FIDEL:"NON TERÁN XAMÁIS A CUBA"

FIDEL CASTRO RUZ
18 de xuño de 2007

Espero que ninguén diga que arremeto gratuitamente contra Bush. Comprenderán sen dúbidas as miñas razóns para criticar duramente a súa política.
Robert Woodward é un xornalista e escritor norteamericano que se fixo famoso pola serie de artigos publicados no Washington Post subscritos por el e Carl Bernstein, e que finalmente conduciron á investigación e renuncia de Nixon. É autor e coautor de dez best-sellers. Coa súa temibel pluma consegue arrincar confesións do entrevistado. No seu libro Estado de Negación, afirma que o 18 de xuño do 2003, a tres meses de iniciada a guerra de Iraq, saíndo do seu despacho na Casa Branca despois dunha importante reunión, Bush dá unhas palmadiñas no ombreiro de Jay Garner, e dille:
—"Oes, Jay, queres facer o de Irán?
—"Señor, xa os rapaces e máis eu falamos sobre o tema e queremos esperar por Cuba. Pensamos que o ron e os tabacos son mellores. As mulleres son máis belas."
Bush respondeu: "Teralo. Terás a Cuba."

A Bush o traicionouno o subconsciente. Era o que pensaba desde que declarou o que debían esperar decenas de escuros recunchos onde Cuba ocupa un lugar especial.
Garner, un xeneral de tres estrelas recén retirado ao que nomeara Xefe da Oficina de Planificación para a Posguerra en Iraq, creada por unha Directiva Presidencial de Seguridade Nacional secreta, era considerado por Bush un home excepcional para levar a cabo a súa estratexia bélica. Designado para o cargo o 20 de xaneiro do 2003, foi substituído o 11 de maio dese mesmo ano a pedimento de Rumsfeld. Non tivo o valor de explicarlle a Bush as súas fortes discrepancias sobre a estratexia seguida en Iraq. Pensaba noutro con idéntico propósito. Nas últimas semanas miles de infantes de mariña e un grupo de portaavions norteamericanos, coas súas forzas navais de apoio, estiveron maniobrando no Golfo Pérsico a poucas millas do territorio iraniano, en espera de ordes.

