PRÓXIMOS ACTOS COA PROFESORA CUBANA BETSY ANAYA EN COMPOSTELA E VIGO

Na foto: a profesora Betsy Anaya

A compañeira Betsy Anaya Cruz profesora de Historia Económica de Cuba, falará o 6 de novembro, ás 19:30 horas, na Galeria Sargadelos de Santiago de Compostela, sobre “Os novos retos da economía cubana”. No dia seguinte, venres 7, tamén ás 19.30, intervirá na Casa do Libro de Vigo, rúa Velázquez Moreno 27.
A profesora Anaya ven a Galiza convidada pola Asociación de Amizade Galego-Cubana “Francisco Villamil”, entidade que organiza estes actos en colaboración co Consulado de Cuba en Galiza.

A visita da economista cubana chega no intre en que os gobernos da UE resolven seguir o exemplo do executivo norteamericano e traspasar axudas billonarias de capital público ás institucións privadas de préstamo para apuntalar a desfeita producida pola especulación e a utilización arrogante das institucións internacionais de crédito e fomento económico a prol da privatización e a acumulación de capital. De feito, dende o Banco Mundial e o Fondo Monetario Internacional non aforran dende os tempos de Ronald Reagan descalificativos para as políticas de intervención pública e de construcción dun modelo económico ao servizo de toda da sociedade coma a que exemplarmente segue Cuba.

Manifestacións en toda a UE preguntan aos gobernos por que hai que pagar con diñeiro público os abusos privados. Asi quedaba de manifesto na marcha que ven de celebrarase en Roma na que aparecían referencias recoñecidas a dignidade e a coerencia exemplar de Cuba que serve nestas horas de referencia para a Nosa América e para un vello continente decepcionado e frustrado pola economía de casino.

ALGÚNS DOS SEUS DATOS BIOGRÁFICOS:
Betsy Anaya Cruz é experta en economia internacional comparada con experiencia protagonista en varias edicións do “Encuentro Internacional de Globalización y Problemas del Desarrollo”, celebrados na Habana, así como noutras convocatorias públicas do Centro de Estudos Económicos de Cuba, a Faculdade de Economía, o Instituto Nacional de Investigación e o Centro de Estudos Demográficos. Ten impartido cursos de Historia Económica de Cuba, Pensamiento Económico Cubano e Contabilidade, na Faculdade de Económicas da Habana e realizou investigacións relacionadas coa saúde pública, a demografía económica e a producción agropecuaria de Cuba.

Licenciada en Economía Global pola Universidade de La Habana en xuño de 2004. Dende ese ano traballou como adestrada no Centro de Estudos da Economía Cubana (CEEC) e en 2007 recibiu a categoría de Profesora Instructora no mesmo centro.
Ten varias publicacións sobre o tema como "Política Social en Cuba: nuevo enfoque y programas recientes", "La Salud en Cuba: avances y retos actuales", "Población y Economía en la Cuba actual" ou "Destinos de la producción agropecuaria en Cuba e o seu impacto no acceso al consumo aparente", todos en coautoría coa súa titora.Cursou recentemente o Mestrado en Economía con Mención en Política Económica, da Facultade de Economía da Universidade de La Habana, recibindo o título académico de Master en Ciencias Económicas en marzo de 2008.

Participou en varias edicións do "Encuentro Internacional de Globalización y Problemas del Desarrollo", celebrados na Habana, así como noutros eventos organizados polo CEEC, a Facultade de Economía e outros centros de investigación cubanos como o Instituto Nacional de Investigaciones Económicas e o Centro de Estudios Demográficos e é membro da Asociación Nacional de Economistas de Cuba (ANEC).
[Voltar ao inicio desta nova]

MANIFESTO POLOS CINCO

Manifesto en favor dos cinco elaborado pola Asociación de Amizade Galego-Cubana "Francisco Villamil":

En xuño de 1998, despois duns atentados con bombas contra os intereses e a cidadanía cubanos, unha delegación do FBI viaxou á illa caribeña, recibindo unha ampla documentación sobre as actuacións destes grupúsculos fascistas. A reacción de Washington foi rotunda: cinco cubanos foron arrestados o 12 de setembro do mesmo ano, por pertencer a unha rede de espionaxe, mentras que os terroristas seguen en liberdade no sur de Florida. Os cinco mozos son: Gerardo Hernández, Ramón Labañino, Antonio Guerrero, Fernando González e René González.

Durante 17 meses estiveron en celas de illamento, contra do que di a lei, que establece un máximo de sesenta días.

