Compañeiro Raúl, Compañeiros do Partido e o Goberno, Familiares do Che e demais combatentes internacionalistas caídos en Bolivia, Combatentes da Revolución, Villaclareños, compatriotas:
Pasaron xa 40 anos a partir da caída gloriosa do Che e os seus irmáns de loita en Bolivia, e 10 anos desde aquelas xornadas memorables en que todo o pobo de Cuba, e en particular os fillos desta heroica cidade, recibimos e depositamos neste monumento os restos dos guerrilleiros caídos.
A nosa Patria, no 1997, atravesaba aínda circunstancias moi difíciles do Período Especial, moitas das cales, ou as súas secuelas, persisten hoxe, porque non se poden eliminar a curto prazo, e Fidel, desde este mesmo miradoiro, ao concluír aquel acto, dicíanos que tiñamos que recibir ao Che e aos seus compañeiros como a un destacamento de reforzo, como combatentes que viñan a fortalecer a nosa moral, a nosa conciencia, a nosa determinación de vencer calquera obstáculo, e a sumarse co seu exemplo á batalla colosal en que estaba enfrascada a Revolución.
Fidel, coa súa capacidade para ver mellor e máis lonxe, estábanos advertindo entón que se abría por diante un esforzo longo e difícil, e que as ideas do Che, o legado dos seus compañeiros, non eran unha páxina da historia que deixabamos atrás, senón un elemento vivo que debía estar presente nas nosas tarefas actuais, en cada paso que damos, en cada posición que adoptamos.
Cambiou o escenario que o Comandante en Xefe divisaba fai unha década?
Vivimos acaso hoxe unhas circunstancias moi diferentes nas, que por acaso, xa aquelas palabras perderon actualidade?
Esas son as primeiras preguntas que como revolucionarios leais e sinceros debemos facernos neste día tan cheo de historia, tan cheo de recordos, que se asocia na nosa mente á figura entrañable e extraordinaria do Che e a aquel grupo selecto de veteranos do Exército Rebelde, que unidos a loitadores bolivianos, peruanos, e á arxentina-alemá Tamara Bunke "Tania a Guerrilleira", protagonizaron un dos capítulos máis heroicos da historia deste continente.
A resposta é que non, que todo o previsto por Fidel, todo o que el nos pedía, non só se mantén aínda, senón que novas circunstancias xurdiron para complicar e tornar moito máis difícil e perigoso aínda o panorama.
NON É ESTA A HORA DE DERROTISMOS, NIN DE OPORTUNISMOS NIN DE ESPERAR A QUE VEÑA ALGUÉN A PERDOARNOS A VIDA
No 1997 non tiñamos na Casa Branca a Bush e á súa camarilla fascista rabiosamente anticubana.
Non ocorreran os acontecementos do 11 de setembro e a xustificación patriotera que eles brindaron para que o Goberno de Estados Unidos declarase a ameaza de guerra sorpresiva e preventiva contra 60 ou máis escuros recunchos do planeta.
Non se disparára aos niveis actuais a tola escalada dos prezos do petróleo, que encarece os prezos de alimentos e mercancías de todo tipo, e virtualmente arrasa coas economías dos países máis febles.
Non xurdira o nefasto proxecto dos biocombustibles e o impacto que este trae para países que, como o noso, teñen unha alta dependencia das importacións de alimentos.
Tiñamos a política hostil de Washington, e esta non deixou de recrudecerse un só instante nestes 10 anos.
Tiñamos o bloqueo, e este non deixou de facerse máis intenso e máis cruel cada día neste período.
Tiñamos a guerra ideolóxica e psicolóxica, e o imperio nestes anos non fixo outra cousa que tratar de refinala para penetrar e desarmar moralmente a nosa causa.
Tiñamos as leis Torricelli e Helms-Burton, e elas non só non foron suprimidas senón fortalecidas con novas emendas, campañas e medidas.
Tiñamos un mundo xa complexo, inestabel, ingobernabel, pero hoxe temos ademais un mundo en guerra, con Iraq e Afganistán como escenarios do intervencionismo máis descarado e o xenocidio máis brutal.
O goberno de Estados Unidos, en alianza coa mafia batistiana e terrorista, non renuncia á súa política teimuda de destruír a Revolución, esmagar a independencia da nosa nación, implantar un réxime de tipo colonial en Cuba, e para acadar eses obxectivos esgrime un abano de medidas no que non faltan os plans de continxencia de tipo militar. Altos funcionarios da administración Bush declararon públicamente que non tolerarán unha transición revolucionaria en Cuba, aínda que non puideron nin poderán crear as premisas que puidesen servirlles como pretexto para lanzar semellante aventura.
