SOLIDARIEDADE CO POVO PALESTINO!. TOD@S CONTRA O BLOQUEO CRIMINAL E O TERRORISMO SIONISTA.

--------------------------------------------------------------------------------------------
SOLIDARÍZATE CO POVO PALESTINO E APOIA TODAS AS CONCENTRACIÓNS QUE, EN TODA GALIZA, SE REALIZAN ESTE 30 DE DECEMBRO A PARTIRES DAS 20 HS.
--------------------------------------------------------------------------------------------
[PCPG / Publicado o dia 30-12]. O Estado de Israel, no seu 60ºano de existencia, da mesma maneira como se instalou, está a perpetrar unha nova massacre contra o povo palestino.

Tan só en poucos dias, o exército sionista, co visto e pracet da administración USA, está atacando bestialmente a povoación indefensa palestina de Gaza con enormes medios militares. Xa van case 400 mortos, milleiros de feridos e imensos danos materiais sobre a povoación civil.

Hai que dicir que esta masacre xa se anunciara e debatera descaradanente durante os días pasados na prensa israelí ao cabo da tregua respectada por Hamás e violada tamén sistematicamente polo exército do estado de Israel.

Asistimos a un novo crime, que é posibel grazas ao apoio do imperialismo dos U.S.A, máis tamén pola impunidade absoluta concedida a Israel desde fai case 9 anos co apoio activo que lle dispensa a Unión Europea, na que o goberno español cumpre submisamente co guión marcado e imposto. É o resultado directo do «fortalecemento da cooperación coa UE» imposto recentemente pola presidencia europea contra unha “cándida” iniciativa de voto de “aprazamento” do Parlamento de Bruselas.

Desde fai anos, a Franxa de Gaza padece atrozmente, co apoio cómplice da totalidade governos occidentais, un asedio criminal que, mesmo, viola deliberadamente todas as leis internacionais que eles aceitaran. Como recollen diversas informacións absolutamente contrastadas, un millón e medio de civís son prisioneiros do exército israelí e están privados de todo: alimentos, combustibel, electricidade, medicinas, material escolar… Só menos dunha décima parte dos camións necesarios para o abastecemento da povoación conseguen chegar. O aeroporto e o porto foron destruídos incluso antes de que chegasen a funcionar. A pesca está proibida. Só algúns barcos fretados por militantes internacionalistas conseguiron eludir o bloqueo. A povoación sofre un desapiadado «castigo colectivo», seica por ter votado «mal». En definitiva, a “comunidade internacional” mira para outra beira, e mesmo alenta de xeito indisimulado nos seus medios de intoxicación e propaganda masiva o bloqueo e o exterminio do povo palestiniano permitindo, como ten ocorrido recentemente que o exército de ocupación sionista expulse a Robert Falk (*), o relator especial sobre a situación dos dereitos humanos das Nacións Unidas.

Hai que dicir, máis unha vez, que non hai ningunha xustificación para a perpetuación deste asedio despiadado e criminal. Todo povo asediado ten o dereito a rebelarse e resistir con todos os medios a opresión e non aceitamos nin admitimos paralelismo ou calquera pretendida simetría cos foguetes ou bombas que poidan cair sobre “territorio israelí”. Israel non pode pretender seguridade sen seguridade para a povoación de Gaza e dereitos para todo o povo palestino. Os políticos europeus e estadounidenses, desde Anapolis, eluden sistemáticamante afrontar á realidade da ocupación, e eles saben moi ben que todo isto pretende levar a unha inevitabel situación sen saida que, como sempre, paga moi cara o povo palestino.

Desde o PCPG denunciamos esta nova matanza criminal que se está perpetrando contra a povoación palestina de Gaza e facemos un chamamento a todo o noso povo, a todas as persoas, forzas e colectivos galegos/as que loitan pola paz e contra a barbarie imperialista que lle da soporte a este xenocidio para nos manifestar contra agresión que perpetúa o xenocidio de Palestina.

Exiximos unha condena sen paliativos e unha reacción inmediata das nosas “institucións democráticas”, a todos os niveis, da U.E e da ONU para que deteñan a agresión e poñan fin ao bloqueo de Gaza.

------------------------------------------------------------------------------------------

--(*) O profesor Richard Falk, relator especial do Consello dos Direitos Humanos das Nacións Unidas para os Territorios Palestinos Ocupados e profesor emérito de direito internacional na Universidade de Princeton, descreveu nestes termos o cerco israelí de Gaza no ano pasado, cando este ainda non era comparábel em gravidade á situación actual:

"Será um exaxero irresponsábel asociar o tratamento dos palestinos ás práticas de atrocidades colectivas dos nazis? Non creo. Os recentes desenvolvementos en Gaza son particularmente inquedantes porque exprexan de modo evidente uma intención deliberada de parte de Israel e dos seus aliados de submeter toda unha comunidade humana a condicións da maior crueldade que poñen em perigo a sua vida. A suxestión de que este esquema de conduta é un holocausto em vias de ser feito representa um apelo bastante desesperado aos governos do mundo e á opinión pública internacional para que actúen com urxencia a fim de impedir que estas tendencias actuais ao genocídio non conduzan a unha traxédia colectiva".

[Voltar ao inicio desta nova]

Venezuela: PSUV conquistou nas eleccións rexionais o 77% das gobernacións e 81% das alcaldías

Desde Miraflores, o presidente da República Bolivariana de Venezuela, Hugo Chávez Frías, ao realizar un balance sobre os resultados das eleccións rexionais, dixo que das 327 alcaldías en todo o país, 265 conquistounas o PSUV, o que representa o 81%. Así mesmo, as forzas revolucionarias obtiveron 17 das 22 gobernacións en disputa, cifra que se traduce nun 77%

Sobre os resultados obtidos nas eleccións deste domingo, o Mandatario Nacional salientou que as forzas bolivarianas incrementaron este ano un 20% de votos en relación aos obtidos nas eleccións do pasado 2007.

Sobre este punto, Chávez precisou que os votos logrados polo Partido Socialista Unido de Venezuela (PSUV) colocáronse na cifra de 5 millóns 504 mil 902 votos, de acordo ao primeiro resultado emitido polo Consello Nacional Electoral.

“A diferenza é de 1 millón 300 mil votos”, dixo Chávez.

Así mesmo, remarcou que pola súa banda, a oposición diminuíu a súa porcentaxe de votos nun 10%, en relación ao comicios pasados.

Ao respecto, sinalou que o PSUV acadou entón 18 das 24 capitais dos estados de Venezuela.

No Táchira onde a oposición gañou a gobernación, o PSUV logrou gañar 16 alcaldías mentres que a oposición obtivo 13.

Outro exemplo é Nova Esparta, onde o PSUV obtivo 6 alcaldías e a oposición 5, explicou Chávez.

Así mesmo, en Miranda as forzas revolucionarias obtiveron 15 alcaldías e a oposición só logrou acadar 5.

De igual forma, está Carabobo (onde perdeu o PSUV por perto de 2 puntos). Aquí os bolivarianos gañaron 11 alcaldías e a oposición só 2. “Por primeira vez en 50 anos unha forza de esquerda vai gobernar a cidade de Valencia. Iso é moi importante”, salientou Chávez.

Chávez tamén mencionou que “o bastión de Caracas non se perdeu”, a diferenza do que queren facer crer algúns medios de comunicación.

Sobre este punto, explicou o Mandatario Nacional, que Caracas segue sendo na súa maioría revolucionaria, pois a suma dos sufragantes dos municipios restantes do eixe metropolitano “ascende a 792 mil votantes, cifra que representa a metade dos electores do municipio Libertador, é dicir, Caracas”.

Ao respecto, o presidente Chávez dixo que o resultado emitido polo Consello Nacional Electoral (CNE) favoreceu ao candidato do PSUV para o municipio Libertador, Jorge Rodríguez, cuxo espazo territorial ten case un millón 500 mil votantes.

“A oposición dixo que despois do 02 de decembro viña o fin da Revolución Bolivariana. Esa derrota foi un comportamento completamente anormal, pero agora a curva recobra a súa tendencia histórica. Retomamos a curva de ascenso e de progreso (...) non só cuantitativo senón tamén cualitativo”, referiu Chávez.

Neste sentido, o Xefe de Estado salientou que as forzas opositoras controlaban ata este domingo sete gobernacións e tralos comicios, a oposición só logrou quedarse con cinco gobernacións nas súas mans.

Ao referirse sobre algunhas declaracións ofrecidas polos políticos da dereita crioula en torno á “victoria” que obterían nos comicios, o líder socialista, con números en man, puntualizou algúns datos que desestiman a apreciación impulsada polos medios privados.

“Os seguidores do proxecto socialista votaron a favor do aprofundamento da Revolución Bolivariana!”, apuntou o presidente Chávez ao reiterar que se obtivo un grande triunfo nas grandes cidades capitalinas, industrializadas e petroleiras.

Neste sentido, o Xefe de Estado indicou que esta é unha nova derrota para a oposición venezolana ao mesmo tempo que salientou que cos resultados obtidos nos comicios deste 23 de novembro, quedou demostrado que está profundamente consolidada a Revolución Bolivariana en Venezuela.

Ao respecto, agregou que o poder popular, a democracia venezolana e as institucións, ficaron profundamente fortalecidas coa gran participación das venezolanas e venezolanos nos comicios.

De igual forma, salientou que este domingo ficou tamén demostrado que quen traiciona á revolución “mórrese politicamente”, como os casos dos gobernadores salientes dos estados Sucre, Guárico, Trujillo, Aragua e Carabobo.

“A chamada disidencia ficou pulverizada”, sentencióu.

Desta forma, o PSUV, partido socialista liderado polo presidente Chávez, converteuse na forza política máis importante e popular do país, moi por riba dos outros 295 partidos inscritos que participaron nas eleccións rexionais celebradas o pasado domingo. [Voltar ao inicio desta nova]

O SOCIALISMO É A ALTERNATIVA!

[PCP] Coa participación de 65 Partidos, de 55 países realizouse en São Paulo, Brasil, entre 21 e 23 de Novembro de 2008, o 10º Encontro Internacional de Partidos Comunistas e Obreiros. No encontro os 65 partidos aprobaron a "Proclamação de São Paulo" que, perante crise capitalismo, aponta o socialismo como alternativa e unha resolución de solidariedade cos povos da América Latina.

10º Encontro Internacional de Partidos Comunistas e Operários
PROCLAMAÇÃO DE SÃO PAULO:

O mundo está confrontado com uma grave crise econômica e financeira de grandes proporções. Uma crise do capitalismo, indissociável da sua natureza própria e das suas insanáveis contradições, porventura a mais grave desde a Grande Depressão iniciada com o crash de 1929. Como sempre são os trabalhadores e os povos as suas principais vítimas.

A presente crise é expressão de uma crise mais profunda, intrínseca ao sistema capitalista, que evidencia seus limites históricos e a exigência da sua superação revolucionária. Ela representa grandes perigos de regressão social e democrática e constitui, como a história demonstra, base para movimentos autoritários e militaristas em relação aos quais se impõe a maior vigilância dos Partidos comunistas e de todas as forças democráticas e anti-imperialistas.

