Demetris Christofias, secretário xeral do partido comunista "Partido Progresista do Povo Traballador (AKEL) foi eleito presidente do Chipre, derrotando por ampla marxe ao candidato da direita. O candidato comunista obtivo 53,45 por cento dos votos contra 46,55 por cento recollidos por Ioannis Kasoulides, o seu adversario de direita apoiado pola igrexa, que se destacara na primeira volta do escrutinio, realizada uma semana antes, por menos de mil votos. Num universo de 516 mil eleitores inscritos, o sufraxio rexistrou unha taxa de participación do 90 por cento.
Na disputa final, Demetris Christofias contou co apoio dos sociaisdemocratas (EDEK), do Partido Democrata (DIKO), ao que pertence o presidente cesante, Tassos Papadopoulos, e do movimento ecoloxista. Estas tres formacións tiñan feito campaña por Papadopoulos que foi afastado na primeira volta.
A vitória de Christofias, líder do principal partido do Chipre, que recentemente ocupou o cargo de presidente do parlamento do país, foi festexada por milleiros de persoas despois do anuncio dos primeiros resultados.
Polas rúas da capital, Nicósia, caravanas de automóbeis fixeron soar as buzinas, saudando a eleición do novo presidente, o sexto na curta historia da independencia do Chipre, que se libertou do xugo colonial británico em 1960.
Fronte á sede nacional do AKEL, Partido Progresista do Povo Traballador, unha multitude de militantes e simpatizantes comunistas, empuñando bandeiras nacionais e do partido, celebraron o histórico éxito eleitoral e manifestaron confianza nun futuro con mais xustiza social que conduza á aproximación das comunidades de chipriotas gregos e chipriotas turcos e á rápida unificación da illa.
A superación da división do país, cuxa parte norte continúa baixo ocupación de Turquia desde a invasión do país en 1974, foi o tema que polarizou toda a campaña eleitoral e constitui unha causa prioritaria do AKEL.
Á saída do local de votación, Christofias dirixiu aos chipriotas turcos uma «mensaxe de amizade», apelando «á loita común para a reunificación da nosa patria, para que poidamos xestionar os nosos asuntos sen a intervención estranxeira».
Em resposta, o dirigente turco, Mehemet Ali Talat, felicitou por telefone o xefe de Estado recén eleito, e ambos expresaron esperanza de poder encontrar en breve.
Unha forza decisiva
O AKEL foi fundado, em 1941, por iniciativa do Partido Comunista do Chipre (PCC), entón na clandestinidade, co o obxectivo de criar condicións para a actividade legal dos comunistas e outros demócratas. Durante tres anos, o PCCh completou a sua actividade clandestina coa intervención legal do AKEL, decidindo fundirse neste no 1944.
Herdeiro de 82 anos de história de loita en defensa dos intereses do povo chipriota, o AKEL tornouse o maior partido do país nas lexislativas de 2001, aandando o 34,7 por cento dos votos e 20 deputados en 56 lugares. En canto líder da maior bancada parlamentar, Demetris Christofias asumiu o cargo de presidente da asemblea da república.
Nas eleccións municipais realizadas no mesmo ano, os comunistas concorreron en coalición co Partido Democrático e co Movimento dos Sociaisdemocratas, conquistando 24 dos 33 municípios en disputa.
Nas presidenciais de 2003, o AKEL voltou a se integrar nesta fronte eleitoral, á que se xuntaron os ecoloxistas e outros movimentos e organizacións sociais, conseguindo garantir a eleición do presidente cesante, Tassos Papadopoulos.
A pesar da sua forte influencia eleitoral, os comunistas só se integraron no governo a partir de 2003, asumindo catro carteiras nun total de 11 ministerios.
No referendo de Abril de 2004, apelaron ao rexeitamento do deficiente plano da ONU para a reunificación da illa, obxectivo central da loita dos comunistas chipriotas que determinou a decisión tomada no congreso de 1995 de apoiar a adesión do país à Unión Europea.
Nas lexislativas de 2006, o AKEL mantívose como partido mais votado co 32,3 por cento e 18 deputados. Entretanto, no Verán pasado, os comunistas chipriotas romperon coa coalición gubernativa, entregando tres ministerios e a presidencia do parlamento, e decidiron apresentar, pola primeira vez, unha candidatura propia á presidencia da república.