A nosa defensa é hoxe máis forte, está máis alerta que nunca, e o país non escatima nin escatimará os recursos materiais e humanos que requira seu constante elevamento.
Se esas son as circunstancias, non é esta a hora de derrotismos, nin de oportunismos nin de esperar a que veña alguén a perdoarnos a vida.
Se somos os revolucionarios cubanos que somos, os que temos resistido xeonllo en terra a doce administracións iankis, os que rexeitamos e derrotamos aos exércitos do Apartheid, o noso único deber é loitar, traballar con intelixencia e tesón para vencer as dificultades e seguir adiante.
ESTAMOS NUNHA HORA DE COMBATE, E ESTA TEN QUE SER POLO TANTO A HORA DO CHE, A HORA DE CAMILO, A HORA DE TODOS OS QUE CIMENTARON CO SEU SACRIFICIO O DURO CAMIÑO DA REVOLUCIÓN
Fai 10 anos non sufriramos o duro golpe da enfermidade de Fidel, o noso guía, o xefe capaz de atender ao mesmo tempo un cúmulo enorme de tarefas. El hoxe recupérase e desenvolve un papel insubstituibel de orientación coa súa experiencia e as súas ideas. Pero perante esta situación, como el mesmo reclamou na súa Proclama, o noso único deber é unirnos máis, traballar mellor e redobrar xunto a Raúl e ao Partido todos os esforzos que temos perante nós.
Estamos nunha hora de combate, e esta ten que ser polo tanto a hora do Che, a hora de Camilo, a hora de todos os que cimentaron co seu sacrificio o duro camiño da Revolución.
Nas Reflexións de Fidel, e no discurso de Raúl o pasado 26 de Xullo, están as claves do que podemos e debemos facer.
Todo o país é nestes días un fervedoiro de ideas. Debátense moitos temas. As formulacións do Comandante en Xefe e o sinalado por Raúl en Camagüey estimularon un amplo intercambio no seo do Partido, dos colectivos de traballadores, de todas as nosas organizacións políticas, de masas, xuvenís e estudiantís.
O que estas discusións abertas e francas poden darnos como saldo principal é unha maior comprensión dos problemas, a procura colectiva de solucións, que non poderán ser nunca máxicas, que teñen que basearse no traballo, na capacidade do país para xerar recursos, e que tampouco poden ignorar o bloqueo, os seus custes e as posibilidades reais que este nos deixa.
O que esperamos deste debate é que nos axude a romper coa inercia, o dogmatismo e o estilo burocrático, a desenvolver o enfoque creador, a liberar onde estean trabadas as forzas produtivas e a lograr que nos afagamo a revisar e actualizar criticamente as fórmulas que aplicamos na economía e nas distintas esferas da nosa vida, para que elas se correspondan coas realidades cambiantes do país e do mundo.
Os problemas resólvense con ideas, con organización, con conciencia, pero tamén con recursos. Todo non se poderá facer dunha vez. Todas as necesidades que se expoñan non poderán ser resoltas de forma inmediata ou simultánea.
A DISCUSIÓN É ABERTA, E OS REVOLUCIONARIOS, COMO NOS ENSINÓU O CHE CO SEU EXEMPLO, TEMOS QUE DISCUTIR ABERTAMENTE
A nosa axenda é facer canto resulte sensato e posibel, eliminar o que sexa absurdo, consolidar cada logro, asegurar cada día e maila plena soberanía do país, o socialismo como fundamento da independencia, e o desenvolvemento material e moral que sirva de base ao benestar, a xustiza e a dignidade a que é acredor o noso pobo, e que xamais poderían sequera concebirse baixo as regras do neoliberalismo nin moito menos baixo bota ianki.
Hai unha axenda revolucionaria, pero seriamos inxenuos se non vísemos que o inimigo trata desesperadamente de introducir a súa propia axenda nesta discusión e, en xeral, en todo o tema cubano.
Hai quen de modo consciente ou inconsciente estimulan o desalento, promoven teorías peregrinas para a solución de complexos problemas económicos e, peor aínda, crean a ilusión de que o conflito histórico entre Cuba e Estados Unidos poida resolverse pola vía das concesións unilaterais ou a espera de favores.