Ao mesmo tempo que se mobilizam milionários recursos públicos para salvar os responsáveis por esta crise – o grande capital, a alta finança, os especuladores - o que se anuncia para os operários, camponeses, camadas médias e todos quantos vivem do seu trabalho e sufocam sob o peso dos monopólios é mais exploração, mais desemprego, mais baixos salários e pensões, mais insegurança, mais fome e mais miséria.

Poderosas campanhas de diversionismo ideológico procuram iludir as reais causas da crise e fechar as portas a saídas no interesse das massas populares e a favor de um novo balanço de forças, uma nova ordem internacional para os trabalhadores, as forças populares, da solidariedade internacional e da amizade entre os povos. As grandes potências capitalistas, a começar pelos EUA, a União Européia e o Japão, com as instituições internacionais que dominam – FMI, Banco Mundial, Banco Central Europeu, Otan e outras – e instrumentalizando a própria ONU, trabalham freneticamente em “soluções”, que sendo elas próprias sementes de novas crises, procuram no imediato salvar o sistema e reforçar os mecanismos de exploração e opressão imperialista.

Com o recurso a bodes expiatórios, e insistindo em falsas e já falhadas opções de “regulação”, “humanização” e “reforma” do capitalismo, procura-se mudar alguma coisa para que tudo fique na mesma. Os partidos do capital demarcam-se apressadamente dos dogmas do “Consenso de Washington” que alimentaram a brutal financeirização da economia. A social-democracia, disfarçando a sua rendição ao neoliberalismo e a sua transformação em pilar do imperialismo, tenta um extemporâneo regresso a medidas de “regulação” de tipo keynesiano que deixam intactas a natureza de classe do poder e as relações de propriedade e que visam objetivamente retirar espaço à afirmação de alternativas revolucionárias dos trabalhadores e dos povos.

Mas uma tal perspectiva não é uma fatalidade.

Como outros momentos da História já o demonstraram, os trabalhadores e os povos podem, se unidos, determinar o curso dos acontecimentos econômicos, sociais e políticos, arrancar ao grande capital importantes concessões no interesse das massas, impedir desenvolvimentos em direção ao fascismo e à guerra e abrir caminho a profundas transformações de caráter progressista e mesmo revolucionário.

O quadro internacional é de uma profunda agudização da luta de classes. A humanidade atravessa um dos momentos mais difíceis e complexos de sua história; uma crise econômica global, que coincide simultaneamente com uma crise energética, outra alimentar e com uma grave crise do meio-ambiente; um mundo com profundas injustiças e desigualdades, com guerras e conflitos. Um cenário de encruzilhada histórica, em que duas tendências antípodas se manifestam. Por um lado, grandes perigos para a paz, a soberania, a democracia, os direitos dos povos e dos trabalhadores. Por outro, imensas potencialidades de luta e de avanço da causa libertadora dos trabalhadores e dos povos, a causa do progresso social e da paz, a causa do socialismo e do comunismo.

Os Partidos Comunistas e Operários reunidos no seu 10º Encontro, realizado em São Paulo, saúdam as lutas populares que se desenvolvem por todo o mundo, contra a exploração e a opressão imperialistas, contra os crescentes ataques às conquistas históricas do movimento operário, contra a ofensiva militarista e anti-democrática do Imperialismo.

Sublinhando que a bancarrota do neoliberalismo não representa apenas o fracasso de uma política de administração do capitalismo mas o fracasso do próprio capitalismo e seguros da superioridade dos ideais e do projeto dos comunistas, afirmamos que a resposta às aspirações libertadoras dos trabalhadores e dos povos só pode ser encontrada em ruptura com o poder do grande capital, com os blocos e alianças imperialistas, com profundas transformações de caráter antimonopolista e libertador.

Com a convicção profunda de que o socialismo é a alternativa, o caminho para a verdadeira e total independência dos povos, para a afirmação dos direitos dos trabalhadores e o único meio de pôr termo às destruidoras crises do capitalismo, apelamos à classe operária, aos trabalhadores e aos povos de todo o mundo que se juntem à luta dos comunistas e revolucionários e que, unidos em torno dos seus interesses de classe e justas aspirações, tomem nas suas mãos a construção de um futuro de prosperidade, justiça e paz para a Humanidade. Nesse sentido, estão surgindo condições para reunir a resistência e as lutas populares num amplo movimento contra as políticas capitalistas aplicadas na crise e as agressões imperialistas que ameaçam a paz.

Certos de que é possível um outro mundo, livre da exploração e da opressão de classe do capital, proclamamos o nosso empenho em prosseguir a caminhada histórica pela construção de uma sociedade nova liberta da exploração e da opressão de classe, o Socialismo.

São Paulo, 23 de novembro de 2008.

O 10º Encontro Internacional de Partidos Comunistas e Operários. [Voltar ao inicio desta nova]

REFLEXIÓNS DO COMPAÑEIRO FIDEL CASTRO: "O PARTO DOS MONTES"

O PARTO DOS MONTES

Fidel Castro Ruz

Bush se mostrava feliz com ter Lula a sua destra no jantar da sexta-feira. A Hu Jintao, ao qual respeita pelo enorme mercado de seu país, pela capacidade de produzir bens de consumo a baixo preço e o caudal de suas reservas em dólares e bônus dos Estados Unidos, sentou-o a sua esquerda.

Medvédev, a quem ofende com a ameaça de colocar os radares e os mísseis estratégicos nucleares não longe de Moscou, foi situado em um assento distante do anfitrião da Casa Branca.

O rei da Arábia Saudita, um país que produzirá em um futuro próximo 15 milhões de toneladas de petróleo ligeiro a preços altamente competitivos, ficou também a sua esquerda, junto de Hu.

Seu aliado mais fiel na Europa, Gordon Brown, Primeiro-ministro do Reino Unido, não aparecia perto dele nas imagens.

Nicolás Sarkozy, descontente com a arquitetura atual da ordem financeira, ficou distante dele, com o rosto amargado.

Ao Presidente do Governo espanhol, José Luis Rodríguez Zapatero, vítima do ressentimento pessoal de Bush e comparecente ao conclave de Washington, nem sequer o vi nas imagens televisadas do jantar.

Dessa forma foram colocados os participantes no banquete.

Qualquer um teria pensado que no dia seguinte se produziria o debate de fundo sobre o peliagudo tema.

Na manhã do sábado, cedo, as agências informavam sobre o programa que teria lugar no National Building Museum de Washington. Cada segundo estava programado. Seriam analisadas a crise atual e as medidas a serem tomadas. Começaria às 11h30, hora local. Primeiro, sessão gráfica: “fotos de família”, como as chamou Bush; vinte minutos depois, a primeira plenária, seguida de uma segunda na metade do dia. Tudo rigorosamente programado, até os nobres serviços sanitários.

Os discursos e análises durariam aproximadamente três horas e 30 minutos. Pelas 15h25, hora local, o almoço. Logo a seguir, às 17h05, declaração final. Uma hora depois, às 18h05, Bush marcharia a descansar, jantar e dormir placidamente em Camp David.

O dia decorria, para os que acompanhavam o evento, com a impaciência por conhecer como em tão breve tempo seriam abordados os problemas do planeta e da espécie humana. Estava anunciada uma declaração final.

O fato real é que a declaração final da Cúpula foi elaborada por assessores econômicos pré-selecionados, bastante afins ao pensamento neoliberal, enquanto Bush em seus pronunciamentos pré e pós Cúpula reclamava mais poder e mais dinheiro para o Fundo Monetário Internacional, o Banco Mundial e para outras instituições mundiais que estão sob o rigoroso controle dos Estados Unidos e seus aliados mais próximos. Esse país tinha decidido injetar 700 biliões de dólares para salvar seus bancos e suas empresas transnacionais. A Europa oferecia uma cifra igual ou maior. O Japão, seu mais firme alicerce na Ásia, prometera uma contribuição de 100 biliões de dólares. Esperam da República Popular China, que desenvolva crescentes e convenientes vínculos comerciais com os países da América Latina, outra contribuição de 100 biliões procedentes de suas reservas.

Donde sairão tantos dólares, euros e libras esterlinas como não fosse endividando seriamente as novas gerações? Como se pode construir o edifício da economia mundial sobre notas de papel, que é no imediato o que realmente se coloca em circulação, quando o país que os emite sofre um enorme déficit fiscal? Valeria a pena tanta viagem por ar rumo a um ponto do planeta chamado Washington para se reunir com um Presidente a quem lhe restam apenas 60 dias de governo, e subscrever um documento que já estava formulado de antemão para ser aprovado no Washington Museum? Teria razão a imprensa radial, televisiva e escrita dos Estados Unidos ao não outorgar-lhe atenção especial a esse velho mecanismo imperialista na cacarejante reunião?

O inacreditável é a própria declaração final, aprovada por consenso dos participantes no evento. É óbvio que constitui uma aceitação plena das exigências de Bush, antes e durante a Cúpula. A vários dos países participantes não lhes restava outra alternativa que aprová-la; em sua luta desesperada pelo desenvolvimento, não desejavam ficar isolados dos mais ricos e poderosos, bem como de suas instituições financeiras, que constituem a maioria no seio do Grupo G‑20.

Bush falou com verdadeira euforia, usando palavras demagógicas, leu frases que retratam a declaração final:

“A primeira decisão que tive que adotar ―disse―

foi indicar quem viriam à reunião. Decidi que deveríamos ter as nações do Grupo dos 20, em lugar de apenas o Grupo dos Oito ou o Grupo dos Treze.

“Mas, uma vez que é adotada a decisão de ter o Grupo dos 20, a pergunta fundamental é com quantas nações de seis diferentes continentes, que representam diferentes etapas de desenvolvimento econômico, será possível chegar a acordos que sejam substanciais, e me compraz informar-lhes que a resposta a essa pergunta é que o conseguimos.

“Os Estados Unidos tomaram algumas medidas extraordinárias. Vocês, que acompanharam minha carreira, sabem, eu sou um partidário do livre mercado, e se a gente não toma medidas decisivas, é possível que nosso país se submirja em uma depressão mais terrível que a Grande Depressão.”

“Recém-começamos a trabalhar com o fundo de 700 biliões de dólares que está começando a liberar dinheiro para os bancos.”

“Portanto, todos entendemos a necessidade de promover políticas econômicas a favor do crescimento”.

“A transparência é muito importante para que os investidores e os reguladores possam saber exatamente o quê está acontecendo.”

O texto do resto do que disse Bush é do mesmo estilo.