O enxuizamento penal incumpriu a Constitución norteamericana, que estipula que os acusados teñen dereito a un xuizo regular e a un xurado imparcial, dúas condicións que non se daban en Miami, polo seu ambiente de aversión antirrevolucionario e a campaña de prensa contra os cinco, que os sentenciaba antes de xuizo.

Deste xeito, os veredictos de culpabilidade emitidos en xuño de 2001, que os consideraba culpabeis, e de decembro do mesmo ano, no que se dictaban sentencias, resultaron demoledores.

Gerardo foi condenado a dúas cadeas perpetuas, máis quince anos de privación de liberdade. Ramón a cadea perpetua, máis 18 anos. Antonio a cadea perpetua, máis dez anos. Fernando a 19 anos. René a 15. As acusacións van de conspiración contra Estados Unidos, común nos cinco, ata asasinato en primeiro grao, espionaxe, identidade falsa e non rexistrarse coma axente estranxeiro. Foi un xuizo claramente político.

Non hai que esquecer o contexto que vive Cuba, que durante catro décadas viuse sometida a todo tipo de atentados contra a súa poboación, os cultivos, a súa economía e, en definitiva, contra da súa soberanía. Os cinco infiltráronse en organizacións contrarrevolucionarias, informando ao goberno cubano dos plans criminais que preparaban eses grupos dende territorio estadounidense. Máis de tres mil persoas morreron en Cuba, víctimas destas accións. Cuba ten o dereito de se defender. En ningún momento interesou conspirar contra a seguridade dos EE.UU.

Os cinco compañeiros están encadeados nas condicións máis duras, sen contacto entre eles e con moitas dificultades para recibir visitas.

Por todo isto as organizacións e particulares abaixo asinantes facemos un chamamento ao pronunciamento público a prol da súa liberdade por parte das institucións, asociacións e grupos sociais para crear un estado de opinión que saque do ocultamento á situación dos cinco e que presione de distintos xeitos á administración estadounidense para conquerir a súa liberación [Voltar ao inicio desta nova]

COMUNICADO DA UNION DE MULLERES PALESTINAS CON MOTIVO DO FALECEMENTO DE MAHA NASSAR

"Defunción dunha líder nacional progresista loitadora e compañeira Maha Nassar…unha estrella brillante no ceo de Palestina".

Os Comités da Muller Palestina anuncian o tristeiro falecemento da súa presidenta Maha Nassar (Um Wadie), líder e loitadora progresista ata os seus últimos días, o dia10 de Outubro de 2008 aos 54 anos de idade.

Coa perda da nosa presidenta Maha Nassar, o povo palestino e o movemento nacional de mulleres perde pola súa vez a unha loitadora exemplar, das primeiras resistentes, guevarista, de izquerdas, das primeiras filas. Salientou pola súa dedicación completa polas causas das pobres, pola súa fe absoluta pola consecución dos dereitos da muller e a igualdade, e todo iso a pesar das grandes dificultades, que nunca lle fixeron decaer no seu empeño nin nas peores das circunstancias.

Os seus actos sempre precederon as súas palabras, igual que Shadiyah Abu Ghazaleh ou Dalala Almagrebi, e todas as mártires de Palestina. Polo seu empeño en facer realidade as súas aspiracións foi unha loitadora empedernida; unha loitadora que non só ergueu a súa voz senón que resistiu en todas as circunstancias…

Durante a Primeira e Segunda Intifadas, o povo Palestino puido coñecela á cabeza das fileiras da resistencia en contra da ocupación ao tempo que loitadora incansabel polos dereitos da muller. Mesmo durante a súa doenza, non deixou de loitar para conseguir os fins de liberdade do seu pobo, por que non fose en van o derramamento de sangue dos mártires da causa palestina, a causa da liberdade, a igualdade, o retorno e o dereito de autodeterminación do seu pobo.

Deíxanos Maha, e nós nos Comités da Muller Palestina e no Movemento da Muller Palestina sentimos o seu permanente forza, a súa alma revolucionaria e guevarista. Aferrámonos ao sentimento xeral de que a forza persoal de Um Wadie vai quedar viva entre nós, con eses grandes principios que a distinguiron durante toda a súa vida; pola súa grande e profunda fe na xusteza da nosa causa nacional, pola súa dedicación incondicional como a nosa Presidenta.

Deíxanos unha estrela luminosa do ceo da nosa nación. Da consagración á unidade do noso pobo, os palestinos e palestinas perderon a unha muller que fixo todo o posibel para rematar coa división interna palestina e devolver a unidade de todo o noso povo.

* A nosa camarada Maha Nassar naceu na cidade de Xerusalén o 10 de Xuño de 1954, despois de que o seu pai fuxise do povoado de Alqatmon en Xerusalén oeste e por mor da Nakba de 1948.

