coidamos a revolución será a nosa ruína. Debemos acabar coa situación de compromiso para defendela.

O compromiso ten moito que ver coa situación mundial. Se queremos aprender das revolucións do século pasado hai que pensar neste tema. Debemos profundar e desenvolver unha nova ideoloxía e coñecementos para resolver os problemas e poder protexer a revolución en Nepal. Aínda que non sexa suficiente debido ás necesidades presentes, a participación do comité do MRI, o PCR e o PCI (M) animáronnos moito coas súas propostas.

A curto prazo é posibel negociar nunha revolución pero soamente por esta vía non se chega a ela. Os imperialistas e reaccionarios queren empurrar a revolución para unha contrarrevolución mais os comunistas revolucionarios queren converter o compromiso en revolución. A conspiración para facer do compromiso unha contrarrevolución está avanzando en Nepal. Debemos facela fracasar unindo todas as forzas revolucionarias do mundo. Calquera revolución en calquera lugar do mundo é parte da revolución mundial. Os compromisos tamén. Os revolucionarios do mundo debemos unir os nosos esforzos para converter o compromiso en revolución, rexeitando o “negociacionismo” xa que a revolución é necesaria.

Recibido o 24 de xuño de 2008 [Voltar ao inicio desta nova]

SER MÁIS LIBRES PARA SER TOTALMENTE LIBRES

[EHK] SER MÁIS LIBRES PARA SER TOTALMENTE LIBRES
( e antes….outra pregunta )

Liberdade defínese como a capacidade de autodeterminación.

Ser libres supón poder decidir integralmente sobre a nosa vida, sen máis limitacións que as libremente elixidas na liña da nosa propia identidade (esa liña de avance vital persoalmente asumida).

Non sería posibel pensar en liberdades colectivas na marxe das liberdades persoais.

Non é posibel a liberdade de elección no exterior, o político, o institucional na marxe dunha libre elección das relacións sociais, as relacións de produción e en definitiva de dominación; entre os integrantes dunha sociedade. Non pode ser libre unha nación se no seu interior permanecen as relacións de dominación.

Por todo iso, e sabendo das posibilidades, os imprevistos e os puntos febles da cadea de cambios, podemos analizar unha mudanza puntual na historia, en relación ao desenvolvemento, libre ou hipotecado, de todo o proceso.

NECESITAMOS SER MÁIS LIBRES PARA SER TOTALMENTE LIBRES.

A longa experiencia que nos precede, explica como violencia e política foron elementos consubstanciais da dialéctica entre dominantes e dominados, que transcende a historia da humanidade. Non se pode sequer mencionar a palabra“ética”ignorando esta incontestabel e desproporcionada realidade.

Pero nestes tempos de utilitarismo e pragmatismo (ideoloxías de poder); tamén a “moral” ten o seu valor de troco. E a “falsa contradición” elaborada nos laboratorios do estado e propagada ata a saciedade polos seus aparellos ideolóxicos (PP, PSOE e…) callou até a medula do mundo político recreando unha realidade virtual en que, se sataniza como “terrorismo”o que se enfronta, ou puidese se enfrontar, o que non se aliña ou non comulga incondicionalmente cos parámetros dos “demócratas do eixo do ben”. As falacias mil veces repetidas polo poder mediático contribuíron a esta “ética unilateral”; último triunfo do vello Leviatán substituto de deus e fonte de toda moral e dereito, que esixe da sociedade civil a submisa adhesión ás súas sentencias e condenas.

E Euskal-Herria continúa loitando por un espazo de liberdade, ao igual que aquela patria que Marx quería, para os traballadores sen patria, no Manifesto de 1848.

Non é esta a auténtica contradición que se necesita expoñer, para resolver o contencioso vasco?

A redución simplista a un asimétrico enfrontamento entre “demócratas e violentos”, nascida nas cavernas do estado, só tiña un plan; rachar unha fronte vasca non asimilabel polo estado, e desviar a atención para criminalizar un proceso de liberación.