A declaração final da Cúpula, que precisa por sua extensão de meia hora para ser lida em público, define-se a si própria em um grupo de parágrafos selecionados:

“Nós, líderes do Grupo dos 20, celebramos uma reunião inicial em Washington no dia 15 de novembro entre sérios desafios para a economia e para os mercados financeiros mundiais…”

“…devemos colocar as bases para uma reforma que nos ajude a assegurar-nos que uma crise global como esta não voltará a acontecer. Nosso trabalho deve estar norteado pelos princípios do mercado, o regime de livre comércio e investimento…”

“…os atores do mercado procuraram rentabilidades mais altas sem uma avaliação adequada dos riscos, e fracassaram…”

“As autoridades, reguladores e supervisores de alguns países desenvolvidos não constataram nem advertiram adequadamente dos riscos que eram criados nos mercados financeiros…”

“…as políticas macroeconômicas insuficientes e inconsistentemente coordenadas, e inadequadas reformas estruturais, conduziram a um insustentável resultado macroeconômico global.”

“Muitas economias emergentes, que ajudaram a sustentar a economia mundial, sofrem cada vez mais o impacto da travação mundial.”

“Sublinhamos o importante papel do FMI na resposta à crise, saudamos o novo mecanismo de liqüidez a curto prazo e urgimos para a contínua revisão de seus instrumentos para garantir a flexibilidade.

“Encorajaremos o Banco Mundial e outros bancos multilaterais de desenvolvimento para usarem sua plena capacidade em apoio de sua agenda de ajuda…”

“Assegurar-nos-emos que o FMI, o Banco Mundial e os outros bancos multilaterais de desenvolvimento tenham os recursos suficientes para continuar desempenhando seu papel na resolução da crise.”

“Exercitaremos uma forte vigilância sobre as agências de crédito, com o desenvolvimento de um código de conduta internacional.”

“Comprometemo-nos a proteger a integridade dos mercados financeiros do mundo, reforçando a proteção do investidor e do consumidor.”

“Estamos comprometidos a avançar na reforma das instituições de Bretton Woods, de molde a que possam refletir as mudanças na economia mundial para incrementar sua legitimidade e efetividade.”

“Reunir-nos-emos de novo no dia 30 de abril de 2009 para rever a entrada em funcionamento dos princípios e decisões tomadas hoje.”

“Admitimos que estas reformas só terão sucesso se estão na base do compromisso com os princípios do livre mercado, incluindo o império da lei, respeito à propriedade privada, investimento e comércio livre, mercados competitivos e eficientes e sistemas financeiros regulados efetivamente.”

“Abster-nos-emos de colocar barreiras ao investimento e ao comércio de bens e serviços.”

“Somos conscientes do impacto da atual crise nos países em desenvolvimento, nomeadamente nos mais vulneráveis.

“Enquanto avançamos, temos a certeza de que mediante a colaboração, a cooperação e o multilateralismo superaremos os desafios que temos ante nós e conseguiremos restabelecer a estabilidade e a prosperidade na economia mundial.”

Linguagem tecnocrática, inaccessível para as massas.

Preitesia ao império, que não recebe crítica alguma a seus métodos abusivos.

Louvores ao FMI, ao Banco Mundial e às organizações multilaterais de créditos, criadores de dívidas, despesas burocráticas fabulosas e investimentos encaminhados ao fornecimento de matérias-primas às grandes transnacionais, que além disso são responsáveis pela crise.

E assim por diante, até o último parágrafo. É aborrecida, pragada de lugares comuns. Não disse absolutamente nada. Foi subscrita por Bush, campeão do neoliberalismo, responsável de chacinas e guerras genocidas, que investiu em suas aventuras sangrentas todo o dinheiro que teria sido suficiente para mudar a face econômica do mundo.

No documento não se diz uma palavra do absurdo da política de converter os alimentos em combustível que propugnam os Estados Unidos, do intercâmbio desigual de que somos vítimas os povos do Terceiro Mundo, nem sobre a estéril carreira armamentista, a produção e comércio de armas, a ruptura do equilíbrio ecológico, e as gravíssimas ameaças à paz que colocam o mundo à beira do extermínio.

Só uma pequena frase perdida no comprido documento menciona a necessidade de “encarar a mudança climática”, quatro palavras.

Pela declaração se verá como os países presentes no conclave demandam reunir-se de novo em abril de 2009, no Reino Unido, no Japão ou em qualquer outro país que possua os requisitos adequados ―ninguém sabe qual―, para analisar a situação das finanças mundiais, com o sonho de que as crises cíclicas nunca voltem a se repetir com suas dramáticas conseqüências.

Agora corresponderá aos teóricos de esquerda e de direita opinar fria ou acaloradamente sobre o documento.

Do meu ponto de vista, não foram roçados nem com a pétala de uma flor os privilégios do império. Se se dispor da paciência necessária para lê-lo desde o princípio até o final, poderá se constatar como se trata simplesmente de um apelo piedoso à ética do país mais poderoso do planeta, tecnológica e militarmente, na época da globalização da economia, como quem rogam ao lobo que não devore o Chapeuzinho Vermelho.

Fidel Castro Ruz [Voltar ao inicio desta nova]

16 de novembro de 2008

16h12

VENEZUELA: REFLEXIÓNS A 7 DIAS DAS ELECCIÓNS REXIONAIS"

Benvida ao Presidente Hugo Chávez en Galiza o 16-10-2005 (Pza do Obradoiro-Compostela). vista parcial

Por: Juan Martorano*

Todas as sondaxes que se publicaron até o venres, mais os que se realizaron para consumo "mais ou menos" privado de partidos, empresas e institucións, sinalan unha mesma tendencia, irreversibel xa a estas alturas da campaña electoral rumo ás eleccións rexionais e locais: o chavismo ratificase na súa condicion de forza política maioritaria en Venezuela, e polo tanto os seus cadros militantes seran eleitos mandatarios na rotunda mayoria das entidades.

A vostedes cónstanlles as profundas e imborrabeis obras da Revolucion Bolivariana. Soamente coas misións, as que colocaron ao povo venezuelano como participes activos dos mellores servizos de saúde e pertiño das súas casas; as que permitiron elevar todos os niveis educativos da poblacion, desde a alfabetizacion e até a formacion superior; as que permitiron unha distribucion mais equitativa, barata e ao alcance de todos, dos mellores alimentos.Isto por só nomear algunhas das obras mais importantes. Pero os temas da vivenda, vialidade, transporte, seguridade, son atendidos cada dia, procurando acadar unha solucion definitiva dos mesmos, en beneficio de todas e todos os venezuelanos. Son obras, non palabras ocas nin promesas. Vostedes pódeno comprobar, aínda que pretendan agochar os medios pro-imperialistas. A Revolucion Bolivariana é un feito. Son un feito as súas obras. É un feito o liderado do Comandante Hugo Chavez. É un feito que o que este povo conseguiu en dez anos de revolucion que confiou en Chavez para que o conducise, achéganos á construccion do socialismo.

E de acordo a opinións emitidas polo primeiro vicepresidente do PSUV, Xeral (r) Alberto Muller Rojas, que se o 70% da poblacion considera positivo o sistema politico liderado polo Presidente Chavez; 60% acolle positivamente o socialismo como modelo de goberno, e o PSUV conta co 33% de protexo electoral, case o triple do volume de sufraxios que acadará a oposicion (12%). Esta realidade obxectiva abonda para predicir unha esmagante victoria do PSUV o 23 de novembro. Para alén diso esta realidade especifica de cada unha das entidades, na mayoria das cales a oposicion se mostra fracturada, desmotivada, desmovilizada, ou as tres cousas ao tempo. Todas as medicións indican que a intencion de participación do chavismo nestes comicios anda pola orde do 60%, e a do antichavismo non chega a 35. A desmotivacion e o desanimo é o signo dos que se senten derrotados, non só pola superioridade do adversario senón ademais pola descomposicion moral do seu propio "liderado": o antichavista de base quixera ir votar contra os candidatos de Chavez mais o que ve ao seu redor é un emporio lamentabel de nulidades e bandidos.

Por outra banda, ten que se ter en conta que varias das gobernacións atópanse en poder de traidores que chegaron alli montados sobre o prestixio do Presidente Chavez. Nalgunha delas o candidato ou grupo traidor asoma con posibilidades de triunfo, e son contabilizadas para a oposicion. Noutras, teñen opcion tamén factores que, sen ser propiamente traidores ou de dereita declarada, non estan rexistrados en formula do PSUV pero contan con chavistas ou afíns ao proxecto bolivariano. Este balance dá unha victoria de mais de 80% ao noso favor, sen contar as alcaldias, onde o arrase vermello tamén se anúncia contundente.

Con todo, nesta recta final procede o chamado, a convocatoria, a invitacion fervente e militante para que ese apoio emocional e fervente se converta en votos e nunha victoria decisiva.

Agora correspóndenos reafirmar a defensa de nosa revolucion e de seu lider, Hugo Chavez co voto que exerceremos o domingo 23 de novembro. Onde queira que che corresponda, vota pola túa revolucion bolivariana a favor dos candidatos de Chavez.

Patria Socialista ou Morte!!!

Estamos Vencendo!!!

*Advogado, Analista Politico.

www.juanmartorano.blogspot.com

http://www.juanmartorano.tk

[Voltar ao inicio desta nova]

LIBERDADE PARA AHMAD SAADAT!, SECRETARIO XERAL DA FPLP

O 15 de xaneiro de 2002, Ahmad Saadat, recen escollido Secretario Xeral da Fronte Popular para a Libertación de Palestina (FPLP), foi detido polos organismos de seguridade da Autoridade Nacional Palestina por ordenes de Arafat (o desaparecido líder palestino) e encarcerado en Jericó con vixianza Norteamericana e Británica.

A FPLP, é unha organización revolucionaria e marxista-leninista, un dos partidos políticos de maior importancia e popularidade en Palestina, un partido de Esquerda, Democrático e Laico.

Os motivos que esgrime Israel son que Saadat é o lider da FPLP, da que, un comando desta fronte, executou ao ministro israelí de turismo, o ultra derechista Rehavam Ze'vi, como resposta ao asasinato de anterior secretario xeral do FPLP Abu Ali Mustafá.

Para os palestinos, esta é unha acción terrorista, propia das tropas da ocupación, onde os militares israelís pretenden liquidar a resistencia palestina e súas lideres.

Este feito inédito, débese en realidade ás esixencias de Sharon e os norteamericanos para encarcerar aos lideres da resistencia palestina. Centos foron asasinados por ordes directas de Sharon, entre eles temos que salientar o anterior Secretario Xeral do FPLP Abu Ali Mustafá, e milleiros de detidos en campos de concentración israelís, entre os cales se atopan ministros, parlamentarios democraticamente electos, dirixentes sociais e politicos, mulleres, nenos e mais de 11.000 palestinos presos por loitar en contra dunha ocupación militar estranxeira e pola liberdade do seu país.

As Tropas de ocupación sionista cometen todo tipo de crimes, atrocidades e violacións nos territorios palestinos, en contra dun povo que loita pola súa independencia e liberdade. No entanto, non se entende a actitude de Arafat e as actuais autoridades da ANP, de encarcerar a aqueles que loitan por esta liberdade. Non se entende como acepta as ordes dos opresores encabezados por un criminal de guerra como é o Sharon.