* Estudou na escola Khaula Alazur para mozas de Xerusalén, despois na facultade do Umah, e máis tarde no Maamuniyah e a escola de bacharel de Ramallah. E como voluntaria, estivo traballando no orfanato Ortodoxo da Caridade en Alezariyah.

Estudou máis tarde na Universidade de Birzeit a especialidade de física, sendo das alumnas máis salientadas no establecemento da organización da Fronte Popular na mesma Universidade, participando no estabelecemento do primeiro Comité de Traballo Voluntario da Universidade, así como nas eleccións de 1974, sendo secretaria do Consello Estudiantil.

* Traballou como profesora de física no colexio Raja Alinjiliyah Alluziriyah até a súa demisión e dedicación completa para a causa das mulleres, obtendo a titulación de Máster en Estudos da Muller.

* Foi arrestada en diversas ocasións polas autoridades de ocupación, estando aínda cursando estudios universitarios así como posteriormente, sen decaer no seu activismo nacional. Así como estivo en diversas ocasións baixo obrigado arresto domiciliario.

* Estivo no establecemento da Unión de Comités da Muller Palestina no ano 1980 e foi elixida como a súa Presidenta no ano 1994, sendo reelixida dúas veces máis.

* Participou na formación do Consello da Muller Superior, como membro adxunto á Intifada de 1987.

* A nosa camarada Maha Nassar colaborou no alzamento da voz palestina a por meio das súas amplas e salientadas relacións coas forzas liberadoras e progresistas doutras partes do mundo, conseguindo o premio “Pasionaria” por toda unha vida adicada á loita da muller progresista.

Salientou a nosa camarada polas súas iniciativas, polo súa grande capacidade de resistencia, de loita, mais tamén pola súa gran humildade e o seu específico compromiso cos principios máis sublimes a favor da muller.

* Así mesmo, foi membro do corpo administrativo da Unión de Comités da Muller Palestina.

* Estaba casada e era nai de catro fillos.

Para ti a gloria, compañeira e camarada, para nós a túa inmortalidade porque seguirás presente, sempre, entre nós e a nosa revolución.

Union de Comités da Muller Palestina

10 de Outubro de 2008 [Voltar á páxina de inicio]

REMATAR DE VEZ COA POLÍTICA DE ASASINATOS DE ISRAEL!

Chamamento da Fronte Popular de Liberación de Palestina

Fonte: FPLP [Traducido polo PCPG]

No sétimo aniversario do asasinato do camarada e líder Abú Alí Mustafá por un mísil dos ocupantes fabricado en EEUU e disparado desde un helicóptero tamén fabricado en EEUU a través da fiestra da seu escritorio en Ramallah, o Estado sionista continúa levando a cabo a súa política de asasinatos, unha política que reflicte e forma parte do carácter básico dese estado, un estado colonial determinado a erradicar, desahuciar e intentar destruír ao povo palestino e o seu movemento nacional por todos os meios.

Esta política de asasinatos roubounos a moitos dos nosos máis distinguidos líderes - desde líderes políticos a sindicalistas e líderes obreiros ou escritores e axentes culturais exemplares- así como por centos dos nosos activistas comunitarios, líderes locais, novos, bravos combatentes ou dirixentes estudantís. Son fillos e fillas do pobo palestino que foron obxectivos das mortais balas e mísiles ocupantes, comprados e pagados por EEUU.

Desde os primeiros momentos do proxecto sionista, o asasinato sempre foi un mecanismo para privar ao povo palestino dos seus líderes e activistas e para mandar unha mensaxe aos futuros potenciais líderes e activistas de que a vía da resistencia conduce ao asasinato. Alén diso, búscase reforzar a alternativa das concesións vencelladas á colaboración co sionismo. Israel quere apresentar tres opcións aos palestinos: asasinato, encarceramento ou concesións.

Tendo en conta que Israel recibe anualmente 3.000 millóns de dólares de EEUU e que EEUU mantén unha alianza estratéxica co Estado sionista e colonial para estender a súa influencia e a presente e constante ameaza e presenza colonial contra a nación árabe, os asasinatos israelís están financiados por EEUU e lévanse a cabo coas súas armas. Así mesmo, a política de asasinatos israelís lévase a cabo con míseis fabricados en EEUU disparados desde helicópteros tamén fabricados en EEUU. O número de asasinatos foi especialmente elevado durante esta Intifada. Máis de 700 palestinos foron asasinados durante esta Intifada. Cada un destes asasinatos foi financiado con impostos de EEUU e o pobo estadounidense ten a responsabilidade de reclamar o fin do financiamento de Israel e dos seus asasinatos.