Asumir a falsa contradición, ou non acertar co auténtico centro do contencioso, o que nos enfronta aos vascos con Estados, que non permiten realizar libremente a “libre vontade de todos os vascos sen exclusións territoriais”; sería unha tráxica irresponsabilidade histórica.

Soamente unha maxistral inversión da realidade, podía crear a cómica imaxe da “heroica guerra de reconquista” dun Estado “vítima de ETA”, de altos dignatarios, xuíces independentes e pobres empresarios acorralados. As cutres cátedras de tertulianos comprados e encirrados polo sistema, fixeron o seu traballo de voceiros. As “obediencias debidas” de mornos opositores, nesa liña xeral de travestismo son un ridículo fin para históricas formacións nascidas para dignas causas.

Non esqueceremos que a falsa contradición entre bos e malos, serviu naquel 1936 para enfrontar a unha parte de Euskal-Herria coa outra, reabrindo a diferenza institucional entre a comunidade foral e a autónoma. Serviu para facer retroceder 60 anos a historia do noso povo, creando unha fenda entre herrialdes, aínda non superada.

Enganarse neste contexto histórico, e percorrer pragmaticamente, por falso pacifismo ou por razóns de estado, a camiños sen saída, sería botar ao lixo da historia un capital irrepetibel de loitas e esperanzas.

E ANTES…OUTRA PREGUNTA

A chamada nación española inventada durante o XIX, sobre os tizóns, en parte apagados, de vellos povos sometidos por reis falsarios, Austrias e Borbóns; mantivo ao longo de 2 séculos a súa traxicómica identidade entre querer e non poder ser.

A pobre realidade dun proxecto que ao cabo de 200 anos se pregunta histericamente pola súa identidade foi unha traxedia para españolitos e non españolitos, para súbditos, para cidadáns e para povos sometidos. Os que onte defenderon a “democracia orgánica”, os que hoxe defenden “a constitucional” apreíxanse histericamente ao mito dunha eternidade sen fundamento no espazo nin no tempo.

Aqueles intentos iniciais da nación española cos proxectos constitucionais de 1808 en Bayona e 1812 en Cádiz feitos á francesa baixo o control de nobres terratenentes e bispos de Corte, non foron admitidos polo pobo vasco que vía en súas vellas liberdades a única alternativa ao novo centralismo.

Ningunha das numerosas constitucións españolas durante máis dun século foron aprobadas, nin sequera votadas polos vascos dos 4 herrialdes.En Euskal Herria vivíronse longos períodos de insurxencia armada e civil.

Pasaron as carlistadas que fixeron sentir sobre este povo a verdadeira cara dun estado, como anteriormente ocorrería desde o Edicto de Unión en 1630 á outra beira do Pirineu.

Coñecemos a traizón de Bergara con que se pretendeu enganar con aquela promesa de “paz e foros”.Logo a lei de 1839 e os posteriores decretos de 1841 desposuiron aos catro herrialdes dos atributos fundamentais das vellas liberdades-o paso foral e as aduanas-e a Lei paccionada castraba os foros do “vello reino”, hoxe reducido a provincia.

E voltaron a enganar coas promesas de Amorebieta (1872), e máis tarde (¡Ollo! agora) co hoxe vixente Réxime de Concertos económicos daquel Cánovas, tristeiro protagonista da Lei Abolitoria de 1876, pactando coa oligarquía biscaíña, e decidindo o derrubo definitivo das vellas liberdades vascas.

Mais ningunha das Constitucións españolas –o amosan os enfrontamentos armados e as sucesivas eleccións no s. XIX- tivo o mínimo consenso entre os vascos dos 4 herrialdes.

A “LIBRE ADHESIÓN” dos vascos dunha e outra beira do Pirineu aos estados francés e español supuxo demasiado sangue; desde Noain até hoxe, pasando por machinadas, carlistadas, levantamientos en Zuberoa.....e coas máis recentes persecucións (fusilamientos, cárceres, estados de excepción, torturas, peches de periódicos, ilegalizacions de partidos....) desde o 36 ata o 77, e ata hoxe.

Confírmase aquela afirmación de Caro Baroja “o auténtico protagonista da historia vasca é a violencia”.