Ainda que todas as forzas políticas e sociais de Palestina e a propia Corte Suprema Palestina de Xustiza, esixiron a Arafat e posteriormente ás autoridades da ANP, a liberación de Ahmad Saadat e os seus compañeiros, antes dos seus secuestro por parte dos militares israelís, lamentabelmente, as esixencias de Israel eran mais fortes que o clamor palestino.

A loita do pobo palestino polo fin da ocupación militar das súas terras é avalada polas resolucións da Organización das nacións Unidas - ONU - , do Consello de Seguridade e todas as demais normas do dereito e a legalidade internacionais. Porén a hipocrisía internacional, o dobre padrón e a prepotencia militar sionista - norteamericana, impediron o cumprimento da legalidade. [Voltar ao inicio desta nova]

ESTADOS UNIDOS: AS ELECCIÓNS DO 4 DE NOVEMBRO

Fidel Castro Ruz

Ante a crise financeira desatada e as súas consecuencias, aos cidadáns norteamericanos preocúpalles máis nestes intres a economía que a guerra de Iraq. Desacóugaos a preocupación polos seus postos de traballo, a seguridade dos aforros depositados nos bancos, os fondos da xubilación; o temor de perder o poder adquisitivo do seu diñeiro e as vivendas onde residen cos seus familiares.

O 4 de novembro vai ser un día de grande importancia. A opinión mundial estará atenta ao que en Estados Unidos ocorra coas eleccións. Trátase da nación máis poderosa do planeta. Con menos do 5 por cento da poboación do mundo succiona cada ano enormes cantidades de petróleo e gas, minerais, materias primas, bens de consumo e produtos sofisticados procedentes do exterior; moitos deles, en especial os combustíbeis e os extraídos das minas, que non son renovábeis.

É o maior produtor e exportador de armas. O complexo militar industrial conta, ademais, cun insaciábel mercado no propio país. As súas forzas aéreas e navais concéntranse en ducias de bases militares situadas no territorio doutras nacións. Os foguetes estratéxicos de Estados Unidos, portadores de cabezas nucleares, poden alcanzar con total precisión calquera punto do mundo.

Moitas das mellores intelixencias do planeta son subtraídas dos seus países de orixe e postas ao servizo do sistema. É un imperio parasitario e saqueador.

Como ben se sabe, a poboación negra introducida a través da escravitude no territorio de Estados Unidos ao longo de séculos, é vítima dunha forte discriminación racial.

Obama, candidato demócrata, é en parte de orixe negra, e nel predominan a cor escura e outros trazos físicos da devandita raza. Puido estudar nun centro de educación superior onde se graduou con notas brillantes. É sen dúbida máis intelixente, culto e ecuánime que o seu adversario republicano.

Analizo as eleccións do día 4 cando o mundo sofre unha grave crise financeira, a peor desde os anos 30, entre outras moitas que ao longo de máis de tres cuartos de século afectaron seriamente a economía de numerosos países.

Os órganos internacionais de prensa, os analistas e comentaristas políticos, empregan parte do tempo no tema. Considérase a Obama como o mellor orador político de Estados Unidos nas últimas décadas. O seu compatriota Toni Morrison, Premio Nobel de Literatura do ano 1993, a primeira da súa etnia nada en Estados Unidos que obtén ese laureado título, e excelente escritora, cualifícao de futuro Presidente e poeta desa nación.

Dei en observar a loita entre ambos os contendentes. O candidato negro, que tanto abraiou ao obter o seu nomeamento na pugna fronte a fortes adversarios, ten ben articuladas as súas ideas e bate unha e outra vez con elas na mente dos votantes. Non vacila en afirmar que por riba de todo, máis que republicanos e demócratas, son estadounidenses, cidadáns que cualifica como os máis produtivos do mundo; que reducirá os impostos á clase media, na que inclúe a case todos; eliminarállelos aos máis pobres, e elevarállelos aos máis ricos. Os ingresos non estarán destinados a salvar os bancos.

Reitera unha e outra vez que os gastos ruinosos da guerra de Bush en Iraq non deben ser custeados polos contribuíntes norteamericanos. Poralle fin e traerá de regreso aos soldados de Estados Unidos. Se cadra, tivo presente que ese país nada tivo que ver cos atentados terroristas do 11 de setembro de 2001. Custou o sangue de millares de soldados de Estados Unidos, mortos ou feridos nos combates, e máis dun millón de vidas a esa nación musulmá. Foi unha guerra de conquista imposta polo imperio en busca de petróleo.

Ante a crise financeira desatada e as súas consecuencias, aos cidadáns norteamericanos preocúpalles máis nestes intres a economía que a guerra de Iraq. Desacóugaos a preocupación polos seus postos de traballo, a seguridade dos aforros depositados nos bancos, os fondos da xubilación; o temor de perder o poder adquisitivo do seu diñeiro e as vivendas onde residen cos seus familiares. Desexan a seguridade de recibir en calquera circunstancia os servizos médicos axeitados e a garantía do dereito a que os seus fillos reciban educación superior.

Obama é desafiante, penso que correu e correrá crecentes riscos no país onde un extremista pode adquirir por lei unha arma sofisticada moderna en calquera recanto como na primeira metade do século XVIII ao Oeste do territorio de Estados Unidos. Apoia o seu sistema e apoiarase nel. A preocupación polos atafegantes problemas do mundo non ocupan realmente un lugar importante na mente de Obama, e moito menos na do candidato que, como piloto de guerra, descargou ducias de toneladas de bombas sobre a cidade de Hanoi, a máis de 15.000 quilómetros de Washington, sen remorso ningún de conciencia.

Cando o pasado xoves 30 lle escribín a Lula, expreseille textualmente na miña carta: "O racismo e a discriminación existen na sociedade estadounidense desde que naceu, hai máis de dous séculos. Negros e latinoamericanos foron alí sempre discriminados. Os seus cidadáns foron educados no consumismo. A humanidade está obxectivamente ameazada polas súas armas de destrución masiva."

"Ao pobo de Estados Unidos preocúpalle máis a economía que a guerra de Iraq. McCain é vello, belicoso, inculto, pouco intelixente e sen saúde."

Finalmente engadinlle: "Se os meus cálculos estivesen equivocados, o racismo de todos os xeitos se impuxese e o candidato republicano obtivese a Presidencia, o perigo de guerra incrementaríase e as oportunidades dos pobos para saír adiante reduciríanse. Malia todo, hai que loitar e crear consciencia sobre isto, gañe quen gañe esas eleccións."

Cando esta opinión que sosteño se publique, ninguén terá xa tempo para dicir que escribín algo que poida ser utilizado por algún dos candidatos en favor da súa campaña. Debía ser, e fun, neutral na contenda electoral. Non é "unha inxerencia nos asuntos internos de Estados Unidos", como diría o Departamento de Estado, tan respectuoso da soberanía dos demais países.

[Artigo tirado do xornal cubano ‘Granma’, do 4 de novembro de 2008] [Voltar ao inicio desta nova]

PRÓXIMOS ACTOS COA PROFESORA CUBANA BETSY ANAYA EN COMPOSTELA E VIGO

Na foto: a profesora Betsy Anaya

A compañeira Betsy Anaya Cruz profesora de Historia Económica de Cuba, falará o 6 de novembro, ás 19:30 horas, na Galeria Sargadelos de Santiago de Compostela, sobre “Os novos retos da economía cubana”. No dia seguinte, venres 7, tamén ás 19.30, intervirá na Casa do Libro de Vigo, rúa Velázquez Moreno 27.
A profesora Anaya ven a Galiza convidada pola Asociación de Amizade Galego-Cubana “Francisco Villamil”, entidade que organiza estes actos en colaboración co Consulado de Cuba en Galiza.

A visita da economista cubana chega no intre en que os gobernos da UE resolven seguir o exemplo do executivo norteamericano e traspasar axudas billonarias de capital público ás institucións privadas de préstamo para apuntalar a desfeita producida pola especulación e a utilización arrogante das institucións internacionais de crédito e fomento económico a prol da privatización e a acumulación de capital. De feito, dende o Banco Mundial e o Fondo Monetario Internacional non aforran dende os tempos de Ronald Reagan descalificativos para as políticas de intervención pública e de construcción dun modelo económico ao servizo de toda da sociedade coma a que exemplarmente segue Cuba.

Manifestacións en toda a UE preguntan aos gobernos por que hai que pagar con diñeiro público os abusos privados. Asi quedaba de manifesto na marcha que ven de celebrarase en Roma na que aparecían referencias recoñecidas a dignidade e a coerencia exemplar de Cuba que serve nestas horas de referencia para a Nosa América e para un vello continente decepcionado e frustrado pola economía de casino.

ALGÚNS DOS SEUS DATOS BIOGRÁFICOS:
Betsy Anaya Cruz é experta en economia internacional comparada con experiencia protagonista en varias edicións do “Encuentro Internacional de Globalización y Problemas del Desarrollo”, celebrados na Habana, así como noutras convocatorias públicas do Centro de Estudos Económicos de Cuba, a Faculdade de Economía, o Instituto Nacional de Investigación e o Centro de Estudos Demográficos. Ten impartido cursos de Historia Económica de Cuba, Pensamiento Económico Cubano e Contabilidade, na Faculdade de Económicas da Habana e realizou investigacións relacionadas coa saúde pública, a demografía económica e a producción agropecuaria de Cuba.

Licenciada en Economía Global pola Universidade de La Habana en xuño de 2004. Dende ese ano traballou como adestrada no Centro de Estudos da Economía Cubana (CEEC) e en 2007 recibiu a categoría de Profesora Instructora no mesmo centro.
Ten varias publicacións sobre o tema como "Política Social en Cuba: nuevo enfoque y programas recientes", "La Salud en Cuba: avances y retos actuales", "Población y Economía en la Cuba actual" ou "Destinos de la producción agropecuaria en Cuba e o seu impacto no acceso al consumo aparente", todos en coautoría coa súa titora.Cursou recentemente o Mestrado en Economía con Mención en Política Económica, da Facultade de Economía da Universidade de La Habana, recibindo o título académico de Master en Ciencias Económicas en marzo de 2008.

Participou en varias edicións do "Encuentro Internacional de Globalización y Problemas del Desarrollo", celebrados na Habana, así como noutros eventos organizados polo CEEC, a Facultade de Economía e outros centros de investigación cubanos como o Instituto Nacional de Investigaciones Económicas e o Centro de Estudios Demográficos e é membro da Asociación Nacional de Economistas de Cuba (ANEC).
[Voltar ao inicio desta nova]

MANIFESTO POLOS CINCO

Manifesto en favor dos cinco elaborado pola Asociación de Amizade Galego-Cubana "Francisco Villamil":

En xuño de 1998, despois duns atentados con bombas contra os intereses e a cidadanía cubanos, unha delegación do FBI viaxou á illa caribeña, recibindo unha ampla documentación sobre as actuacións destes grupúsculos fascistas. A reacción de Washington foi rotunda: cinco cubanos foron arrestados o 12 de setembro do mesmo ano, por pertencer a unha rede de espionaxe, mentras que os terroristas seguen en liberdade no sur de Florida. Os cinco mozos son: Gerardo Hernández, Ramón Labañino, Antonio Guerrero, Fernando González e René González.

