Decenas de miles de persoas secundaron onte a xornada de mobilización e folga xeral contra o estado de excepción no País Vasco A esquerda abertzale lanzou o domingo pasado unha convocatoria que tivo como efecto inmediato a detención de catorce representantes políticos, dos cales once ingresaban en prisión poucas horas antes de que en Euskal Herria comezase unha xornada de folga xeral. Á vista do contexto político da xornada movilizadora vivida onte, non é esaxerado afirmar que a esquerda abertzale logrou dar un reflexo importante á súa protesta. Nunha situación de máxima excepcionalidade para o País Vasco, en que cada xesto político pode dar lugar a graves consecuencias penais, a primeira consideración que cabe realizar é que a masa crítica independentista que existe nese país está activa e disposta a mostrarse na rúa. Onte, miles de cidadáns e de cidadás secundaron o paro, e apoiaron as manifestacións impulsadas desde o ámbito sindical, para dicir «stop» a unha ofensiva estatal que trata de condicionar o cambio político en Euskal Herria.
Gara.- Unha infinidade de comercios de pobos e cidades da xeografía vasca amenceron coas súas persianas pechadas e foron centenares as empresas que pararon a súa produción. Facultades e institutos tiveron unha baixa asistencia de estudantes e profesores; e exemplares de medios de comunicación como GARA ou "Berria" non tiveron a súa habitual presenza nos quioscos.
Foron miles e miles os traballadores que cesaron no seu labor diario, achegando así o seu gran de area na denuncia do "estado de excepción" que padece Euskal Herria. Unha excepcionalidade que se traduciu na xornada de onte en máis dunha vintena de arrestados e máis de 25 persoas feridas polas forzas policiais.
Nunha época na que o independentismo vasco sofre un particular rosario represivo, a esquerda abertzale demostrou a súa capacidade de facer fronte a todo tipo de impedimentos, convertendo a de onte nunha as convocatorias máis secundadas nos últimos anos. Así quedou constatada nas mobilizacións rexistradas pola tarde, onde recordaron a Lakua, con gran ironía, que todo un Goberno non sacou recentemente a máis de 14.000 persoas á rúa -facendo referencia á marcha realizada en Bilbo en denuncia do "caso Atutxa"-. Agregaron ata que esa cifra conséguea a esquerda abertzale "nun fin de semana".
Donosti
Na manifestación celebrada ao mediodía na capital guipuscoana, o secretario xeral de LAB, Rafa Díez Usabiaga, tomou a palabra con obxecto de mostrar o seu rexeitamento á escalada represiva dos últimos tempos. E aínda que esta estratexia pretenda ser "unha demostración de forza", o líder sindical entende que o que o PSOE está deixando en evidencia é que "está enfermo".
Rafa Díez fixo fincapé en que o Estado español ten "unha enfermidade con Euskal Herria" e asegurou que con actuacións represivas como as dos últimos tempos demostran a "debilidade democrática para abordar o conflito político en termos estritamente democráticos".
Detallou que as ilegalizacións, as torturas e as detencións masivas son os ingredientes da "terapia" utilizada pola formación de Zapatero. Unha estratexia que, a xuízo do secretario xeral de LAB, "non deixa futuro algún para este país".
Díez Usabiaga, que compareceu momentos antes do inicio da manifestación de Donostia na que se congregaron máis de 4.000 persoas, congratulouse da "importante" resposta obtida e reiterou que a sociedade vasca "está dicindo con claridade `non' a este estado de excepción encuberto".
Sinalou que o desexo da cidadanía de Euskal Herria baséase na "superación de todas as violencias", polo que avogou, con contundencia, pola constitución dun marco democrático que respecte a Euskal Herria como nación, así como a vontade das súas cuidadanos en todos os seus territorios. "Esa é a terapia política para construír un futuro democrático e de superación de conflito", apostilou.
Positivo, amplo e desigual
Horas máis tarde e en Bilbao, o histórico militante independentista Tasio Erkizia alzaba a voz para afirmar que a esquerda abertzale non pide "a independencia e o socialismo para mañá", senón unha saída democrática ao conflito que padece Euskal Herria. "Pedimos o dereito a vivir e pensar como nación", manifestou.
Erkizia detallou que o seguimento da xornada de onte foi "positivo, amplo e desigual, pero importante", e sinalou que serviu para dicir "stop á represión". Unha estratexia, a dos estados, que, segundo Erkizia, "aínda que xera sufrimento non vai deter a este pobo".
Tras as declaracións do histórico militante, preto de 3.000 persoas marcharon rumbo a Sabin Etxea, onde os manifestantes dirixíronse a aqueles que durante esta semana intentaron "ridiculizar" a convocatoria de folga, en clara referencia a PNV, EA, Aralar e Nafarroa Bai, indicándolles que "por encima de siglas e intereses partidistas", a convocato- ria foi reflexo da "dignidade dun pobo".
Nese sentido, preguntáronse por que non secundaron estas formacións a convocatoria de onte, e mostraron as súas dúbidas ao redor de se a negativa responde ao "desacordo coa convocatoria ou a que a estratexia represiva beneficia os seus intereses partidistas".
Para finalizar a mobilización, recordaron a todos os asistentes que a loita en favor da independencia "nunca foi fácil en Euskal Herria" e destacaron que, aínda que se percibe un futuro incerto, a esquerda abertzale "non cesará no seu labor político". Detallaron ademais que terán "a man tendida en favor dun marco democrático e o puño pechado para denunciar todos os ataques".