Habería que lembrarlles a algúns que disque teñen poca memoria que, ao longo de douscentos anos, e sobre todo a partir de 1959, sempre as accións que crearon ese conflito, ou agudizárono, proviñeron das ambicións e o afán de dominación da clase gobernante de Estados Unidos, e nunca das aspiracións lexítimas de independencia e liberdade do pobo cubano.
Non houbo unha soa ocasión en que a moral, a verdade e a xustiza estivesen daquela beira, senón do noso, como hoxe o voltan a estar no caso dos 5 heroicos compatriotas condenados por combater o terrorismo dentro dos propios Estados Unidos.
A discusión é aberta, e os revolucionarios, como nos ensinóu o Che co seu exemplo, temos que discutir abertamente.
Revolución socialista ou caricatura de revolución, dixo o Che nun dos seus traballos, e sinalou dese modo que na nosa época, fronte ao poder do imperio, non hai outra alternativa posible. A Revolución témola que facer en loita a morte contra o imperialismo, a partir do primeiro momento, expresoulle a un compañeiro co que discutía nos últimos meses da loita insurreccional. Loitar contra o imperialismo dondequiera que estea, foi a mensaxe a Fidel na súa carta de despedida. Non darlle ao imperialismo nin un “tantito” así, é outra de súas máis coñecidas advertencias.
Esa claridade política, esa intransixencia, é o primeiro que todos debésemos lembrar cada día, aínda que o cortés non quita o valente nin renunciemos por iso á posibilidade do diálogo, se un día aparecen nese país gobernantes máis realistas. E resumir esa actitude, para agora e para sempre, na frase de Fidel: Xamais terán a Cuba!
UN PARTIDO DE PENSAMENTO CREADOR, UNIDADE COMBATIVA E CAPACIDADE DE ACCIÓN: ESE É O PARTIDO DO CHE!
O Che ten que estar no noso esforzo sostido, incansabel, capaz, dirixido a lograr que a empresa socialista, sobre todo aquela que abarca ás grandes medios produtivos e de servizos do país, acade os niveis de eficiencia e xestión que necesitamos.
O Che e o seu sentido práctico, antidogmático, teñen que axudarnos a seguir buscando solucións socialistas, ou compatibeis co socialismo, para promover a produción de alimentos, o emprego máximo do fondo de terras, todas as fórmulas sensatas que se poidan atopar para a provisión, a comercialización, a seguranza dos recursos produtivos, nas condicións en que os elevados prezos internacionais de importación converten á agricultura nun factor clave para o balance da economía.
O Che ten que estar no empeño por devolver á condición de cadro a xerarquía moral, a autoridade política e administrativa, a capacidade de decisión técnica e as condicións humanas que convértano en espiña dorsal da Revolución.
O internacionalismo exprésase hoxe de novas formas, non xa que logo menos xenerosas, valentes e meritorias que as que tiveron lugar noutras épocas. Esa política non é dar o que nos sobra, senón compartir o moito ou o pouco que teñamos con aqueles que o necesitan máis que nós. Nela fórxanse os valores e os principios que definen o perfil da nosa sociedade. Non renunciamos nin renunciaremos nunca ao ideal comunista. Non temos a menor dúbida de que o noso camiño ao futuro non está en alentar egoísmos, desigualdades inxustificadas ou mesquindades. Ese é o camiño do capitalismo, que non ten futuro.
Seguir o exemplo do Che, inspirarnos no seu espírito revolucionario, compenetrarnos a fondo coas súas ideas, significa hoxe mirar para diante.
Un Partido de pensamento creador, unidade combativa e capacidade de acción: ese é o Partido do Che!
Unha Mocidade que sexa arxila fundamental da nosa obra, promesa de futuro e realidade presente: esa é a Mocidade que quería o Che!
Combatentes que non baixan a garda nin deixan de prepararse un só día para a defensa e a seguridade do país: ese é o exército do Che!
Un pobo sempre con Fidel; Fidel sempre no corazón e na vontade de loita do noso pobo: esa foi onte, é hoxe e será para todos os tempos a Revolución do Che!
Gloria eterna ao Guerrilleiro Heroico e aos seus compañeiros de batalla!
Vivan a Revolución e o Internacionalismo! Vivan Fidel e Raúl!
ATÉ A VICTORIA SIEMPRE! PATRIA OU MORTE! VENCEREMOS!