Durante 17 meses estiveron en celas de illamento, contra do que di a lei, que establece un máximo de sesenta días.

O enxuizamento penal incumpriu a Constitución norteamericana, que estipula que os acusados teñen dereito a un xuizo regular e a un xurado imparcial, dúas condicións que non se daban en Miami, polo seu ambiente de aversión antirrevolucionario e a campaña de prensa contra os cinco, que os sentenciaba antes de xuizo.

Deste xeito, os veredictos de culpabilidade emitidos en xuño de 2001, que os consideraba culpabeis, e de decembro do mesmo ano, no que se dictaban sentencias, resultaron demoledores.

Gerardo foi condenado a dúas cadeas perpetuas, máis quince anos de privación de liberdade. Ramón a cadea perpetua, máis 18 anos. Antonio a cadea perpetua, máis dez anos. Fernando a 19 anos. René a 15. As acusacións van de conspiración contra Estados Unidos, común nos cinco, ata asasinato en primeiro grao, espionaxe, identidade falsa e non rexistrarse coma axente estranxeiro. Foi un xuizo claramente político.

Non hai que esquecer o contexto que vive Cuba, que durante catro décadas viuse sometida a todo tipo de atentados contra a súa poboación, os cultivos, a súa economía e, en definitiva, contra da súa soberanía. Os cinco infiltráronse en organizacións contrarrevolucionarias, informando ao goberno cubano dos plans criminais que preparaban eses grupos dende territorio estadounidense. Máis de tres mil persoas morreron en Cuba, víctimas destas accións. Cuba ten o dereito de se defender. En ningún momento interesou conspirar contra a seguridade dos EE.UU.

Os cinco compañeiros están encadeados nas condicións máis duras, sen contacto entre eles e con moitas dificultades para recibir visitas.

Por todo isto as organizacións e particulares abaixo asinantes facemos un chamamento ao pronunciamento público a prol da súa liberdade por parte das institucións, asociacións e grupos sociais para crear un estado de opinión que saque do ocultamento á situación dos cinco e que presione de distintos xeitos á administración estadounidense para conquerir a súa liberación [Voltar ao inicio desta nova]

COMUNICADO DA UNION DE MULLERES PALESTINAS CON MOTIVO DO FALECEMENTO DE MAHA NASSAR

"Defunción dunha líder nacional progresista loitadora e compañeira Maha Nassar…unha estrella brillante no ceo de Palestina".

Os Comités da Muller Palestina anuncian o tristeiro falecemento da súa presidenta Maha Nassar (Um Wadie), líder e loitadora progresista ata os seus últimos días, o dia10 de Outubro de 2008 aos 54 anos de idade.

Coa perda da nosa presidenta Maha Nassar, o povo palestino e o movemento nacional de mulleres perde pola súa vez a unha loitadora exemplar, das primeiras resistentes, guevarista, de izquerdas, das primeiras filas. Salientou pola súa dedicación completa polas causas das pobres, pola súa fe absoluta pola consecución dos dereitos da muller e a igualdade, e todo iso a pesar das grandes dificultades, que nunca lle fixeron decaer no seu empeño nin nas peores das circunstancias.

Os seus actos sempre precederon as súas palabras, igual que Shadiyah Abu Ghazaleh ou Dalala Almagrebi, e todas as mártires de Palestina. Polo seu empeño en facer realidade as súas aspiracións foi unha loitadora empedernida; unha loitadora que non só ergueu a súa voz senón que resistiu en todas as circunstancias…

Durante a Primeira e Segunda Intifadas, o povo Palestino puido coñecela á cabeza das fileiras da resistencia en contra da ocupación ao tempo que loitadora incansabel polos dereitos da muller. Mesmo durante a súa doenza, non deixou de loitar para conseguir os fins de liberdade do seu pobo, por que non fose en van o derramamento de sangue dos mártires da causa palestina, a causa da liberdade, a igualdade, o retorno e o dereito de autodeterminación do seu pobo.

Deíxanos Maha, e nós nos Comités da Muller Palestina e no Movemento da Muller Palestina sentimos o seu permanente forza, a súa alma revolucionaria e guevarista. Aferrámonos ao sentimento xeral de que a forza persoal de Um Wadie vai quedar viva entre nós, con eses grandes principios que a distinguiron durante toda a súa vida; pola súa grande e profunda fe na xusteza da nosa causa nacional, pola súa dedicación incondicional como a nosa Presidenta.

Deíxanos unha estrela luminosa do ceo da nosa nación. Da consagración á unidade do noso pobo, os palestinos e palestinas perderon a unha muller que fixo todo o posibel para rematar coa división interna palestina e devolver a unidade de todo o noso povo.

* A nosa camarada Maha Nassar naceu na cidade de Xerusalén o 10 de Xuño de 1954, despois de que o seu pai fuxise do povoado de Alqatmon en Xerusalén oeste e por mor da Nakba de 1948.

* Estudou na escola Khaula Alazur para mozas de Xerusalén, despois na facultade do Umah, e máis tarde no Maamuniyah e a escola de bacharel de Ramallah. E como voluntaria, estivo traballando no orfanato Ortodoxo da Caridade en Alezariyah.

Estudou máis tarde na Universidade de Birzeit a especialidade de física, sendo das alumnas máis salientadas no establecemento da organización da Fronte Popular na mesma Universidade, participando no estabelecemento do primeiro Comité de Traballo Voluntario da Universidade, así como nas eleccións de 1974, sendo secretaria do Consello Estudiantil.

* Traballou como profesora de física no colexio Raja Alinjiliyah Alluziriyah até a súa demisión e dedicación completa para a causa das mulleres, obtendo a titulación de Máster en Estudos da Muller.

* Foi arrestada en diversas ocasións polas autoridades de ocupación, estando aínda cursando estudios universitarios así como posteriormente, sen decaer no seu activismo nacional. Así como estivo en diversas ocasións baixo obrigado arresto domiciliario.

* Estivo no establecemento da Unión de Comités da Muller Palestina no ano 1980 e foi elixida como a súa Presidenta no ano 1994, sendo reelixida dúas veces máis.

* Participou na formación do Consello da Muller Superior, como membro adxunto á Intifada de 1987.

* A nosa camarada Maha Nassar colaborou no alzamento da voz palestina a por meio das súas amplas e salientadas relacións coas forzas liberadoras e progresistas doutras partes do mundo, conseguindo o premio “Pasionaria” por toda unha vida adicada á loita da muller progresista.

Salientou a nosa camarada polas súas iniciativas, polo súa grande capacidade de resistencia, de loita, mais tamén pola súa gran humildade e o seu específico compromiso cos principios máis sublimes a favor da muller.

* Así mesmo, foi membro do corpo administrativo da Unión de Comités da Muller Palestina.

* Estaba casada e era nai de catro fillos.

Para ti a gloria, compañeira e camarada, para nós a túa inmortalidade porque seguirás presente, sempre, entre nós e a nosa revolución.

Union de Comités da Muller Palestina

10 de Outubro de 2008 [Voltar á páxina de inicio]

REMATAR DE VEZ COA POLÍTICA DE ASASINATOS DE ISRAEL!

Chamamento da Fronte Popular de Liberación de Palestina

Fonte: FPLP [Traducido polo PCPG]

No sétimo aniversario do asasinato do camarada e líder Abú Alí Mustafá por un mísil dos ocupantes fabricado en EEUU e disparado desde un helicóptero tamén fabricado en EEUU a través da fiestra da seu escritorio en Ramallah, o Estado sionista continúa levando a cabo a súa política de asasinatos, unha política que reflicte e forma parte do carácter básico dese estado, un estado colonial determinado a erradicar, desahuciar e intentar destruír ao povo palestino e o seu movemento nacional por todos os meios.

Esta política de asasinatos roubounos a moitos dos nosos máis distinguidos líderes - desde líderes políticos a sindicalistas e líderes obreiros ou escritores e axentes culturais exemplares- así como por centos dos nosos activistas comunitarios, líderes locais, novos, bravos combatentes ou dirixentes estudantís. Son fillos e fillas do pobo palestino que foron obxectivos das mortais balas e mísiles ocupantes, comprados e pagados por EEUU.

Desde os primeiros momentos do proxecto sionista, o asasinato sempre foi un mecanismo para privar ao povo palestino dos seus líderes e activistas e para mandar unha mensaxe aos futuros potenciais líderes e activistas de que a vía da resistencia conduce ao asasinato. Alén diso, búscase reforzar a alternativa das concesións vencelladas á colaboración co sionismo. Israel quere apresentar tres opcións aos palestinos: asasinato, encarceramento ou concesións.

Tendo en conta que Israel recibe anualmente 3.000 millóns de dólares de EEUU e que EEUU mantén unha alianza estratéxica co Estado sionista e colonial para estender a súa influencia e a presente e constante ameaza e presenza colonial contra a nación árabe, os asasinatos israelís están financiados por EEUU e lévanse a cabo coas súas armas. Así mesmo, a política de asasinatos israelís lévase a cabo con míseis fabricados en EEUU disparados desde helicópteros tamén fabricados en EEUU. O número de asasinatos foi especialmente elevado durante esta Intifada. Máis de 700 palestinos foron asasinados durante esta Intifada. Cada un destes asasinatos foi financiado con impostos de EEUU e o pobo estadounidense ten a responsabilidade de reclamar o fin do financiamento de Israel e dos seus asasinatos.

É evidente que o fin da política de asasinatos só poderá chegar a través da forza da Resistencia, deixando claro ao ocupante que o custo da mesma será enorme e prohibitivo. Por exemplo, a resposta ao asasinato de Abú Alí Mustafá, que a Fronte deu o 17 de outubro de 2001, matando ao racista ministro sionista de Turismo, Rehawam Ze'evi, foi unha clara declaración dos custos que suporá ao ocupante continuar con esta política. Unha resposta deste tipo é necesaria por parte da Resistencia para destacar que os nosos líderes, activistas, fillos e fillas non poden ser apartados de nós e que a ameaza do asasinato non servirá para forzarnos a colaborar ou a realizar concesións.

Con todo, tamén é especialmente importante que se poña en marcha en todo o mundo unha campaña popular para acabar coa política de asasinatos. Esta política non é só unha ameaza diaria contra as vidas dos palestinos e os árabes. Funciona xunto á política de encarceramento como unha constante ameaza contra calquera actividade dirixida a liberarnos da ocupación sionista e é unha proba de que a pretendida abolición das execucións no sistema de Inxustiza israelí non é máis que unha mentira baseada no falso pretexto dos dereitos humanos, xa que segue practicando a súa política de asasinatos masivos contra o mesmo pobo palestino ao que tamén aplica a política de encarceramento. De feito, a maioría das vítimas da política de asasinatos son antigos presos e os oficiais israelís ameazan de morte aos antigos presos de xeito rutineiro. Os asasinatos queren converterse nun mísil contra as organizacións, as comunidades e a sociedade de Palestina.