O noso povo está a piques de cumprir 50 anos de cruel bloqueo; milleiros dos seus fillos morreron ou foron mutilados como consecuencia da guerra sucia contra Cuba, único país do mundo ao que se aplica unha Lei de Axuste que premia a emigración ilegal, outra causa de morte de cidadáns cubanos, incluídos mulleres e nenos; perdeu fai máis de 15 anos os seus principais mercados e fontes de subministración de alimentos, enerxía, maquinarias, materias primas, financiamientos a longo prazo e baixo interese.
Primeiro caeu o campo socialista e case de contado a URSS, esgazada anaco a anaco. O imperio arreciou e internacionalizou o bloqueo; as proteínas e calorías, bastante ben distribuídas a pesar das nosas deficiencias, reducíronse aproximadamente un 40 por cento; viñeron enfermidades como a neuritis óptica e outras; a escaseza de medicamentos, igualmente bloqueados, xeneralizouse: só como obra caritativa podían entrar, para desmoralizarnos; estes, pola súa vez, convertíanse en fonte de compravenda e negocios ilícitos.
Sobreveu inevitablemente o período especial, que foi a suma de todas as consecuencias da agresión e as medidas desesperadas que nos obrigou a tomar, potenciado o conxunto de accións nocivas polo colosal aparello propagandístico do imperio. Todos esperaban, uns con tristura, outros con xúbilo oligárquico, o derrubo da Revolución cubana.
Moito dano fixo á conciencia social o acceso ás divisas convertibles, en maior ou menor volume, polas desigualdades e debilidades ideolóxicas que creou.
Ao longo de toda a súa vida a Revolución instruiu ao povo, formou centos de miles de mestres, médicos, científicos, intelectuais, artistas, informáticos e outros profesionais universitarios e posgraduados en decenas de carreiras. Esa riqueza atesorada permitiu reducir a mortalidade infantil a mínimos non imaxinables nun país do Terceiro Mundo e elevar as perspectivas de vida e o promedio de coñecemento da poboación a niveis de noveno grao.
A Revolución Bolivariana de Venezuela, ao ofrecer a Cuba petróleo con facilidades de pagamento cando o prezo deste subía vertixinosamente, significou un alivio importante e abriu novas posibilidades, xa que o noso país comezaba a producir a súa propia enerxía en cifras crecentes.
Desde anos antes, o imperio, preocupado polos seus intereses nese país, xa tiña planeado liquidar aquela revolución, o que tentou en abril do 2002 e tentará de novo cantas veces poida, para o cal preparan a súa resistencia os revolucionarios bolivarianos.
Entre tanto, Bush arreciou os seus plans de ocupar Cuba, ao extremo de proclamar leis e un goberno interventor para instalar unha administración imperial directa.
A partir dos privilexios concedidos a Estados Unidos en Bretton Woods e estáfaa de Nixon ao eliminar o patrón ouro que poñía límite á emisión de billetes, o imperio comprou e pagou con papeis decenas de millóns de millóns de dólares, cifras de máis de doce algarismos. Con iso mantivo o seu insostible economía. Gran parte das reservas mundiais en divisas están constituídas por bonos da Tesourería e billetes norteamericanos. Xa que logo, moitos non desexan unha crise do dólar como a de 1929, que convertería en auga eses papeis. O valor en ouro dun dólar é hoxe, polo menos, dezaoito veces menor que o que tiña nos anos de Nixon. O mesmo ocorre co valor das reservas nesa moeda.
Eses papeis sostiveron o seu escaso valor actual sobre a base de de que con eles adquirir fabulosas cantidades de armas modernas, cada vez máis caras, que nada producen. Estados Unidos exporta máis armas que o resto do mundo. Con eses mesmos papeis o imperio desenvolveu os máis sofisticados e mortíferos sistemas de armas de destrución masiva, coas que sostén a súa tiranía mundial.
Tal poder permítelle impoñer a idea de converter os alimentos en combustibeis e facer cachiza calquera iniciativa e compromiso para evitar o quecemento global, que se acelera visibelmente.
Fame e sede, ciclóns máis violentos e invasións do mar é o que sufrirán tirios e troyanos, como froitos da política imperial. O respiro para a humanidade, que oferece unha esperanza á supervivencia da especie, está nun drástico aforro de enerxía, do cal non se preocupa en absoluto a sociedade consumista dos países ricos.
Cuba continuará desenvolvendo e perfeccionando a capacidade combativa do seu pobo, incluída a nosa modesta pero activa e eficiente industria de armas defensivas, que multiplica a capacidade de enfrontar ao invasor dondequeira que se atope, posúa as armas que posúa. Continuaremos adquirindo o material necesario e as bocas de lume pertinentes, aínda que non medrase o famoso Produto Interno Bruto do capitalismo, que tantas cousas inclúe, como o valor das privatizacións, as drogas, os servizos sexuais, a publicidade, e tantas que exclúe, como os servizos de educación e saúde gratuítos para todos os cidadáns.
Dun ano para outro o nivel de vida pode elevarse se incrementan os coñecementos, o amor propio e a dignidade dunha vila. Abonda con que a dilapidación se reduza e a economía medre. A pesar de todo, iremos medrando o necesario e o posibel.
«A liberdade costa moi cara, e é necesario, ou resignarse a vivir sen ela, ou decidirse a comprala polo seu prezo», dixo Martí.
«Quen intente apropiarse de Cuba recollerá o po do seu chan anegado en sangue, se non perece na loita», proclamou Maceo.
Non somos os primeiros revolucionarios en pensar así! E non seremos os últimos!
Un home pode ser comprado, nunca unha vila.
Durante moitos anos puiden sobrevivir, por azar, á máquina de matar do imperio. Pronto se cumprirá un ano desde que enfermei e, cando estaba entre a vida e a morte, expresei na Proclama do 31 de xullo do 2006: «Non albergo a menor dúbida de que o noso pobo e a nosa Revolución loitarán ata a última gota de sangue».
Non o dubide vostede tampouco, señor Bush!
Asegúrolle que non terán xamais a Cuba!
(Voltar ao inicio desta nova)