Sentímolo profundamente polos nosos irmáns, os traballadores españois e franceses, con quen nos une, non pertencer a unha mesma nación, mais si, estar sometidos aos mesmos centros de dominación.

Non semella que os que xestionan a continuidade da democracia franquista e teñen cruñado con Pacto de Estado o seu compromiso nacionalista español poidan habilitar saída algunha para o contencioso. Os últimos anos son un retorno progresivo ás orixes autoritarias, pretendendo atopar naquilo a súa identidade frustrada.

Porén ao tempo que Euskal Herria se perfila como causa da gran frustración española, a resposta dese estado está contribuíndo á pusilanimidade dos que solapan a súa morneza en máis de 100 anos de cumprimento da legalidade vixente.

Na marxe dos discursos contrapostos entre dirixentes do PNV que desorientan e rematarán desmotivando ao nacionalismo de base; xórdenos a dúbida historicamente xustificada.

Cremos a Ibarretxe ou a Urkullu, Ortúzar, Bilbao, Azkuna…?

Que hai tras do aparente pulso entre Madrid e Gasteiz?

Tras das experiencias de Lizarra Garazi e de Loyola non podemos anticipar ningún optimismo cos que se baixaron do tren cando se poñía en marcha. Moi posibelmente algúns sectores nacionalistas populares, e o propio lehendakari, estean dispostos a procurar a saída incluso na marxe das orientacións do seu partido. Pero este povo necesita seguridade, saber que esta última proposta do goberno de Lakua non é un amago máis de curto percorrido baixo a repetida desculpa do “non nos deixan”.

Non somos xuíces aprendices de deuses, somos unha parte en loita, e necesitamos analisar a actual conxuntura, procurar ver perspectivas esperanzadoras para Euskal Herria e loitar para facelas realidade.

E todo iso esíxenos ser libres, libres para ser universais, para sentir desde embaixo, cos de embaixo, para abrir novos camiños e sobre todo para non admitir imposicións lexislativas ou constitucionais de estados dominantes e estranos. En definitiva queremos ser libres.

Soamente cunha estratexia global se pode asumir dialecticamente este paso, como tal, na construción de Euskal Herria. Por iso nunca admitiremos a “falsa formulación ética” e consecuente condena reducionista dos “métodos violentos”sen antes confirmar que, “toda violencia nace da dominación” e sen expresar que a orixe e reprodución desta violencia é a raíz da formación social (Estado) en que vivimos.

Se nos poden facer 2 e mil preguntas. Nunca poderiamos pechar co noso silencio un só paso para a liberdade. Porén que non se nos volva a enganar, que se explique a cuestión desde o principio, que non se reduza o problema á negación dunha das partes, e que non se nos pregunte en van.

Nós tamén preguntamos: Están dispostos a seguir xunto ao pobo cando os poderes do estado respondan por todos os medios á palabra de Euskal Herria?

Komunistas de Euskal Herria-Euskal Herriko Komunistak.

En Euskal Herria a 25 de Xuño de 2008 [Voltar ao inicio desta nova]

O PCB POSICIONA POLA VIDA E CONTRA O CAPITAL

COMUNICADO DO PCB
1. Considerando que a Constituição federal de 1988 deliberou pela demarcação das terras indígenas.

2. Considerando que os povos indígenas têm direito à terra como parte essencial de sua forma de vida, de sua cultura e sua identidade, assim como, da mesma maneira que qualquer povo, tal direito implica em mudar seus costumes e buscar formas de convivência com outras culturas, preservando aquilo que lhes parecer fundamental e incorporando aquilo que considerem adequado.

3. O PCB (Partido Comunista Brasileiro) vem posicionar-se pela imediata demarcação da Reserva Raposa Serra do Sol de forma contínua como determina a lei.

4. O atraso da demarcação é revelador do caráter do atual governo, submisso aos interesses do grande capital, do agronegócio e dos setores financeiros. O fundo da questão em foco reside na qualidade do uso da terra como valor de uso fundamental à vida ou mercadoria a ser explorada com vista à mercantilização.