É necesario que os ollos do mundo se fixen nestes crimes cometidos polo inimigo sionista. Foron os fondos e as armas de EEUU e o silencio e a complicidade da denominada comunidade internacional os que permitiron que a política de asasinatos continúe. En xullo de 2002, durante o ataque asasino contra Salah Shehadeh, un líder de Hamas, as forzas de ocupación lanzaron unha bomba dunha tonelada no medio da veciñanza máis populosa de Gaza, un dos territorios máis densamente povoados do mundo, matando a outros catorce persoas -nenos incluídos- e esnaquizando edificios de vivendas. Desde a sobriña de Ghassan Kanafani, de 17 anos, á que matou o coche bomba que colocou o Mossad (a axencia de intelixencia sionista) até os centos de mortos durante esta Intifada por misis disparados contra carros situados nas inmediacións do lugar no que camiñaban pola rúa, todos os palestinos e árabes convertéronse en lexítimos “obxectivos a matar”.

Os sionistas até chegaron a utilizar pasaportes falsos e actuar no territorio dos seus aliados occidentais para levar a cabo as súas misión é para asasinar a palestinos e empregaron pasaportes falsos de Canadá, Suecia e outros estados para perpetrar asasinatos en París, Roma, Chipre e varios estados do mundo árabe. A pesar de que a lexislación internacional prohibe claramente os asasinatos e as execucións extraxudiciais, especialmente no apartado referido aos territorios ocupados da Convención de Xenebra, o Tribunal Supremo de Israel proclamou que estes asasinatos son aceptabeis e, até, continúan aumentando. É necesario que as persoas de todo o mundo ergan a súa voz para pedir que se remate coa política de asasinatos. Para esixir que a comunidade internacional actúe contra o Estado ocupante polos seus continuos crimes, para solicitar que se procese aos criminais dirixentes de Israel polos seus continuos crimes contra o pobo palestino, incluída a política de asasinatos, para reclamar que os oficiais israelís sexan procesados polo Tribunal Penal Internacional e se promulguen ordes de detención contra estes criminais. É clave que se publiquen artigos e noticias nos medios de comunicación, explicando ao mundo a brutal e amarga realidade da criminal política de asasinatos.

Unídevos a esta campaña. A política de asasinatos diríxese a palestinos de todas as formacións e identidades políticas, unidos por un factor crave, o seu compromiso coa liberdade do pobo palestino e a libertación de Palestina, rexeitando chegar a un acordo sobre estes principios fundamentais a cambio das súas vidas. Todas as nosas voces en todo o mundo a través de accións legais, os tribunais, os parlamentos e as rúas do mundo, utilizando os medios de comunicación, mediante accións e manifestacións deben erguerse xuntas para esixir o fin da política de asasinatos.

A continuación, aparecen varios informes e documentos sobre dereitos humanos que poden ser útiles na defensa do fin da política de asasinatos. Contactade connosco (www.pflp.ps/english) e escollede End Assassinations Campaign para reflexionar e debater como podemos traballar xuntos para acabar con esta política criminal e apoiar a loita pola libertación de Palestina. [Voltar ao inicio desta nova]

“S.O.S: DITADURA BRUTAL EN EUROPA”. Solidariedade con EUSKAL HERRIA

Carlos Aznárez

Chegan malas noticias desde Europa. Disque unha feroz ditadura cívico-militar se instalou nun territorio de sobrada experiencia imperial e acosa desde alí a un pequeno pero bravío país, xerando no mesmo un clima de terror e persecución para boa parte dos seus habitantes.

A información, xurdida dos focos de resistencia e a través de algúns viaxeiros que lograron abandonar a zona, abarcaría múltiples detencións, innumerabeis denuncias de torturas, até unha infinidade de ilegalizacions de partidos e organizacións de dereitos humanos, buscando así, de maneira brutal, acalar calquera reclamo de protesta.

O povo que suportou e atura tal aluvión represivo -din as fontes- reclama autodeterminación e independencia. Quere vivir en paz cos seus viciños, non ten propósitos expansionistas e recorreu en determinadas ocasións á vía electoral para facerse ouvir, aínda que tamén é certo que pechadas todas as portas para expresarse, utilizou o recurso da rebelión armada.

Todo comezaría, contan os nosos informantes, coa reiteración actual dun reclamo que vén de centos de anos e que fala de temas moi coñecidos por estes confíns sudamericanos: no momento oportuno, arribaron uns colonizadores que invadiron a sangue e lume o pequeno territorio do que lles falo. Esas forzas estranxeiras produciron o avasallamiento e a conculcación de todos os dereitos e liberdades individuais dos cidadáns e cidadás, acompañando estas operacións de exterminio con discursos onde cantábanse loas á “civilización occidental”, e “cristiá” para máis inris.

Como ocorrera nas nosas terras afro-indoamericanas, alí tamén houbo moitos que non se deixaron dominar e pelearon con todos os medios que tiñan ao seu alcance para impeder o avance deses exércitos foráneos, que entre outros obxectivos, pretendían seccionar o seu territorio para debilitalos como pobo.

Despois, a mediados do século pasado, ese atribulado país sofreu a ofensiva dun xeral despótico e bruto como un arado, que se instalou no poder da “nación” conquistadora e no seu afán criminal martirizou a millóns de persoas. Os seus seguidores, sosteñen as crónicas de época, eran, tamén, xente de poucas luces, que adoitaban substituír a falta de intelixencia con xestos de inusitada violencia. Como os anteriores invasores intentaron acalar –mellor dito, desaparecer para sempre- a lingua orixinal dos povoadores do país rebelde, partindo dun feito innegabel: ao acabar con semellante sinal de identidade -os bárbaros conquistadores considerábana no mellor dos casos “un dialecto estrano ao cristianismo”- lograríase vencer definitivamente aos conquistados, extinguilos como povo.

Para levar adiante ese plan, quixeron obrigar ao povo a que se somerxa nunha atmosfera de total silencio. A quen se opuxeron a semellante atropelo, lles seccionar a lingua a punta de coitelo. Aínda hoxe nos pequenos casais da nación invadida poden observarse anciáns que testemuñan co seu corpo tamaña vesania, ou o que é máis estarrecedor, a algúns nenos e nenas os seus profesores, posuídos polo odio, cravaronlle compases ou punzóns na boca, “para sentar exemplo”. A outros, aos que logo asasinaron, coséronlles directamente os beizos. Porén, desde a máis fonda clandestinidade, case nas catacumbas, como os antigos cristiáns, estes testáns poboadores seguiron plantando cara aos estranxeiros que pretendían devastalos como nación.

Non me quero estender nestes detalles, pero si dicirlles que na súa resistencia, este pequeno país utilizou todos os medios, pacíficos e violentos, para chamar a atención da opinión pública mundial e lograr, despois de case corenta anos de rebeldía –cóbado a cóbado cos cidadáns do país viciño, gobernado polo citado xeral genocida- que dito réxime comezase a derrubarse.

Nembargantes, non houbo tempo para gozar esa pequena victoria (o xeneral morreuse na cama e non ajusticiado como era de esperar por todos os males provocados) xa que a esa ditadura lle seguiron diversos gobernos de formalidade democrática pero de contido igualmente autoritario ao anterior. Con dicirlles que un deles, no seu afán por borrar do mapa aos rebeldes, non se contentou en enviarlles –outra vez- policías, militares, decretos represivos e xuíces que avalan todo este tramado opresor, senón que formou un grupo paramilitar ao que custeou con fondos reservados e que rematou por asasinar a decenas de cidadáns, contando para iso coa luz verde do goberno “democrático” invasor.

E así, entre continuas detencións, a instalación da tortura como parte esencial dos interrogatorios, a clausura de medios de comunicación, a dispersión dos detidos, aos que se levou a cárceres ben afastadas dos seus lugares de orixe, a realización de xuízos farsa e a permanente persecución da lingua autóctona, chegamos ao presente en que outra vez, se instalou unha brutal ditadura que pretende -vanamente- acalar aos resistentes.

Estes gobernantes de agora, ao igual que os de onte, aplican o accionar represivo con tal saña e espírito vingativo que, segundo as fontes que nos fan chegar as súas urxentes chamadas de S.O.S., non dubidan en levar adiante unha verdadeira limpeza étnica, crendo que a un pobo se lle pode borrar do mapa a punta de proibicións e detencións. Nese sentido, demostrando ata que punto chega a maldade das invasores, abonda con algúns exemplos:

a) Xa suman 750 as presas e presos políticos dese bastión rebelde. Moitos deles sofrindo illamento total ou victimas de graves doenzas, con condenas cumpridas, aos que nos se permítelles saír libres e aos que se machuca diariamente, por máis que haxa múltiples reclamos por parte de organizacións humanitarias. Os presos e presas denuncian a diario, que son vítimas de malleiras, gaseos e múltiples atropellos nos calabozos ou traslados. Vale un testemuño nese sentido: recentemente, unha antigua prisioneira que fora levada a un novo xuízo a celebrarse na capital do país invasor, tivo o “despropósito” de querer abrazar a outro compañeiro recén detido, co que se atopou ocasionalmente no Xulgado. A resposta policial foi brutal, paus para o mozo e urxente traslado á prisión para a rapaza. Pero non contentos con iso, a moza foi colocada nun pequeno cubículo -dun metro de largo por dous de alto- dunha furgona xunto a un preso común. Así trasladáronos, en pleno verán cun sol de xustiza e coa escotilla de ventilación pechada a cal e canto, até un cárcere que estaba a dúas horas de distancia. O que ocorreu entón é de imaxinar: a temperatura fíxose insoportable, o preso común descompuxose e comezou a vomitar, o pequeno sitio no que foron colocados converteuse nunha caldeira e ao chegar a destino, os dous estaban semiasfixiados. Denunciar estes feitos? Por suposto, que se fixo, pero a impunidade nese Estado ditatorial inclúe desde o sistema xudicial ata os medios de comunicación, e se faltase algún detalle, grande parte da povoación dese país invasor, mantense nun estado de tal adormecimiento –a anestesia utilizada é eficaz- que toda agresión, por máis brutal que esta fose, queda encuberta. E sábese que o que non existe, non doe. Polo menos até que o afectado non sexa un mesmo.

b) No seu afán por torcer a man dos rebeldes, os conquistadores –como dignos herdeiros daqueles que no momento oportuno quixeron silenciar a outros revolucionarios, como un tal José Martí, ao que encarcelaron e desterraron- agora encararon unha política de ilegalizaciones de todas as expresións políticas independentistas. Nunha soa semana, o Estado opresor, prohibiu a actividade dun partido que participara en recentes eleccións obtendo, a pesar do represión, numerosos votos e outro tanto de concelleiras e alcaldes. Todos eles foron xa borrados dun plumazo, burlándose así de quen os votaron democraticamente.