É evidente que o fin da política de asasinatos só poderá chegar a través da forza da Resistencia, deixando claro ao ocupante que o custo da mesma será enorme e prohibitivo. Por exemplo, a resposta ao asasinato de Abú Alí Mustafá, que a Fronte deu o 17 de outubro de 2001, matando ao racista ministro sionista de Turismo, Rehawam Ze'evi, foi unha clara declaración dos custos que suporá ao ocupante continuar con esta política. Unha resposta deste tipo é necesaria por parte da Resistencia para destacar que os nosos líderes, activistas, fillos e fillas non poden ser apartados de nós e que a ameaza do asasinato non servirá para forzarnos a colaborar ou a realizar concesións.

Con todo, tamén é especialmente importante que se poña en marcha en todo o mundo unha campaña popular para acabar coa política de asasinatos. Esta política non é só unha ameaza diaria contra as vidas dos palestinos e os árabes. Funciona xunto á política de encarceramento como unha constante ameaza contra calquera actividade dirixida a liberarnos da ocupación sionista e é unha proba de que a pretendida abolición das execucións no sistema de Inxustiza israelí non é máis que unha mentira baseada no falso pretexto dos dereitos humanos, xa que segue practicando a súa política de asasinatos masivos contra o mesmo pobo palestino ao que tamén aplica a política de encarceramento. De feito, a maioría das vítimas da política de asasinatos son antigos presos e os oficiais israelís ameazan de morte aos antigos presos de xeito rutineiro. Os asasinatos queren converterse nun mísil contra as organizacións, as comunidades e a sociedade de Palestina.

É necesario que os ollos do mundo se fixen nestes crimes cometidos polo inimigo sionista. Foron os fondos e as armas de EEUU e o silencio e a complicidade da denominada comunidade internacional os que permitiron que a política de asasinatos continúe. En xullo de 2002, durante o ataque asasino contra Salah Shehadeh, un líder de Hamas, as forzas de ocupación lanzaron unha bomba dunha tonelada no medio da veciñanza máis populosa de Gaza, un dos territorios máis densamente povoados do mundo, matando a outros catorce persoas -nenos incluídos- e esnaquizando edificios de vivendas. Desde a sobriña de Ghassan Kanafani, de 17 anos, á que matou o coche bomba que colocou o Mossad (a axencia de intelixencia sionista) até os centos de mortos durante esta Intifada por misis disparados contra carros situados nas inmediacións do lugar no que camiñaban pola rúa, todos os palestinos e árabes convertéronse en lexítimos “obxectivos a matar”.

Os sionistas até chegaron a utilizar pasaportes falsos e actuar no territorio dos seus aliados occidentais para levar a cabo as súas misión é para asasinar a palestinos e empregaron pasaportes falsos de Canadá, Suecia e outros estados para perpetrar asasinatos en París, Roma, Chipre e varios estados do mundo árabe. A pesar de que a lexislación internacional prohibe claramente os asasinatos e as execucións extraxudiciais, especialmente no apartado referido aos territorios ocupados da Convención de Xenebra, o Tribunal Supremo de Israel proclamou que estes asasinatos son aceptabeis e, até, continúan aumentando. É necesario que as persoas de todo o mundo ergan a súa voz para pedir que se remate coa política de asasinatos. Para esixir que a comunidade internacional actúe contra o Estado ocupante polos seus continuos crimes, para solicitar que se procese aos criminais dirixentes de Israel polos seus continuos crimes contra o pobo palestino, incluída a política de asasinatos, para reclamar que os oficiais israelís sexan procesados polo Tribunal Penal Internacional e se promulguen ordes de detención contra estes criminais. É clave que se publiquen artigos e noticias nos medios de comunicación, explicando ao mundo a brutal e amarga realidade da criminal política de asasinatos.

Unídevos a esta campaña. A política de asasinatos diríxese a palestinos de todas as formacións e identidades políticas, unidos por un factor crave, o seu compromiso coa liberdade do pobo palestino e a libertación de Palestina, rexeitando chegar a un acordo sobre estes principios fundamentais a cambio das súas vidas. Todas as nosas voces en todo o mundo a través de accións legais, os tribunais, os parlamentos e as rúas do mundo, utilizando os medios de comunicación, mediante accións e manifestacións deben erguerse xuntas para esixir o fin da política de asasinatos.

A continuación, aparecen varios informes e documentos sobre dereitos humanos que poden ser útiles na defensa do fin da política de asasinatos. Contactade connosco (www.pflp.ps/english) e escollede End Assassinations Campaign para reflexionar e debater como podemos traballar xuntos para acabar con esta política criminal e apoiar a loita pola libertación de Palestina. [Voltar ao inicio desta nova]