EUROPA INFAMELoquesomos-GalizaIndymedia
Fai uns dias, o pasado, 18 de xuño de 2008, a Unión Europea (UE) aprobaba, por esmagadora maioría, a Directiva de Retorno ou, dito con máis propiedade, a Directiva da Vergoña? que permitirá que 8 millóns de inmigrantes sexan deportados. Si, soa a nazismo puro e duro
Tamén permitirá esta Directiva que os inmigrantes sexan encarcerados por un período de tempo de ata 18 meses sen cometer delito algún; permitirá a expulsión (deportación) dos menores de idade a diferentes países aínda que non sexan os de orixe; e prohibiráselles volver á UE durante, polo menos, cinco anos.
O diñeiro circula libremente. As persoas son encarceradas. O seu delito? non ter diñeiro. Ser pobres.
Este día 18 de xuño será recordado como o día do racismo, a xenofobia e a indignidade. Europa condenou a millóns de cidadáns ao cárcere, á miseria e á morte mentres as empresas europeas seguen esquilmando os recursos naturais dos países de orixe dos inmigrantes.
Os ?demócratas? europeos poden estar satisfeitos. A raza aria volve imporse coa axuda dos ?socialistas civilizados?. Por exemplo, os eurodiputados ?socialistas talentosos? españois que, dun total de 19, votaron a favor da deportación, 16.
O Presidente de Bolivia, Evo Morais, ou o de Ecuador, Rafael Correa, manifestaron, indignados, a súa protesta ante esta Directiva que fai máis grande a gabia que separa a unha Europa usurera, dunha América Latina expoliada.
Vou extraer uns parágrafos da carta, cargada de razón, xustiza e dignidade, que o presidente boliviano, Morais, enviou á Unión Europea e que foi feita pública o pasado 14 de xuño polo diario mexicano A Xornada.
?Ata finais da Segunda Guerra Mundial, Europa foi un continente de emigrantes. Decenas de millóns de europeos partiron ás Ameritas para colonizar, escapar das fames negras, as crises financeiras, as guerras ou dos totalitarismos europeos e da persecución a minorías étnicas. Hoxe estou seguindo con preocupación o proceso da chamada ?Directiva Retorno? (?)
Aos países de América Latina e Norteamérica chegaron os europeos, masivamente, sen visas nin condicións impostas polas autoridades. Foron sempre benvidos, e ségueno sendo, nos nosos países do continente americano, que absorberon entón a miseria económica europea e as súas crises políticas. Viñeron ao noso continente a explotar riquezas e a transferilas a Europa, cun altísimo custo para as poboacións orixinais de América (?) As persoas, os bens e os dereitos dos migrantes europeos sempre foron respectados (?)
A "Directiva Retorno" prevé a posibilidade dun encarceramento dos migrantes indocumentados ata 18 meses antes da súa expulsión (ou ?afastamento?, segundo o termo da Directiva). ¡Dezaoito meses! ¡Sen xuízo nin xustiza! Tal como está hoxe, o proxecto de texto da Directiva viola claramente os artigos 2, 3, 5, 6, 7, 8 e 9 da Declaración Universal dos Dereitos Humanos de 1948. En particular, o artigo 13 da declaración reza:
1.- Toda persoa ten dereito a circular libremente e a elixir a súa residencia no territorio dun Estado.
2.- Toda persoa ten dereito a saír de calquera país, ata do propio, e a regresar ao seu país.
E o peor de todo, existe a posibilidade de encarcerar a nais de familia e menores de idade, sen tomar en conta a súa situación familiar ou escolar, nestes centros de internamento onde sabemos ocorren depresións, folgas de fame, suicidios. Como podemos aceptar sen reaccionar que sexan concentrados en campos, compatriotas e irmáns latinoamericanos indocumentados, dos cales a inmensa maioría leva anos traballando e integrándose? De que lado está hoxe o deber de inxerencia humanitaria? Onde está a ?liberdade de circular?, a protección contra encarceramentos arbitrarios? (?)
Promover a liberdade de circulación de mercancías e finanzas, mentres enfronte vemos encarceramentos sen xuízo para os nosos irmáns que trataron de circular libremente. Iso é negar os fundamentos da liberdade e dos dereitos democráticos (?)
En nome do pobo de Bolivia, de todos os meus irmáns do continente e rexións do mundo, como o Maghreb, Asia e vos países de África, fago un chamado á conciencia dos líderes e deputados europeos, dos pobos, cidadáns e activistas de Europa, para que non aproben o texto da ?Directiva Retorno?.
Tal cal a coñecemos hoxe é unha Directiva da Vergoña. Chamo tamén á Unión Europea a elaborar, nos próximos meses, unha política migratoria respectuosa dos dereitos humanos, que permita manter ese dinamismo proveitoso para ambos os continentes e que repare, dunha vez por todas, a tremenda débeda histórica, económica e ecolóxica que teñen os países de Europa con gran parte do terceiro mundo, que peche dunha vez as veas aínda abertas de América Latina. Non poden fallar hoxe nos seus ?políticas de integración? como fracasaron coa súa suposta ?misión civilizadora? do tempo das colonias?.