Mentres isto acontecía, foron enviados a prisión decenas de dirixentes e militantes dunha organización de dereitos humanos (que atendía as reivindicacións das presas e presos políticos), e onte mesmo, continuando a onda represiva, a ditadura cívico-militar voltou a ilegalizar outra forza partidaria, deixando na marxe da lei a deputados e deputadas libremente elixidas.

Din, alarmadas, as nosas fontes de información, que todo este aquelarre ditatorial estase desenvolvendo amparado no silencio e a complicidade de case todas as institucións europeas, que adoitan ser tan “sensibles” ao que ocorre cos dereitos humanos en Cuba, en Medio Oriente –mentres non se trate do pobo palestino-, en China ou en Corea do Norte. Así como noutras ocasións envían delegacións, inspectores ou forzas de intervención “humanitaria”, esta vez, con este pequeno país non semella haber sorte, e os seus heroicos e peleons povoadores teranse que inxeniar para que tan teimada resistencia a tanta criminalidade lles permita nun futuro non moi lonxano, ser libres, independentes e socialistas (que é, esquecíame dicirlles, ao que aspiran os cidadáns e cidadás dignas de Euskal Herria). Si, tamén se lles coñece como vascos e vascas, xente nobre, solidaria, internacionalistas como poucos, e xenerosamente hospitalarios con quen lles visita. O país invasor? Que outro podía ser senón a España imperial, esa que provocou un pouco máis de 90 millóns de indíxenas asasinados nas nosas terras, cando chegaron cos seus barcos, seu xauría, ás súas sotanas e as súas espadas sanguinarias.

“Non esquezamos, non deixemos sos aos patriotas vascos e vascas, non amparemos máis esa ditadura monárquica que pretende manter os seus privilexios a custa de estigmatizar calquera fórmula de resistencia”. Así remata a crónica xornalística recibida e que me vexo na obriga de transmitir, para non sentirme cómplice con tamaña escalada autoritaria.

Por Carlos Aznárez
[Resumo Latinoamericano - Diario de Urxencia / Rede Globe]

[Voltar ao inicio desta nova]

1ª AVALIACIÓN OFICIAL DE CUBA SOBRE OS DANOS DOS FURACANS GUSTAV E IKE

Os danos dos dous furacáns non teñen precedente na historia da illa

A acción combinada dos furacáns Gustav e Ike en ventos, chuvias e inundacións ao seu paso practicamente por todo o país, entre o 30 de agosto e o 9 de setembro, incluídos os efectos previos e posteriores á súa entrada e saída do territorio nacional, convértena sen dúbida ningunha na máis arrasadora na historia destes fenómenos meteorolóxicos en Cuba con relación á magnitude dos danos materiais acontecidos.

Para o noso pobo, preparado durante anos para enfrontar desastres naturais grazas á organización e eficiencia demostradas por o seu forte, enérxica e previsora Defensa Civil, como a cualificase Fidel, foron estarrrecedoras as vivenzas de centos de miles de compatriotas directamente damnificados e as imaxes trasmitidas polos medios de prensa das localidades impactadas.

Só a Revolución evita que ante tan significativas afectacións ás actividades económico-produtivas e de servizos e a toda a infraestrutura da nación, provincias como Pinar del Río, Holguín, Las Tunas, Camagüey e o municipio especial Illa da Xuventude, por mencionar as que recibiron o golpe máis esmagador, non sexan declaradas zonas de desastre, e os os seus habitantes non estean inmersos na desolación. Pola contra, é a confianza de deixarmos atrás esta complexa situación o que prevalece neses territorios e en todo o país; é a seguridade de que, unidos baixo a dirección do partido, desenvolveremos o intenso e efectivo, aínda que sexa prolongado, proceso de recuperación e restablecemento.

Tanto o furacán Gustav como o Ike, nas súas traxectorias, puxeron en tensión virtualmente todo o país dende o 25 de agosto en que a Defensa Civil emitiu a primeira nota sobre eses meteoros pasando a fase informativa as provincias orientais, até a número 9 referida ao Ike, o 11 de setembro, que puxo a Pnar del Río na etapa de recuperación.

Non houbo en ambosdous eventos negún territorio que escapase das súas ameazas e impactos. Próximo á súa entrada e saída por terra pinareña, case polos mesmos sitios -quilómetros máis ou menos de diferenza do seu antecesor-, o Ike tivo en alarma ciclónica todo o país. A historia é suficientemente coñecida.

Como se sabe, a primeira prioridade do país nestas circunstancias, dende que son prognosticadas as posibilidades de risco, é a salvagarda das vidas humanas. Algúns datos ilustran o alcance do esforzo neste sentido.

En total, por ambos os dous fenómenos meteorolóxicos, foron protexidas 3 millóns 179 mil 846 persoas -2 millóns 772 mil 615 delas cando o Ike-, das cales solo preto de medio millón se albergouse en centros de evacuación; o resto recibiu abrigo solidario de familiares e veciños, no que se empregaron máis de 10 mil medios de transporte e centos de albergues habilitados para a ocasión. Adicionalmente, como consecuencia das medidas adoptadas polo Ike, retornáronse ás súas vivendas 176 mil 113 estudantes de centros internos e foron recolocados 2 mil 818 turistas.

En función do Sistema de Defensa Civil e misións derivadas, laboraron nun e outro evento máis de 87 mil compañeiras e compañeiros entre mobilizados e persoal dos postos de dirección dende a nación ata as zonas de defensa.

E aínda que durante o Gustav non se produciu ningunha perda de vida humana, nos días do Ike, como se informou oportunamente, houbo que lamentar a morte de sete cidadáns en varias provincias, non solo como consecuencia directa dos seus efectos, senón da falta de observancia estrita das medidas orientadas pola Defensa Civil.

CUANTIOSAS PERDAS MATERIAISI

Avaliacións previas e suxeitas a revisión dos danos acaecidos nos menos de dez días que impactaron o territorio nacional ambos os dous furacáns cifran as perdas en ao redor de 5 mil millóns de dólares.

Sen dúbida un dos impactos máis letais causados por Gustav e Ike foi o da vivenda: máis de 444 mil danadas, boa parte delas con perdas parciais e totais de teito, ademais doutras avarías; e do total, 63 mil 249 son derrubas totais.

En todos os territorios houbo afectacións -que non son os números finais pois aínda poderá incrementarse certa cantidade motivado polo efecto conxunto das intensas chuvias e o paso dos primeiros días-, pero as maiores están directamente relacionadas con aqueles máis castigados polas chuvias e ventos máis intensos ao que se sumaron as causadas por inundacións e penetracións do mar, antes, durante e despois, é dicir, Pnar del Río e a Illa da Xuventude, sobre todo polo Gustav (coa súa categoría 4 avantaxada), e Holguín, Las Tunas e Camagüey, polo Ike (categoría 3).

Pode cualificarse, ademais, como o tipo de problema máis complexo, non só porque no caso das vivendas destruídas deixa a máis de 200 mil persoas sen elas por un tempo, e a algúns centos de miles máis as casas dos cales requiren reparación, senón porque construír e rehabilitar implica investimentos financeiros e en recursos verdadeiramente millonarias, e obrigadamente anos de traballo intenso.

ILLA DA XUVENTIDE E PINAR DEL RIO, AS MAIS AFECTADAS

A avaliación preliminar dos danos do Gustav reflicte que as os efeitos máis importantes producíronse no municipio especial Illa da Xuventude na provincia de Pianar del Río, fundamentalmente nas localidades de San Cristóbal, Los Palacios, Consolación do Sur, Viñales, La Palma, Minas de Matahambre, Candelaria e Baía Honda.

Debe tomarse en conta que os cálculos das perdas en vivendas son sobre a base de prezos históricos e convencionais, e non os valores reais a prezos internacionais. Abonde sinalar que para dispoñer dunha vivenda duradeira que resista os máis fortes ventos, requírese un elemento indispensabel e crítico: a forza de traballo. Esta necesítase o mesmo para unha reparación temporal que para unha construción duradeira. A devandita forza hai que repartila en todos os demais centros de produción e servizos, algúns significativamente danados, polo que o valor real dunha vivenda no mundo e a amortización da inversión correspondente é moitas veces maior.

A situación é crítica nas 120 mil 105 vivendas que foron afectadas polo Gustav na provincia de Pinar del Río, particularmente nos municipios de Los Palacios e San Cristóbal.

Asociado aos danos nas vivendas, están os dos tanques para almacenar auga nos edificios: catro mil deles foron derramados.

Na rexión occidental do país repórtanse serios danos da infraestrutura eléctrica:

Na liña de trasmisión de 220 quilovatios Mariel/Pinar del Rio: derrubaronse 137 torres, e 13 na de 110 quilovatios. 4 mil 500 postes derrubados; 530 transformadores e 5 mil luces públicas danados, entre outros elementos.

No municipio especial da Illa da Xuventude afectouse o 100% das liñas eléctricas.

Sufriron perdas totais no occidente do país máis de 55 mil 700 hectáreas de diferentes cultivos, principalmente viandas e cana. Tamén sofreron danos ademais 877 organopónicos e 392 hortas de cultivo intensivo.

Recibiu serios quebrantos o 80% da avicultura da Illa da Xuventude, e totalmente os oito municipios pinareños arrasados polo furacán.

Derramáronse 3 mil 414 casas de tabaco e afectáronse 1 590, así como máis de 800 toneladas do produto.

Máis de 180 mil hectáreas de plantacións forestais recibiron danos.

Na produción industrial de alimentos: 28 panadarías, 8 fornos de pastelaría e unha empresa de conservas de froitas e vexetais, foron afectadas fundamentalmente pola perda total dos teitos, aínda que dispoñían de electrogeneradores.

Sufriron perdas e derramo 4 mil 355 toneladas de alimentos en armacéns e adegas.

Os principais prexuízos no sistema de Radio Cuba producíronse pola destrución total das torres de onda media (2) e a torre de televisión na Illa da Xuventude, afectándose os servizos de radio e televisión. Situación similar presentan en Pinar del Rio as torres das instalacións de San

Cristóbal, La Palma, Los Palacios e os seus tres centros de televisión. Na Habana foron prexudicados os centros de Artemisa e Bauta.

Nas telecomunicacións, os efectos deixáronse sentir en 9 mil 316 servizos, a maioría deles no municipio especial (7 mil 797) e Pinar del Río (1 021).

Houbo perdas importantes en en equipos de computación, televisores e videos. Afectáronse 794 computadoras dos sectores de saúde e educación.

No campo de saúde pública na rexión occidental sufriron danos de consideración 314 instalacións, entre elas: 26 hospitais, 18 policlínicos, 191 consultorios, 14 fogares de anciáns e casas de avós e

42 farmacias, coa situación máis crítica, igualmente, na Illa da Xuventude e varios municipios pinareños: San Cristóbal, Los Palacios, La Palma e Consolación do Sur.

En educación afectáronse 1 160 centros educacionais, entre eles: 599 en Pinar del Río, 218 na Habana, 225 en Cidade da Habana e 87 na Illa da Xuventude.

