Chámase Concepción Martín (Conchita para os amigos, Connie en versión anglosaxona. Nasceu en Santiago de Compostela e criouse en Vigo, ten 63 anos e leva 25 apostada nunha beirarrúa fronte á Casa Branca. A súa manifestación vixilia non decaeu desde 1981 até a actualidade. Durante este período pasaron polo Despacho Oval catro presidentes: Ronal Reagan, George Bush, Bill Clinton e George W. Bush.E cal é o motivo que levou a Concepción a esta protesta sen fin? En realidade, son moitos. Conchita emprendeu seu vigilia por un asunto persoal, mais co tempo foi abrazando o credo dos activistas mobilizados contra a carreira armamentística.
-A historia de Concepción ten a súa orixe na odisea que lle supuxo a separación do seu marido italoamericano cando aínda non cumprira os 30 anos. Tra-lo seu tormentoso divorcio, un tribunal dictaminou que a custodia da única filla debía ser para o pai, o que frustou os plans de Conchita, que pretendía voltar coa nena á súa terra. Porreen, non abdicou: recorreu a organizacións defensorasde os dereitos humans, visitou despachos e administracións de toda pelaxe en Nova York e Washington; apelou inclusivamente ao ministerio español de Asuntos Exteriores... Todo foi en van.
Por iso decideu, no 1981, plantarse diante de A Casa Branca para expresar o seu rexeitamento por "a corrupción e a inxustiza do sistema social norteamericano". Foi entón cando se sumou a Thomas Doubting, un activista que iniciara dous meses antes un protesto contra a proliferación de armas nucleares.
-Ao igual que Concepción, Thomas non se deu por vencido no seu protesto permanente.
Concepción vive na interperie. Subsiste a base de esmolas e donativos efectuados por simpatizantes das súas causas. Tamén vende pequenas pedras pintadas nas que expresa as causas que a moven a continuar coa súa vixilia.
-A súa actitude crítica tamén lle trouxo a correspondente doses de acritude das autoridades. Un dos momentos máis complicados da vixilia sen fin de Concepción tivo lugar o 8 de decembro de 1982. Ese día, a policía disparou e matou ao activista anti-nuclear Norman Mayer, que ameazara con facer voar polos aires o monumento ao primeiro presidente dos Estados Unidos, George Washington.
Para Conchita, os enfrontamentos cos axentes non chegaron tan lonxe, aínda que si padece o seu acoso. Prohibíronlle durmir nun saco de durmir ou colocar cadeiras na beirarrúa; incluso chegaron a estipular unhas medidas máximas para as súas faixas de denuncia e unha determinada distancia de separación de Thomas, o seu compañeiro de fatigas. Tamén denunciou ameazas policiais.Todos os presidentes que pasaron pola Casa Branca desde 1981 trataron de desfacerse da súa incómoda presenza. Mais Conchita resistiuno todo, conservando lucidez sobre o contido das súas denuncias e sobre a identidade do inimigo, como revela a súa resposta ao xornalista do Washington Park Times que lle preguntou nunha ocasión se non temía os eventuais perigos nocturnos en Lafayette Park, coa presenza dalgún individuo indesexabel. Ela sinalou co dedo a residencia oficial do presidente: "O MÁIS PERIGOSO ESTÁ AÍ DENTRO. ESA É A VERDADEIRA AMEAZA". [Voltar ao inicio desta nova]