Pois xa o ves, compañeiro Presidente Morais. Volveron fallar e a súa prepotencia e insolidaridad impúxose. E como dicía ao principio deste artigo que non quere ser cómplice da infamia: xa se consumou o retorno ao pasado.
Xa podemos os membros e ?miembras? (por moito que lles foda aos puristas) dese club excluínte, neofascista e xenófobo que é a UE, durmir tranquilos. Os cidadáns e cidadás desta Europa esclavista pero moderna, boiante pero arruinada, libre pero sometida, demócrata pero representada por personaxes sinistros como Berlusconi podemos sentarnos á mesa (cada vez máis imposible de fornecer) co estómago medorento de non chegar a mañá, pero coa placidez de saber que alguén máis en precario que a nosa precariedade, van estar a recado.
Acabouse o tempo da ?solidariedade? mal entendida; o tempo de integrarnos con culturas non tan ?civilizadas? como a nosa; o tempo de ofrecer posibilidades a outros cidadáns que tiveron a mala sorte de nacer en tempos de silencios vergonzantes ou en tempos situados baixo o precepto de ?primeiro eu, despois eu e en terceiro lugar? eu?.
A partir de agora os europeos poderemos pasear a nosa miseria humana e ética por avenidas cheas de lixo, como en Italia, por prazas cheas de sol e desesperanza pero libres da horrorosa visión doutras miserias máis miserables que a nosa.
As cores da diversidade quedáronse cegos; os acentos da tolerancia, átonos; a música da fraternidad, desafinada. A cor ébano da pel angustiada deixará de molestarnos. Non necesitamos os cidadáns da UE tantas miradas amigas, tanta riqueza ?foránea?, tantos sentimentos de amor, dor e desesperación.
Non necesitamos compartir con quen son máis pobres que nós aínda que eles compartan toda a riqueza da súa pobreza; non necesitamos compartir o pouco que nos sobra porque tamén os nosos cans pasan fame; non necesitamos os seus tangos, vallenatos, cumbias, percusións, salsas, boleros ou sambas se non é para aderezar coa alegría dos seus ritmos a tristeza das nosas vidas carcomidas polo racismo.
Podemos estar tranquilos. Non queremos ser parte doutra historia que non sexa a historia da nosa vocación depredadora. ?Non hai peor tirano/ que un escravo cun látigo na man??, cantaba Rafael Amor. E nós, os europeos, escravos dun capitalismo feroz, esgrimimos o látigo e arrincamos a pel dos que só teñen pel e miradas ávidas de vida. Brillo de esperanza nos seus ollos e rictus de amargura nos seus beizos.
Moléstannos. Evócannos con descaro o noso pasado de parias, de exiliados de nós mesmos e non podemos soportar a súplica dos seus ollos que antes, moito antes, foron os nosos ollos.
Nada importa que co seu traballo silencioso, en condicións humillantes, garantan o noso sistema de pensións; que coa súa paradoxal alegría da vida renoven as nosas sociedades envellecidas e decadentes. Nada importa que as súas mans entregadas e a súa disposición xenerosa laven o cu dos nosos anciáns de pel branca e déanlles alivio á súa soidade; alivio que ningún diñeiro pode comprar.
Podemos a partir de agora, europeos renegados da nosa historia, gozar da nosa condición branca acomodada na desidia de non querer saber para non descubrir quen somos nin de onde vimos.
Vergoña allea, vergoña de comprobar como esposamos as mans que un día, non tan afastado, abríronse para nós. Vergoña de ver como negamos o dereito a vivir a aqueles que, cando o necesitamos, renunciaron á seu para facelo un pouco noso.
Vergoña de ver como enviamos a prisión a aqueles que algunha vez abríronnos as portas das súas casas. Vergoña de vivir nesta Europa do ?benestar? sumida nunha terrible crise económica (a Europa das próximas 65 horas de xornada laboral) que non quere deixar unha maldita migalla solta para aqueles que un día repartiron, a partes iguais, o pouco que tiñan para levar á boca.
Vergoña de saber que, do mesmo xeito que co nazismo, Europa volve converterse nunha xigantesca prisión, nun campo de concentración onde non soamente estarán recluídos os loitadores pola vida, senón onde tamén acabarán encerradas as nosas conciencias.
Vergoña de saber que a partir de agora Europa volve ser o que foi nos tempos da conquista: a Europa da cruz e a espada. A Europa da infamia.
Renego desta Europa e marcho e loito cos meus irmáns, os inmigrantes. A eles fáltalles o mínimo benestar, pero lles sobran valores humanos e dignidade. [Voltar ao inicio desta nova]
