Vellos, mulleres, mozos e nenos camiñaron onte durante horas co propósito de evidenciar o apoio a todas as vítimas da violencia en Colombia e o seu inconformismo diante da crecente onda de desprazamento forzado. Ao medio día o centro de Bogotá recibiu aos marchantes. Alí os seus mortos e os seus desaparecidos por fin parecían ter relevancia e protagonismo.
“Doen os secuestrados das Farc, pero tamén doen os nosos familiares, sepultados en fosas e no esquecemento”, berraba Susana López, familiar dunha das vítimas do paramilitarismo no Magdalena Medio. Os familiares dos once desaparecidos do Palacio de Xustiza clamaban a verdade e a devolución dos restos de súas seres queridos, así ese dereito chegará despois de 23 anos. As mulleres viúvas da violencia, esixían recoñecemento por parte do Estado. Os desprazados querían devolta as súas terras e a súa tranquilidade, os familiares das vítimas do paramilitarismo e do abuso da forza pública, clamaban xustiza e reparación.
Bos Aires. Por unhas horas, os nomes e as fotos de Jorge Enrique Vargas, desaparecido en San Martín (Meta) no 2003, Alejandro Martínez, asasinado e torturado polo bloque paramilitar “Martín Llanos” e Jenner Alfonso Moncaleano, vítima da masacre de Mondoñedo a mans da Dijin, vestiron a praza. Houbo berros, panos brancos, fotografías xigantes e sobre todo, moita dor. A dor da desesperanza, de non ter máis remedio que esperar para que a impunidade non siga o seu curso.
“Nós xa non temos a oportunidade de volver a ter a nosos seres queridos, só esiximos a verdade”, comentaba Rene Guarín, mentres sostiña a fotografía da súa irmá, Cristina del Pilar Guarín, torturada e asasinada polo Exército na toma do Pazo de Xustiza no 1985. “Non cremos na lei de Xustiza e Paz, non cremos nas audiencias onde os paramilitares narran como mataron as nosas familias, sen demostrar un asomo de vergonza e dor”, reclamaba Enrique Ramírez, quen perdeu ao seu fillo na masacre da Gabarra, Norte de Santander.
Berlín“Non sabemos se con esta marcha se logrei algo. Pero se só unha persoa viu a foto do meu amigo e soubo que o seu crime é tan repudiable como calquera outro, entón ireime tranquilo”, comentaba Juan Carlos Díaz, mentres envolvía a pancarta coa foto de Jenner Moncaleno.
Tamén moitas cidades do mundo foron escenario de protestas e vixilias en homenaxe aos centos de miles de vítimas dos paramilitares e da violencia do estado colombiano. Os manifestantes en EEUU, Alemaña, Estado Español, Australia, Suecia, Venezuela, Ecuador, Austria, Francia, Italia e moitos países máis renderon tributo aos millóns de desprazados que a violencia narco-paramilitar e estatal causou e pediron pola paz e o intercambio humanitario.
Desde diferentes puntos do territorio nacional, os venezolanos uníronse á marcha internacional. Caracas, Nova Esparta, Monagas, Carabobo, Aragua, Barinas, Zulia, Táchira, Mérida, Barquisimeto, Yaracuy, Trujillo e Anzoátegui, uníronse no seu chamado de paz para o irmán país.
A xornada en favor das victimas do terrorismo de Estado en Colombia iniciouse ben temperán en Suíza, na cidade de Xenebra. A cidade testemuña da sinatura de moitas convencións internacionais aloxou ao medio día, na Universidade de Xenebra un posto de información sobre a situación dos DDHH en Colombia. Os estudantes suizos tiveron a oportunidade de formular preguntas sobre a situación colombiana e escoitaron moitos testemuños de colombianos presentes, contrario á versión oficial, segundo a cal os estranxeiros teñen unha visión errada da situación do país, pero non, farto se sabe sobre Colombia, sobre todo que temos un mafioso de presidente, “son uns heroes vostedes para exercer a oposición nese réxime”
díxonos unha estudante.
Venezolanos e colombianos xuntos na fronteira. Xa na tarde, en Suíza desenvolvéronse dous puntos de encontro, un en Berna e outro en Xenebra, a pesar do forte vento que fixo na Comunidade Helvética, a xente cumpriu a cita coa solidariedade polas victimas do terrorismo de Estado. En Berna a presenza de máis de cen persoas, que berraron consignas antiimperialistas, contra a doutrina uribista de persecución en quente. Moitos ecuatorianos participaron no evento para rexeitar a violación á súa soberanía. Uribe fascista, vostede é o terrorista!, Uribe fascista, vostede é o terrorista! foi o berro de dos presentes.
En Xenebra unha multitude fíxose presente na rúa de Mont-Blanc fronte ao belo edificio do correo, esta xornada foi dunha chea de internacionalismo, uruguaios, arxentinos, dominicanos, ecuatorianos, venezolanos, curdos, suízos e moitos colombianos e colombianas berraron presentes contra o terrorismo de Estado colombiano. A sobrevivente ao xenocidio da Unión Patriótica (UP) Aída Avella, berrou un a un nomes dos mártires colombianos, e os presentes respondían cun presente! Presente!, Polos nosos mortos nin un minuto de silencio, toda unha vida de loita berraba outro, nunca máis foxas comúns, nunca máis paramilitares, nunca máis desaparecidos, berraron os presentes.
En Nova Yorke, EEUU, ao redor de 200 persoas xuntáronse fronte á Misión Colombiana diante das Nacións Unidas, con pancartas e alzando a súa voz en solidariedade coas miles de victimas da violencia estatal – e a violencia paramilitar apoiada polo estado. Nos Estados Unidos, leváronse a cabo reunións en Chicago, Boston, Miami, San Francisco, Madison e Minneapolis.
En Alemaña, centos de persoas concentráronse en Berlín, Frankfurt e outras cidades para manifestar a súa solidariedade coas victimas do terror de Estado.
Fontes: Indymedia Colombia, Aporrea.org, RNV, ANNCOL, El Espectador / Rede Globe