Askatasuna, pola súa banda, subliñou que "por encima de todos os obstáculos" miles de persoas alzaron a súa voz para "dicir ¡xa abonda!". Apuntou que a aposta represiva tivo a súa resposta na rúas, empresas e facultades, á vez que afirmou que o de onte foi "un paso importante na construción do muro contra a represión".
Da árbore que oculta o bosque ou o intento de negar o reflexo social dunha "folga política
(Editorial de Gara)
A esquerda abertzale lanzou o domingo pasado unha convocatoria que tivo como efecto inmediato a detención de catorce representantes políticos, dos cales 11 ingresaban en prisión poucas horas antes de que en Euskal Herria comezase unha xornada de folga xeral. Á vista do contexto político da xornada movilizadora vivida onte, non é esaxerado afirmar que a esquerda abertzale logrou dar un reflexo importante á súa protesta. Nunha situación de máxima excepcionalidade para Euskal Herria, en que cada xesto político pode dar lugar a graves consecuencias penais, a primeira consideración que cabe realizar é que a masa crítica independentista que existe neste país está activa e disposta a mostrarse na rúa. Onte, miles de cidadáns e de cidadás secundaron o paro, e apoiaron as manifestacións impulsadas desde o ámbito sindical, para dicir «stop» a unha ofensiva estatal que trata de condicionar o cambio político en Euskal Herria.
A folga xeral non tivo igual reflexo en todos os sectores e todas as zonas, pero alterou a viva cotiá... e a axenda de medios e políticos. Porque este país non se levanta todos os xoves con cortes de estradas, interrupcións de servizos de proximidade, talleres e comercios pechados, menos tráfico nos centros urbanos. O tratar de obviar ese feito, perdéndose como fixo onte o conselleiro Joseba Azkarraga e algún representante da patronal en disquisiciones sobre tantos por cento de seguimento da folga, roza o patetismo político. Por moito que, afectados dunha especie de síndrome «Urdaci», desde Lakua e os medios de comunicación públicos insistísese nun retrato aséptico da «normalidade», o certo é que o 14-F non foi un día laboral máis. Porque si, señor Azkarraga, a de onte foi unha xornada de folga «política», e por motivos políticos mobilizáronse miles de traballadores e traballadoras que teñen pleno dereito a ser, participar e actuar en clave política.
Tras esas valoracións oficiais da folga asoma, de partida, unha actitude elitista da actividade pública, que busca excluír ao cidadán do día a día político para limitar a súa acción política a dar un voto cada catro anos. E asoman máis cousas. Entre elas, o afán de ocultar que boa parte dos cidadáns e cidadás que exerceron lexitimamente o seu dereito á folga deberon facelo, ademais, xogándose o tipo. Moitos deles víronse sometidas á presión constante da Ertzaintza, e así se deduce desa vintena de detencións.
O conselleiro debería aclarar á cidadanía vasca se o dereito á folga, un dereito universal, segue vixente neste país ou se o tripartito derrogouno pola súa conta e risco a fin de utilizar todos os medios coercitivos de que dispón para impedir a un sector político que exprese o seu rexeitamento cara a unha política de ilegalizacións que, polo menos en teoría, é rehusada por Lakua.
A evidente desproporción entre os medios que emprega o executivo Ibarretxe para oporse ao Estado e os que utiliza para secundar ao Estado na súa ofensiva contra a esquerda abertzale faise aínda máis patente ante xornadas como a vivida onte, cando se detén a persoas por encadearse a un bidón nunha estrada, colgarse da ponte de Galindo ou participar en piquetes informativos. De xeito evidente, a de onte foi unha xornada de reacción cidadá, de resposta social animada desde un sector político que nun tempo marca, e dispondo de moito menos medios que os que utilizan as administracións públicas, foi capaz de demostrar que o 14-F foi, canto menos, un xoves moi diferente.
A folga que non existiu vírona os cidadáns nos polígonos industriais, nas pequenas localidades e nos centros das cidades; a folga que non existiu levou a tomar partido a funcionarios, pero tamén a xogadores de fútbol, a comerciantes, e os seus efectos alcanzaron ata a programas coñecidos de ETB. Co vivido onte é difícil de soster que a xornada de protesta non serviu para canalizar unha resposta ampla, como é difícil de ocultar que, ademais de reflectir o malestar da esquerda abertzale, o rexeitamento ao «estado de excepción» exprésase en sectores e ambientes ben diversos.
Cara ao 9-M, e máis aló
Como é sabido, tras unha xornada de folga xeral ábrese o capítulo dedicado ás capitalizaciones, o capítulo da xestión do resultado da protesta. De partida, salta á vista que esta protesta, que segue a outras moitas mobilizacións, proxectou a unha esquerda abertzale que non parece ancorada na fatalidade, senón máis ben decidida a seguir facendo política, por difícil que sexa, para que se habilite un escenario democrático.
Polo demais, o compromiso militante e a forte presenza das xentes abertzales e de esquerda en todo Euskal Herria son dous factores que, diga o que diga a propaganda oficial, descolocan e inquietan tanto ao Estado como aos sectores máis acomodaticios do autonomismo. Máxime cando a mobilización social pode relanzar á esquerda abertzale nun contexto electoral no que no seu obxectivo non ocultado é lograr o máximo de votos independentistas o 9-M.