5. O grande problema da Amazônia é fundiário, sendo que mais de 75% das terras não têm titulação. Foi exatamente a ausência de uma política definida que permitiu a ocupação desordenada, o crescimento de uma pecuária de baixíssima produtividade (2 cabeças por hectare enquanto a média nacional é de 7), de uma extração de madeira que corresponde a 35% do PIB de Rondônia e do desenvolvimento desordenado da rizicultura, concentrada nas mãos de sete proprietários.

6. A reserva proposta possui 1,67 milhão de hectares e é habitada por aproximadamente 15 mil índios das etnias Macuxi, Tauarepang, Patamona, Ingarikó e Wapixana, que ocupam 152 aldeias. É fundamental propiciar as condições para que não se desarticule o modo de vida destes povos, inclusive permitindo que povos ainda não contatados possam escolher manter-se como estão. Por mais de vinte anos, considerando a aprovação da Constituição, estes povos esperam pela demarcação que, ao não se efetivar, criou vários problemas de ocupação irregular, inclusive a criação de um município dentro da reserva, estradas e várias iniciativas produtivas entre os povos originários e diversos tipos de interesses privados, desde pequenos agricultores, madeireiras, mineradoras e interesses do agronegócio incentivado pela expansão da fronteira agrícola.

7. A demarcação descontínua acaba por premiar aqueles que irregularmente realizaram a ocupação e inviabiliza a possibilidade da autonomia necessária para que os povos que ali se encontram busquem manter sua identidade cultural e sua forma de vida, condenando-os a uma inevitável incorporação forçada e subalterna na lógica da sociedade do capital, engrossando a massa de despossuídos e miseráveis.

8. Roraima tem aproximadamente 40 mil indígenas, o que corresponde a uma das maiores concentrações do Brasil. A questão se resume em decidir se será mais uma área de expansão do capital ou de respeito à vida e à preservação sócio-ambiental.

9. O PCB se posiciona pela vida e contra o capital e denuncia a intenção perversa de vincular a luta pela demarcação das terras indígenas como perda da soberania, uma vez que tal demarcação não implica na renúncia de qualquer direito sobre defesa de fronteiras ou riquezas minerais, mas sim no direito de os povos originários viverem e decidirem sobre seu futuro, incluindo a forma e a oportunidade de disporem daquilo que constitui seu patrimônio. O que fere os interesses de nosso país e dos trabalhadores é o papel do latifúndio e do agronegócio em áreas de fronteira, ligados à contravenção, à extração ilegal de madeira, ao desmatamento indiscriminado e ao saque das riquezas minerais pelas transnacionais.

10. É fundamental que os povos indígenas se mobilizem e busquem formas de auto-organização, contanto, quando for o caso, com apoio de organizações idôneas e reconhecidamente sérias que respeitem sua autonomia e forma de vida e negando a perversa influência de ONGs que, sob o manto de organizações não governamentais, servem de meio para pregações religiosas e outros objetivos escusos, como a biopirataria, que desarticulam as culturas e identidades locais facilitando a incorporação subordinada a uma sociedade que os quer destruir e condenar à miséria e à fome.

11. A solução estrutural para o problema da Amazônia e das nações indígenas é a demarcação das terras indígenas, uma política indigenista de suporte e apoio em tudo que for necessário para uma vida digna àqueles povos, para a manutenção das suas formas tradicionais de vida e o oferecimento de serviços essenciais de saúde, educação e outros. Mas tais ações devem necessariamente ser combinadas com uma reforma agrária sob controle popular, assim como uma nova política agrícola voltada à vida e não ao lucro, uma política de autosustentação ecológica que trate o patrimônio ambiental como recurso indispensável à vida e não matéria prima para o lucro privado das corporações capitalistas.

12. Por tudo isso, a luta das etnias Macuxi, Tauarepang, Patamona, Ingarikó e Wapixana é a nossa luta e de todos aqueles que lutam contra o capital e por uma sociedade socialista.

PARTIDO COMUNISTA BRASILEIRO - PCB

JUNHO DE 2008 [Voltar ao inicio desta nova]