Derramáronse importantes instalacións no porto de Nova Xirona e houbo danos no aeroporto do municipio especial, afectándose alí practicamente todo o transporte de pasaxeiros.

DANOS CAUSADOS POLO IKE

Sen concluír as avaliacións, atÉ o peche desta información o 12 de setembro, os maiores danos por territorio producíronse nas provincias que se mencionan, principalmente nos municipios seguintes:

· Guantánamo, os municipios de Baracoa e Maisí. · Holguín, principalmente o municipio cabeceira, Banes, Antilla, Moa, Rafael Freyre, Mayarí e Gibara.

· Las Tunas, o municipio cabeceira, Porto Padre, Manatí e Jesús Menéndez.

· Camagüey, o municipio cabeceira, Nuevitas, Guáimaro, Najasa, Florida, Sibanicú, Minas e Santa Cruz del Sur.

· Ciego de Ávila, o municipio cabeceira, Venezuela, Baraguá e Majagua.

· Sancti Spíritus, o municipio cabeceira, Trinidad e La Sierpe.

· Villa Clara, Manicaragua, Encrucijada, Santo Domingo e Sagua a Grande.

· Cienfuegos, Cumanayagua e Augada de Pasajeros.

· Matanzas, o municipio cabeceira, Unión de Reyes, Calimete, Perico e Jagüey Grande.

En todos os municipios desas provincias se produciron afectacións. Cítanse só os máis importantes. As perdas nos demais municipios non serán ignoradas.

Canto a danos básicos, hai perdas importantes nas provincias de La Habana e Cidade de La Habana, aínda que non nunha porcentaxe tan alta coma no resto do país.

De novo Pinar del Rio e Illa da Xuventude foron arrasados pola ventanía, e esta vez moito máis polas augas. Tardaron en desaparecer os efectos do furacán.

· O servizo eléctrico viuse afectado practicamente en todo o país, que quedou ás escuras polo efecto directo dos ventos e as chuvias intensas e polas medidas de protección que se aplican para evitar danos maiores.

· As tarefas de rehabilitación, por demais, complicáronse en case todos os territorios 24 horas despois da saída ao mar do meteoro.

· Nun inicio, a subministración foi restablecéndose coa utilización de microsistemas eléctricos mediante os grupos electróxenos, que se van substituíndo na medida en que se foi activando o Sistema Electroenergético Nacional, agás nas provincias de Santiago de Cuba, Granma e parte de Guantánamo, onde foi posible conectalos á termoeléctrica Renté. A provincia de Pinar del Río e o municipio especial Illa da Xuventude permanecen recibindo o servizo dos microsistemas, creados, ata a solución definitiva cando poidan ser reconstruídas as liñas de transmisión, o que se fará no menor tempo posible.

Até o 12 de setembro, as provincias contaban xa con servizo eléctrico nas seguintes porcentaxes: As Tunas, Camagüey e Holguín non superaban o 30% debido á magnitude das avarías nas súas redes básicas; Granma e Santiago de Cuba pasaban do 99%, e Guantánamo do 94%, aínda que Maisí e Baracoa, municipios máis golpeados, estaban ao 53% e 79%, respectivamente; Ciego de Ávila superaba o 92%; A Habana, case 92%; Matanzas, 90 %¸ Vila Clara, 87,2%; Cienfuegos, 94,7% e Sancti Spíritus, 84%, todas coas súas cabeceiras provinciais, como norma, en porcentaxes superiores. Algúns dos seus municipios máis atrasados sufriron tamén danos importantes nas redes.

Cidade de La Habana pasaba do 98%, aínda que quedaban interrupcións puntuais por resolver (transformadores queimados, ramais, etcétera), concentrados en Boieiros, La Habana del Este, Praza, Outeiro e Praia.

Os territorios máis comprometidos e complexos, Pinar del Río e Illa da Xuventude, estaban a un pouco máis do 55% e case ao 67%, respectivamente.

· As mini e microhidroeléctricas foron seriamente comprometida.

· Se manteñen funcionando os pozos para a subministración do gas manufacturado á Capital. Só unha turbina en Energás está traballando para manter a vitalidade, para o que se manteñen abertos algúns pozos dando gas ao sistema.

· Danse interrupcións xeneralizadas nas comunicacións por caídas de árbores, postes telefónicos e torres de transmisión, estando desactivadas algunhas estacións comunitarias de televisión.

· Se reportan danos agrícolas como consecuencia do Ike en 205 casas de cultivos protexidos e a maioría das instalacións de cultivos semiprotexidos.

· Sufriron todas as áreas de café na zona oriental do país, perdéndose no fundamental a colleita nalgúns dos municipios máis produtores pola acción combinada da chuvia e o vento en zonas como Mayarí, Sagua de Tánamo, Maisí e na provincia Granma.

· Se perderon 32 mil 305 hectáreas de plátano e máis de 10 mil hectáreas doutras producións nas provincias orientais.

· Ao peche desta información, reportábase a perda de máis de medio millón de aves, unhas 100 mil das cales puideron sacrificarse e se vender á poboación. Os danos á masa avícola foron significativos en Sancti Spíritus, Matanzas, Las Tunas e Camagüey.

· Na cana a conta sobre a 156 mil 600 hectáreas tumbadas, 518 mil 879 sulagadas e 3 mil 895 hectáreas de cana nova perdidas; aproximadamente 40 mil toneladas de azucre que deben reprocesarse por estaren molladas.

· También hai prexuizos notabeis nas áreas de cultivos varios do Ministerio do Azucre, rexistrándose como danadas máis de 10 mil hectáreas de plátanos, arroz, feixóns e outros cultivos, incluíndo os organopónicos.

· Nas instalacións industriais son xeneralizadas as graves afectacións en teitos e ventás. Todas as fábricas, por diferentes causas, viron paralizadas as súas producións, moitas das cales aínda manteñen esa situación.

· El Ministerio de Comercio Interior reporta danos en 49 mil 000 toneladas de capacidade de almacenamento, coa maior afectación na Base de Almacéns de Holguín, onde se rexistran serios danos en 12 mil 750 toneladas de produtos e mil 111 adegas.

· Se reporta a destrución parcial ou total de 2 mil 642 instalacións do Ministerio de Educación, fundamentalmente en cubertas e ventanais, así como en 186 círculos infantís, e danos severos nos Institutos Pedagóxicos de Holguín, Las Tunas e Camagüey.

· O Ministerio de Educación Superior deu conta de derramas nas universidades de Cienfuegos, Sancti Spíritus, Matanzas, Vila Clara, Holguín, a sede municipal de Porto Padre en Las Tunas e o Instituto de Ciencias Agropecuarias de La Habana.

· Rexistraron preuxuizos diversos 146 institucións culturais e 82 instalacións deportivas, entre elas 6 Escolas de Iniciación Deportiva (EIDE), 13 Escolas Superiores de Perfeccionamento Atlético (ESPA) e academias, 2 Facultades de Cultura Física, 5 estadios provinciais de pelota e 32 municipais, 8 salas polivalentes, 13 escolas comunitarias e 2 complexos de piscinas.

· Nas instalacións de saúde os problemas principais déronse nos servizos de neonatología dos hospitais Enrique Cabrera, Aballí, Gineco-Obstétrico Eusebio Hernández, 10 de Outubro e William Adoitar, así como no Ortopédico Fructuoso Rodríguez.

· Algunhas estradas tiveron problemas por por caída de árbores e sulagos. No pedraplén de Illote Coco danáronse todas as súas pontes e a condutora de auga. Está seriamente comprometido o paso por La Farola, provincia de Guantánamo; inspecciónanse os tramos Las Tunas-Holguín e Holguín-Moa, e quedou interrompida en dous tramos a Autoestrada Nacional. Miles de quilómetros de estradas e camiños foron danados ao longo de todo o país.

· Hay 7 portos pechados e danos graves nas cubertas dos almacéns destes en Vita, Carúpano e Nievitas, con afectacións no embalizamiento e sinalización para a entrada en todos os portos.

En canto ao volume de auga acumulada nos 239 encoros do país administrados polo Instituto Nacional de Recursos Hidráulicos, ao peche do 12 de setembro ascendía a 7 891,5 millóns de metros cúbicos, un 86% do total da capacidade retida utilizable, que significan o incremento de 1 791 millóns de m3 en relación co venres 5 de setembro.

Rebordan 128 encoros, 94 máis que antes do paso de Ike.

Na última semana todas as provincias, agás o municipio especial Illa da Xuventude, incrementaron os seus volumes embalsados. Atópanse máis do 90% da súa capacidade Pinar del Río, Vila Clara, Cienfuegos, Holguín, Granma e Guantánamo; Santiago de Cuba por enriba do 99%. Catro provincias máis están sobre 80%.

Moitas outras informacións e datos poderían completar e complementar o panorama que deixou no país, en menos dun mes, o impacto de catro fenómenos meteorolóxicos, especialmente, pola súa capacidade destrutora, os furacáns Gustav e Ike. O país foi devastado na súa infraestrutura económica, social e habitacional como nunca antes.

"Virá agora a análise dos factores obxectivos, o uso racional e óptimo dos recursos materiais e humanos; que debe facerse en cada lugar concreto; onde debe ou non facerse investimento; que facer con cada centavo; responder a cada pregunta do que debe facerse en situacións de emerxencia e en circunstancias de normalidade en que todo volve á súa canle, auga e aire, e a vida normal de nenos, adolescentes e adultos segue adiante, preparados sempre para loitar e vencer sen desanimarnos xamais ante as adversidades de hoxe ou de mañá", como escribira Fidel de a pouco.

O Goberno non perdeu un minuto e en poucas horas comezou a enviar recursos materiais das súas reservas aos territorios afectados, aínda que non é posible que todo chegue a todos de inmediato.

A solidariedade do pobo estivo presente dende o primeiro momento, e múltiples son os exemplos que o avalan. Nela formámonos en case medio século de Revolución.

Non faltará o rigor e a racionalidade a que nos chama Fidel e nos indica o Partido, no inevitable reaxuste de programas e plans económicos e sociais a que nos obriga a primeira prioridade de hoxe: recuperarnos.

O apoio exterior tampouco faltou. Son xa moitos os gobernos, organismos e institucións que despois de estableceren contacto, puxeron en marcha as primeiras axudas. A semente da nosa conduta internacionalista e solidaria durante décadas xermina. Chegue a todos a nosa gratitude.

Merecen admiración os cadros e militantes do noso glorioso Partido, os aguerridos combatentes das Forzas Armadas Revolucionarias, do Ministerio do Interior e a Defensa Civil, os homes e mulleres da nosa clase obreira, as nosas organizacións de masas, os nosos medios de comunicación, os nosos xornalistas e intelectuais e os demais cidadáns do noso pobo heroico, que con valor e disciplina enfrontaron este durísimo golpe recibido da natureza.

¡ Traballemos máis unidos que nunca, recordando sempre que "o noso deber é vencer"!

Setembro 15 de 2008 [Voltar ao inicio desta nova]